Borsuk

Fot: zopzlowtarnow.pl

Inna nazwa: Jaźwiec

Borsuki zamieszkują cały kontynent europejski z wyjątkiem najmroźniejszych, najdalej wysuniętych na północ części Skandynawii. W Polsce na terenie niemal całego kraju.

Zamieszkuje tereny leśne, ale również remizy śródpolne i zarośla. Preferuje lasy liściaste i młodniki. Nie są jednak wymagające i potrafią osiedlać się w każdych warunkach.

Długość do 80 cm, ogon około 15 cm. Wysokość 30 cm, waży 10 – 12 kg, a bezpośrednio przed hibernacją zimową 15 kg. Zwierzę może żyć 10 lat, ale przeciętna długość życia wynosi 2 lata.

Ich największym wrogiem są wałęsające się psy i samochody – najczęściej giną bowiem na drogach

Głowa szpiczasta, biała, z dwoma czarnymi, podłużnymi pasami biegnącymi od nosa (wietrznik), przez oczy i uszy, aż na tył głowy. Okryw włosowy tworzą długie, sztywne włosy, na zewnątrz jasnoszare, dolna ich warstwa zdecydowanie ciemniejsza. Ogólnie odcień ich futra ma odcień srebrzystoszary, spód ciała i nogi czarne. Na przednich łapach potężne pazury, umożliwiające borsukowi kopanie rozległych nor.

Fot: czuwaj.kochamjp.pl

Tropy – wyraźne odciski poduszek, pięciu palców i długich pazurów.

To największy przedstawiciel rodziny łasicowatych.

Jego wzór zębowy: 3 1 4 1 / 3 1 4 2. Dorosły osobnik ma 38 zębów.

Zwierzęta mają bardzo dobry słuch i węch, słabszy wzrok. Na dolnej części ogona umieszczony jest narząd zapachowy, a w okolicach odbytu dwa gruczoły zapachowe, dzięki którym borsuki oznaczają własny teren oraz w okresie rui siebie nawzajem.

Cieczka w lipcu i sierpniu, może jednak zacząć się wcześniej i później skończyć. W początkowym etapie ciąży płód nie rozwija się – zachodzi wówczas zjawisko ciąży przedłużonej.

W marcu lub kwietniu samica rodzi od 2 do 6 szczeniąt. Są one mało rozwinięte, całkowicie białe, bez sierści, mają zarośnięte małżowiny uszne, są ślepe przez pierwsze 3 – 4 tygodnie i całkowicie zależne od matki, która karmi je mlekiem przez dwa miesiące. Po tym okresie zaczynają wychodzić na zewnątrz z nory i przyjmować stały pokarm, chociaż ciągle (aż do 4 miesiąca) są dokarmiane mlekiem. Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia.

Borsuki nie zapadają w typowy sen zimowy. To raczej stan hibernacji podczas największych mrozów (w Polsce od grudnia do marca). W czasie ocieplenia budzą się i wychodzą na żer.

Fot: whisperingearth.co.uk

Aktywny głównie nocą, wychodzi na łowy wieczorem. Jest wszystkożerny: myszy, ślimaki, owady, larwy, jaja, pisklęta, drobne ssaki, kłącza, bulwy, owoce, nasiona, jagody, a nawet padlina.

Porusza się wolno i flegmatycznie, ale potrafi szybko biegać.

Ich jamy są bardzo rozległe. Borsuki często przeganiają lisy i zajmują ich nory, ale też potrafią współżyć z rodziną lisów i innymi borsukami.

Jesienią znoszą (włóczą) do gniazd suche liście, trawy i mech do wyściełania komory gniazdowej.

To wyjątkowo czyste zwierzęta, wypróżniają się na zewnątrz nor do specjalnie budowanych dołków (latryn).  W gniazdach panuje wzorcowy porządek

Polowanie

Polować na nie można indywidualnie i zbiorowo. Najczęściej z zasiadki lub z norowcami. Jako, że są drapieżnikami także przy nęcisku.

Okresy polowań:

  • Od 1 wrzesień do 30 listopad
  • na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na borsuki polujemy przez cały rok;

Broń do polowań na borsuki:

  • o lufach gwintowanych – sztucer, ekspres, kniejówka, dryling – myśliwska amunicja półpłaszczowa o energii pocisku nie mniejszej niż 1.000 J w odległości 100 m od wylotu lufy. Do polowań z bronią gwintowaną wystarczą kalibry do 5,6 mm i amunicja pełno płaszczowa, chociaż można używać większych kalibrów.
  • Gładkolufowa – jednorurka, dubeltówka, bok, dryling, kniejówka – amunicja śrutowa, ze śrutem o średnicy do 4,5 mm. Wystarczający do polowań w zimie jest śrut nr 0 o średnicy 4 mm.

