Zasady bezpieczeństwa na strzelnicach podczas strzelań myśliwskich

Opublikowano przez

Każdy myśliwy zobowiązany jest do przestrzegania zasad bezpieczeństwa określonych przepisami prawa, regulaminem strzelnicy oraz w „Prawidłach strzelań myśliwskich za zawodach organizowanych przez PZŁ”

Prawidła strzelań myśliwskich 2014

Zasady bezpieczeństwa ustala:

  • Ustawia o broni i amunicji z 21 maja 1999 roku.
  • Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 15 marca 2000 roku w sprawie wzorcowego regulaminu strzelnic.
  • Ustawia Prawo Łowieckie z 13 października 1995 roku.
  • Rozporządzenie Ministra Środowiska z 23 marca 2005 roku w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowań i znakowania tusz.

Najważniejsze zasady:

  1. Broń na strzelnicy nosi się rozładowaną, bez pokrowca i bez pasów, z otwartymi komorami nabojowymi. Podczas strzelania nie wolno zakładać pasów na broń.
  2. Ładowanie broni, składanie się, celowanie i strzelanie dozwolone jest wyłącznie na stanowisku strzeleckim z lufa zwróconą w kierunku makiet lub lotu rzutków z chwilą rozpoczęcia strzelania we właściwej kolejności.
  3. Broń śrutową wolno ładować najwyżej dwoma, a kulową jednym nabojem.
  4. Przyspiesznik wolno napinać wyłącznie przy strzelaniu do celów nieruchomych.
  5. Nie wolno obracać broni na stanowisku strzeleckim i opuszczać go zanim nie nastąpi otwarcie komór nabojowych oraz całkowite rozładowanie broni.
  6. Strzelanie musi zostać przerwane jeśli na przedpolu strzelnicy ukażą się ludzie, zwierzęta lub powstanie inne zagrożenie albo podana zostanie komenda do przerwania strzelania.
  7. Nie wolno przebywać na strzelnicy po alkoholu lub innych substancjach odurzających.
  8. Strzelający odpowiedzialny jest za stan techniczny broni.
  9. Po każdorazowym załadowaniu broni, myśliwy jest obowiązany sprawdzić drożność luf.

Pamiętajmy:

  • Strzelając do rzutków używamy śrutu nr 7 (2,25 mm) lub nr 6 (2,5 mm)
  • Strzelając do zająca w przebiegu śrutu nr 2 (3,5 mm)
  • W czasie zawodów strzeleckich można dokonać wymiany broni, zawodnik ma na to 5 minut.

 

Wzrost obszaru zagrożonego ASF

Opublikowano przez

W dniu 14 czerwca 2018 r.  podczas posiedzenia  Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz została przegłosowana zmiana załącznika do decyzji wykonawczej Komisji 2014/709/UE w sprawie kategoryzacji państw i regionów w związku z występowaniem afrykańskiego pomoru świń.

Wszystkie gminy wymienione w dokumencie zostaną włączone do obszaru objętego ograniczeniami, to znaczy takiego, w którym wystąpiły przypadki choroby u dzików, a zamysłem nowej regulacji jest maksymalne ograniczenie ryzyka przedostania się  wirusa do gospodarstw utrzymujących świnie.

W powiecie ełckim jest to gmina Stare Juchy

W związku z powyższym wystąpi  konieczność podjęcia dodatkowych działań i zdyscyplinowania w stosowaniu zdroworozsądkowych zasad ostrożności i bioasekuracji przez poszczególne grupy zawodowe i stowarzyszenia, w tym myśliwych:

– bezwzględnie przestrzegać zasad bioasekuracji (dezynfekcja sprzętu, miejsca patroszenia-woda, mydło, ręczniki papierowe, worki foliowe, środki dezynfekcyjne, częste pranie odzieży w temp. 60 O C, mycie i dezynfekcja obuwia używanego wyłącznie podczas polowań,

– odstrzelone, zbadane z ujemnym wynikiem tusze muszą zostać w obszarze 3XO, chyba, że zostaną wywiezione do takiej samej strefy w innym powiecie do zakładu przetwórczego z obróbką termiczną. Muszą zatem być spożyte przez myśliwego lub zutylizowane- należy posiadać dowód przekazania do właściwej utylizacji- tzw. Dokument Handlowy,

– za przechowywanie dzików odstrzelonych będzie  wypłacana wyższa stawka, tzn. 292 zł, która w zamyśle ma łagodzić skutki kosztów ewentualnej utylizacji całych tusz,

– próbki na włośnie można badać wyłącznie po uzyskaniu ujemnych wyników badań na ASF,

– bezwzględnie gromadzić dokumenty DH na przekazywanie patrochów do utylizacji,

– każdy kontener do przechowywania tusz dzików w oczekiwaniu na wynik badania ma być wyposażony w środki dezynfekcyjne (można uzupełniać w PIW w Olecku) oraz dobrej jakości opryskiwacz do nanoszenia ich roztworów. O ile przestrzennie możliwe jest wyłożenie maty wjazdowej/wejściowej, tak ażeby nie przeciągać przez nie tusz, jest to jak najbardziej wskazane.

