Ile jest ras psów myśliwskich?

Międzynarodowa Federacja Kynologiczna FCI uznaje oficjalnie około 400 ras psów, w tym około 200 ras psów myśliwskich.

W polskich łowiskach spotyka się na co dzień z tej liczby jedynie 20 – 40 ras. Wynika to głównie z przyzwyczajenia naszych myśliwych do określonych ras, sprawdzonych w praktyce.

Fot: huntertools.pl

Zachowanie myśliwego na stanowisku

Myśliwy zajmuje stanowisko wskazane mu przez prowadzącego polowanie.

  • Wolno mu przesuwać się nie więcej niż 3 metry w prawo lub w lewo wzdłuż linii myśliwych.
  • Musi zachowywać się cicho i spokojnie.
  • Powinien mieć łączność wzrokową z myśliwym na sąsiednim stanowisku i w miarę możliwości potwierdzić to widocznym ruchem ręki.
  • Nie wolno zajmować stanowiska w rowach, wykopach i zagłębieniach terenu.
  • Luneta może mieć ustawioną krotność nie większą niż trzy (nie dotyczy polowań z ambon).
  • Myśliwy musi mieć jasne elementy garderoby zwiększające jego widoczność.

Musi pozostać na stanowisku

  • Aż do czasu usłyszenia sygnału oznaczającego koniec pędzenia, chyba że doszło do nagłego wypadku i trzeba udzielić komuś pomocy – musi wówczas zawiadomić o tym fakcie sąsiednich myśliwych i rozładować broń.

Broń wolno załadować

  • Dopiero po zajęciu stanowiska przed pierwszym pędzeniem.
  • Z załadowaną bronią można opuścić stanowisko tylko w sytuacji udzielenia pomocy osobie zaatakowanej przez zwierzynę.
  • Nie wolno strzelać ze stanowiska linii myśliwych na stanowiska na flankach i odwrotnie jeżeli odległość lub ukształtowanie terenu nie zapewnia bezpieczeństwa.
  • Nie wolno strzelać wzdłuż linii myśliwych – za taki strzał uważa się gdy pocisk przeszedłby w odległości mniejszej niż 10 metrów od stanowiska sąsiada.

Myśliwy po zajęciu stanowiska może strzelać do ukazującej się zwierzyny

  • Pod warunkiem, że jego sąsiedzi zajęli już stanowiska i myśliwy nawiązał z nimi kontakt wzrokowy (o ile umożliwiają to warunki terenowe).
  • Strzał oddajemy wyłącznie z pozycji stojącej (nie dotyczy strzału z ambon).
  • Strzał do zwierzyny płowej w miocie wyłącznie za zgodą prowadzącego polowanie (nie dotyczy polowań z ambon).
  • Nie wolno oddać strzału jeżeli nagonka jest w odległości mniejszej niż 150 metrów w terenie otwartym i 100 metrów w lesie.
  • W kierunku innych myśliwych można strzelać do ptactwa w locie o ile strzał oddaje się pod kątem nie mniejszym niż 60 stopni, a na linii strzału nie występują gałęzie lub inne przeszkody.
  • Celowanie do zwierzyny i oddanie strzału jest dopuszczalne dopiero po osobistym dokładnym rozpoznaniu zwierzyny oraz warunkach gwarantujących skuteczność strzału i możliwość podniesienia strzelonej zwierzyny oraz bezpieczeństwa otoczenia.
  • Po strzale myśliwy w pierwszej kolejności obserwuje reakcję zwierzyny na strzał.

Nie celuje się do zwierzyny i nie strzela jeśli:

  • Na linii strzału znajduje się myśliwy, inna osoba lub zwierzęta gospodarskie, budynki i pojazdy, a odległość od nich nie gwarantuje bezpiecznego strzału.
  • Zwierzyna znajduje się na szczycie wzniesienia.
  • Zwierzyna jest w odległości mniejszej niż 200 metrów od pracujących maszyn rolniczych.

Między pędzeniami na polowaniu zbiorowym naboje bezwzględnie muszą być usunięte z komór nabojowych

Zaleca się, aby między pędzeniami zamki broni łamanej były otwarte, a w samopowtarzalnej – w tylnym położeniu.

Celowniki kolimatorowe

To urządzenia, które nanoszą jaskrawy punk na miejsce, w które wymierzymy broń. Punk ten jest widoczny jedynie dla osoby celującej.

To rozwiązanie pozwala nam szybko i bezpiecznie oddać celny strzał do poruszającego się obiektu zarówno z broni palnej, wiatrówki czy też łuku.

Kolimatory celownicze poprawiają reakcję myśliwego

Są  idealne na polowaniach zbiorowych.

Inne zalety celownika kolimatorowego:

  • zwiększenie szybkości i precyzji strzału (brak konieczności zgrywania muszki i szczerbinki)
  • zredukowanie zjawiska paralaksy w stosunku do celowników optycznych
  • minimalne ograniczenie pola widzenia
  • możliwość strzelania przy złym oświetleniu

Największe zagrożenie dla gęgawy

Okazuje się, że największym zagrożeniem dla liczebności populacji gęgawy są dziki.

Watahy bardzo starannie przeszukują miejsca lęgowe gęsi w poszukiwaniu wyjątkowych przysmaków jakimi są jaja ptaków.  Niestety po utracie jaj gęsi nie powtarzają lęgu tak jak to czynią inne ptaki.

Zresztą amatorów dużych, smacznych jaj nie brakuje. Chętnie do gniazd ptaków dobierają się norki amerykańskie, jenoty, lisy. Duże straty powoduje też wrona siwa.

Fot: clanga.com