Wystarczą uprawnienia podstawowe.

Trofeum stanowi futro, czaszka, kęsy, pęczki włosów czuciowych. Nie je się mięsa borsuka. Sadło uważane jest za panaceum na różne dolegliwości oraz do konserwowania skórzanych butów, gdyż nie przepuszcza wilgoci. Długie włosy z sierści borsuczej wykorzystywane są do produkcji pędzli do golenia.

Nie strzela się do …

Licówki.

Zwierzyny przy paśnikach, lizawkach, pasach zaporowych oraz punktach stałego dokarmiania z wyjątkiem polowań przy nęciskach na dziki i drapieżniki.

Zwierzyny na ogrodzonych poletkach żerowych w okresie wegetacji uprawianych na nich roślin i w czasie udostępnienia ich zwierzynie.

Zwierzyny z:

  • Pojazdów mechanicznych i konnych.
  • Łodzi o napędzie mechanicznym z pracującym silnikiem.

Ptactwa niebędącego w locie z wyjątkiem jarząbków, gęsi i łysek.

Zajęcy pozostałych w bezruchu na terenie polnym.

Celów nierozpoznanych.

Nie powinno się strzelać także do Samury czy Kucharki

Fot: zwierzetainformacje.pl

Gastrolity

Gastrolity to kamienie i ziarna piasku znajdujące się w żołądku mięśniowym (mielcu) ptaków ziarnojadów, celowo przez nie połykane.

Ułatwiają mechaniczne rozdrabnianie pokarmu, dzięki skurczom mięśni żołądka i wywołanym przez nie ciągłym ruchem gastrolitów, co powoduje rozcieranie pokarmu.

Prowadzący polowanie

Czyli osoba wyznaczona przez dzierżawcę lub zarządcę obwodu łowieckiego do kierowania przebiegiem polowania zbiorowego.

Uczestnicy polowania mają obowiązek podporządkowania się jemu podczas polowania. Może on bowiem stosować kary dyscyplinujące, upomnieć myśliwego, a nawet wykluczyć z polowania, lub części polowania osoby nie przestrzegających przepisów.

Od decyzji prowadzącego polowanie odwołanie nie przysługuje

Na wniosek zainteresowanych zarząd koła może wypowiedzieć się odnośnie np. zasadności nałożonych przez prowadzącego polowanie środków dyscyplinujących.

Obowiązki prowadzącego polowanie:

  1. Jest odpowiedzialny za przeprowadzenie polowania zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz w warunkach zapewniających bezpieczeństwo uczestnikom i otoczeniu.

Prowadzący polowanie musi dbać o przestrzeganie obowiązujących przepisów i reagować w razie ich naruszenia

  1. Jest odpowiedzialny za przeprowadzenie polowania tak, aby nie było szkód w uprawach.
  2. Sporządza listę uczestniczących w polowaniu myśliwych.
  3. Informuje o warunkach polowania, w tym używania psów i dochodzenia postrzałków, omawia sygnały, informuje o tym kto ma apteczkę.

Prowadzący polowanie może zarządzić pominięcie pierwszego i drugiego sygnału jako niecelowego i mogącego wprowadzić w błąd uczestników polowania.

Prowadzący polowanie może zlecać uczestnikom wykonanie niektórych czynności związanych z polowaniem

  1. Opiekuje się naganką – sporządza listę obecności, wyposaża w odpowiednie jasne okrycie, sprawdza obecność po każdym pędzeniu.
  2. Sprawdza dokumenty uprawniające do udziału w polowaniu.
  3. Organizuje losowanie stanowisk zajmowanych przez myśliwych – numeracja zaczyna się od lewej flanki. Jest odpowiedzialny za rozprowadzenie myśliwych na stanowiskach.
  4. Prowadzący polowanie ma prawo wyrywkowo sprawdzić, czy myśliwi rozładowali broń lub czy usunęli naboje z komór nabojowych.

Między pędzeniami myśliwy ma obowiązek usunąć naboje z komór nabojowych przed zejściem ze stanowiska. Po zakończeniu ostatniego pędzenia musi broń rozładować

9. Ma także prawo sprawdzić ustawienie lunety – czy jest ustawiona krotność nie większa niż trzy.

10. Sporządza protokół – w ciągu 7 dni od ukończenia polowania i przesyła go dzierżawcy bądź zarządcy obwodu łowieckiego.

Jeżeli prowadzący polowanie postępuje niezgodnie z przepisami to myśliwy może wycofać się z polowania zawiadamiając o tym prowadzącego polowanie, a następnie, niezwłocznie zawiadomić o tym dzierżawcę bądź zarządcę obwodu łowieckiego.