Dokument w załączeniu

Decyzja Wykonawcza Komisji UE z 18.06.2018

Daniel

Opublikowano przez

Daniel podobnie jest gatunkiem nierodzimym. Jego ojczyzną są rejony basenu Morza Śródziemnego oraz Azji Mniejszej. Do Europy sprowadzono daniela na przełomie XVI i XVII wieku jako zwierzę parkowe.

Obecnie w Polsce największe skupiska daniela występują w zachodniej części kraju, choć można go spotkać także na Mazurach.

Daniel jest zwierzęciem szybko akomodującym się w nowym środowisku przez co występuje w różnych środowiskach. W Polsce zasiedla najczęściej bory mieszane z przewagą sosny oraz znacznym udziałem dębów, świerków i buka. Występuje w różnych typach siedliskowych lasów. Jednak idealnym biotopem danieli są niewielkie kompleksy leśne ze znacznym procentem łąk. W sumie nie jest wymagający siedliskowo.

Daniele nie korzystają z kąpieli błotnych jak jelenie, dlatego obecność zbiorników, cieków wodnych czy bagien nie ma dla nich dużego znaczenia

Daniel jest zwierzyną średniej wielkości o krępej – w porównaniu do sarny czy jelenia – budowie ciała, na co wpływa dość masywnie zbudowany tułów oraz krótkie badyle. Długość zwierzęcia dochodzi do 140 cm, wysokość w kłębie ok. 100 cm. Byk ma ciało o masie do 50 kg, łania jest zdecydowanie mniejsza do 35 kg.

Suknia daniela latem zazwyczaj czerwonawo-brunatna lub rudawo-brązowa z biało-żółtymi plamkami, zimą zazwyczaj ciemno-płowa ze zlewającymi się plamkami. Dość częstym zjawiskiem u daniela jest albinizm (białe umaszczenie sukni) jak i melanizm (czarne ubarwienie sukni), które są powodem chowu wsobnego (hodowla w pokrewieństwie). Daniele charakteryzują się największą różnorodnością sukni zazwyczaj ubarwienie jest we wszystkich odcieniach brązu.

Brzuch i wewnętrzne strony badyli zdecydowanie jaśniejsze. Na grzbiecie dobrze widoczna ciemna pręga. Lustro jest białe z ciemniejszą obwódką. Kwiat dość długi 20-25 cm, dobrze widoczny, od spodu biały, na zewnątrz czarny. Daniel zmienia suknie dwa razy w roku – na przełomie maja i czerwca oraz w październiku.

Szpile na badylach ulokowane jeszcze wyżej niż u jelenia, dlatego nawet w tropie gonnym daniel nie pozostawia ich odcisków.

Byki co roku nakładają poroże, które może przybierać formę badyli lub łopat z zatokami i wyrastającymi palczasto sękami. W zależności od formy poroża nazywać go można:

  • Badylarzem
  • Łyżkarzem
  • Półłopataczem
  • Łopataczem

Pierwsze poroże wyrasta u młodych byków w drugim roku życia, najczęściej w formie szpiczaka, ale bez róży. W kolejnych latach poroże osadzone na możdżeniach ma już widoczną różę, oczniak i opierak, a tyka na końcu może ulegać spłaszczeniu tworząc tzw. łyżkę. Są to początki formowania się łopat, które w kolejnych latach rozwijają się do coraz większych rozmiarów.

Byki w 3 roku życia, nakładają swoje drugie poroże, które przyjmuje zazwyczaj formę szóstaka, ósmaka lub dziesiątaka z oczniakiem, opierakiem oraz mniej lub bardziej rozszczepionym grotem lub widlicą. Odnogi znajdujące się w górnej części tyki często wykazują już stasiemcenia. Byka daniela z taką formą poroża nazywamy łyżkarzem.

W 4 roku życia byki nakładają podobne poroże jak w roku poprzednim, ale jego masa jest zdecydowanie większa. Stasiemcenie nad opierakami przybiera kształt małej łopaty z niewielkimi sękami oraz czasami z zaczątkiem ostrogi. Mocne, przyszłościowe byki daniela w tym wieku mogą nawet nałożyć poroże łopatacza, jednak łopata osadzona będzie wysoko nad opierakami. Łopata takich byków jest krótka, z wyraźnymi sękami oraz niewielką ostrogą, a byka  z taką formą poroża nazywamy półłopataczem.

Od 5-6 roku życia byki nasadzają coraz większe łopaty. Kulminacja rozwoju poroża w polskich warunkach przypada na 8-11 rok życia. Po okresie kulminacji następuje dość szybkie uwstecznianie się łopat. Poroże staje się coraz krótsze, maleje powierzchnia łopat oraz ilość sęków, mocno skraca się oczniak, a także często zanika opierak.

