Fot: ptakiozdobne.pl
U zwierząt jest to miara rozrodczości, wyrażana liczbą sztuk potomstwa urodzonego przez samicę z jednej ciąży – czyli liczba młodych urodzona w ciągu roku lub w jednym miocie.
Odnosi się tyko do samic. Cecha specyficzna dla danego gatunku zwierząt, np. z jednej ciąży rodzi się przeważnie: 1 potomek u bydła i koni, 1-3 u owiec i kóz oraz 8-12 u świń.
Wprowadza młodego myśliwego w świat łowiectwa.
Zwykle przeprowadza się je na łowisku przed rozpoczęciem polowania zbiorowego (po powitaniu), ale także podczas innych okazji: posiedzenie rady łowieckiej, zakończeniu kursu, walnego zgromadzenia.
Na rozpoczęcie ślubowania sygnaliści grają sygnał „Pasowanie Myśliwskie”.
Młodemu myśliwemu powinien towarzyszyć opiekun, zaś ślubowanie przyjmuje najstarszy funkcją myśliwy. Może mu asystować myśliwy posiadający „złom” lub inny cieszący się dużym autorytetem.
Ślubujemy klęcząc na lewym kolanie, bez nakrycia głowy, w dłoni trzymana broń oparta na stopce przy lewej nodze. Za ślubującym staje opiekun trzymający prawą rękę na jego lewym ramieniu. Powtarza się słowa przysięgi dotyczące m.in.: sumiennego przestrzegania praw łowieckich, postępowania zgodnie z etyką łowiecką, zachowywania tradycji łowieckiej i chronienia przyrody.
W dobrym tonie jest po przysiędze podziękowanie swojemu wprowadzającemu.
Po każdorazowym, pierwszym zdobyciu sztuki zwierzyny danego gatunku.
Prowadzący polowanie obwieszcza zgromadzonym, że w towarzystwie jest fryc, który właśnie się wyzwolił. Chrzczenie następuje poprzez wymazanie twarzy farbą upolowanej zwierzyny. Śladów farby nie wolno zmywać aż do końca polowania, czyli do symbolicznego wykupienia się kolegom zacnym napitkiem.
Po ustrzeleniu pierwszej grubej zwierzyny.
Ceremonię przeprowadza się podobnie do ceremonii chrztu. Tylko pasowanemu myśliwemu zezwala się na noszenie kordelasa na rapciach (rzemienie podtrzymujące broń przy pasie).
Fot:militaria.pl
W amunicji do broni myśliwskiej lub sportowej o lufach gładkich element oddzielający ładunek prochowy od śrutu lub pocisku myśliwskiego.
Dawniej wykonywana była z filcu, obecnie najczęściej z włókien syntetycznych lub tworzyw sztucznych w formie koszyka z uszczelnionym dnem.
Głównym zadaniem przybitki jest uszczelnienie przewodu lufy, tak by gazy prochowe nie wyciekały bokiem lecz cała ich energia służyła nadaniu pociskowi (wiązce śrutu) maksymalnej prędkości.
Większość przybitek otwiera się, żeby uwolnić śrut, pod wpływem oporu stawianego przez powietrze. Gdyby przybitka się nie otworzyła, by uwolnić śruciny, leciałby one do celu wszystkie razem w plastykowej osłonie niczym pocisk.
Fot: pies074.blogspot.com