Poroże zrzucane jest wiosną, w kwietniu i w maju. Nowe wycierane jest na przełomie sierpnia i września. Jak to zazwyczaj bywa u jeleniowatych, najwcześniej wycierają łopaty stare byki, natomiast najpóźniej młode osobniki. Podobnie jak z wycieraniem, najpierw zrzucają poroże stare byki, a później młode samce.

Daniel ma łącznie 32 zęby. Wzór zębowy 0 0 3 3 / 3 1 3 3. Po uzębieniu można ustalić wiek odstrzelonej zwierzyny.

Zwierzę ma bardzo dobry słuch, wzrok i doskonale wietrzy. W razie zagrożenia ucieka w charakterystyczny sposób, trzymając łeb i kwiat uniesione prosto do góry, a od podłoża odbija się równocześnie czterema badylami. Daniel wydaje kilka różnych dźwięków – łania beczeniem porozumiewa się z cielęciem, te zaś odzywają się piskiem. Czasem też wydaje głos podobny do miauczenia. W momentach zagrożenia z kolei wydaje wysokiego tonu bek. Byk natomiast w czasie bekowiska wydaje głos przypominający zgrzytliwe chrapanie.

Daniel jest zwierzęciem pobierającym pokarm mieszany z przewagą traw. Generalnie preferuje pokarm „miękki”. W okresie wiosenno-letnim ważną rolę w diecie ogrywają liście oraz pędy drzew i krzewów, natomiast w okresie jesienno-zimowym daniel zgryza pędy roślin iglastych. Do najchętniej zjadanych należą dzika jabłoń, jesion, buk, brzoza. Przysmakiem daniela są wszelkie owoce leśne – jagody, jeżyny, a także kasztany czy żołędzie. Nie gardzi także płodami rolnymi.

Ruja danieli, zwana bekowiskiem, rozpoczyna się w połowie października i trwa do początki listopada, niekiedy przedłuża się nawet do grudnia.

Przed okresem godowym byki wygrzebują w ziemi kilka dołków rujowych, tzw. kołysek o średnicy około 3 metrów usytuowanych niedaleko siebie. To w nich następuje krycie łań i odpoczynek byków po kopulacji. Byki oddają mocz do dołków rujowych i wydzielają specyficzny zapach przywabiający łanie.

U danieli znane są dwa zachowania godowe:

  • Byk gromadzi chmarę łań, której pilnuje przed innymi bykami. Cielaki i młode byki nie biorące udziału w bekowisku trzymają się w osobnych chmarach.
  • Byki strzegą własnych terytoriów i oczekują na łanie, które odwiedzają terytoria różnych byków i same wybierają kandydatów do godów.

Daniele często walczą ze sobą o terytoria lub względy łań. Po bekowisku samce zaszywają się w swoich ostojach i intensywnie żerują, a łanie wracają do swoich chmar.

Łania osiąga dojrzałość płciową w drugim roku życia, pierwsze cielę rodzą zatem w trzecim roku życia. Ciąża u daniela trwa ok 7-8 miesięcy (225 – 230 dni). Jedno bądź dwa cielęta, bardzo rzadko trzy cielęta przychodzą na świat w czerwcu. Po około tygodniu młode mogą swobodnie podążać za samicą, która wraca z nimi do chmary. Okres laktacji trwa do następnej rui samicy – ok. 4 miesięcy. Zdarza się, że młode karmione są nawet do grudnia.

Daniel żyje w chmarach średniej wielkości. Można zaobserwować następujące typy chmar:

  • łań z młodzieżą,
  • męski byków,
  • mieszany,
  • młodzieży.

Ugrupowania rodzinne łączą się w większe chmary składające się z łań, ich potomstwa z bieżącego oraz poprzedniego roku oraz samotnych łań – co jest podstawowym zgrupowaniem w okresie pomiędzy bekowiskiem a cieleniem się łań. Areał chmar byków jest mniejszy i ograniczony do terenu dobrze osłoniętego (bezpiecznego), w porównaniu z większym areałem chmar łań i młodzieży, obejmujących więcej powierzchni otwartych. Zachowanie terytorium ogranicza się do samców podczas rui i samic w okresie wycieleń.

W ciągu roku chmary prowadzi licówka, w czasie bekowiska stadu przewodzi byk stadny, który odgania chłysty i półciołki (młode byki przebywające w czasie bekowiska w pobliżu chmary).

Co ciekawe, daniel w odróżnieniu od pozostałych jeleniowatych prowadzi dzienny tryb życia. Jest mało płochliwy i ciekawski.

Szczyt rozwoju fizycznego daniela następuje około 7-go roku życia.

Do polowań na daniele używać się powinno broni gwintowanej i myśliwskiej amunicji półpłaszczowej o energii pocisku nie mniejszej niż 2.000 J w odległości 100 metrów od wylotu lufy. Taką energię mają pociski kalibru .243 Winchester i większe. Wolno także używać broni gładko lufowej i amunicji kulowej, ale w takim przypadku maksymalna odległość strzału ograniczona jest do maksymalnie 40 metrów.

Według GUS w 2015 roku populacja danieli w Polsce wynosiła 27.542 sztuki.

Fot: Internet