Jarząbek

Opublikowano przez

Fot: BirdWatching.pl

Występuje w strefie lasów większej części Euroazji. W Polsce niezbyt licznie w Sudetach, Karpatach i rejonach północno – wschodnich.

Preferuje lasy mieszane ze świerkiem i jodłą, z podszytem z leszczyny, brzozy i olchy oraz runem z krzewinkami jagód.

Posiada ciało o długości do 40 cm, rozpiętość skrzydeł do 60 cm. Masa 0,35 – 0,45 kg. Dymorfizm płciowy jest mało wyraźny.

Upierzenie na grzbiecie szaro rdzawe z poprzecznymi, ciemniejszymi prążkami. Samca (koguta) wyróżnia ubarwienie podgardla – czarne z białą obwódką. Pióra na głowie tworzą niewielki czubek. Od podgardla w kierunku grzbietu przechodzi biała pręga. Na ogonie występuje czarna, poprzeczna przepaska. Na podbrzuszu upierzenie jest jaśniejsze z licznymi rdzawymi i czarnymi plamkami. Podgardle samic (kur) jest szare, poprzecznie prążkowane, bez czarnej przepaski na ogonie.

Toki wiosenne odbywają się w marcu. Są to jednak toki pozorne, ponieważ ptaki dobierają się w pary już we wrześniu podczas właściwych toków jesiennych. Wiosną ewentualnie może dochodzić do kojarzenia par, które utraciły partnerów.

To ptaki monogamiczne. W czasie toków koguty wabiąc kury wydają charakterystyczne dźwięki przypominające gwizdanie. Stroszą przy tym pióra przechadzając się po ziemi lub po gałęzi. Po dobraniu się pary spędzają ze sobą jesień i zimę broniąc swojego terytorium przed innymi ptakami.

Prowadzą bardzo skryty tryb życia, trudno je zaobserwować w naturze

W połowie kwietnia jarząbki składają w płytkich gniazdach na ziemi, wysłanych suchymi liśćmi, trawami i piórami 7 – 11 jaj, które wysiadują przez 25 dni. Pisklęta są zagniazdownikami i wkrótce po wykluciu opuszczają gniazdo. Pierwsze upierzenie mają rudobrązowe, bez wyraźnych ciemniejszych plam. Po 10 – 14 dniach są już lotne, a pod koniec lata całkowicie samodzielne.

Fot: Medianauka.pl

Ich dieta jest bardzo zróżnicowana i zależna od pory roku i miejsca bytowania: jarzębina, owoce jałowca, żołędzie, nasiona i pączki drzew, owady, larwy, owoce runa leśnego oraz delikatne części  roślin.

Jesienią całkowita masa upierzenia może stanowić 20 proc. ogólnej masy ciała

Na terenie lęgowym powinny mieć dostęp do wody oraz piaszczyste miejsca, w których mogą zażywać suchych kąpieli.

Polowanie

Indywidualne z wabikiem lub psem.

Można strzelać wyłącznie do ptaków niebędących w locie

Broń gładkolufowa, śrut o średnicy 2,25 lub 2,5 mm (nr 7 i 6)

Okresy polowań:

  • Od 1 wrzesień do 30 listopad

Rogować

Opublikowano przez

Fot: krzysiekmikunda.blogspot.com

Inaczej – bić się rogami.

Oznacza zadawanie ciosów przeciwnikowi porożem, najczęściej w okresie godowym (m.in. jelenie, muflony).

Szczególnie groźne jeżeli ciosy zadawane są porożem w kształcie szydła (szydlarz). W takim przypadku rogowanie często kończy się poważnymi ranami lub śmiercią przeciwnika.

Mały munsterlander

Opublikowano przez

Fot: psy.pl

Mały munsterlander powinien mierzyć w kłębie 54 cm – pies i 52 cm – suki, co czyni go jednym z najmniejszych psów wystawiających. Mniejszy od niego jest tylko spaniel bretoński.

W porównaniu do innych psów zaliczanych do legawców ma nie tylko niewielki wzrost, ale także lekką budowę, co nie zawsze ułatwia mu wykonywaną pracę. Jednakże wytrwałość i wyjątkowa potrzeba tropienia, iż pies ten jest idealnym pomocnikiem na polowaniach w polu i w lesie.

Zrównoważone proporcje sprawiają, że wygląd ma elegancki, co w połączeniu z długim włosem i szlachetną głową daje obraz bardzo ładnego psa.

Jego maść powinna być brązowo – biała lub brązowej pleśni z brązowymi plamami. Często występują rude znaczenia na brwiach, kufie i zadzie. Długi włos wymaga systematycznego czesania.

Psy tej rasy lubią wodę i uchodzą za dobrych aporterów, więc sprawdzają się przy polowaniach na ptactwo wodne.

Mały munsterlander jest psem wszechstronnym, ruchliwym i wytrzymałym, pole przeszukuje szeroko i niezbyt głęboko, ale za to w sposób bardzo systematyczny i metodyczny, co dało mu przydomek „szpieg”

Fot: psy-pies.com

W porównaniu z innymi wyżłami jest mniej cięty w stosunku do drapieżników, ale płynąca w żyłach munsterlandera krew płochaczy sprawia, że chętnie pracuje on dolnym wiatrem i bardzo dobrze tropi postrzałki. Ma wolniejsze chody i mniej stylową stójkę niż wyżły angielskie.

To pies zrównoważony, pojętny i łatwy do prowadzenia. Cechuje go dozgonna wierność, ufność i oddanie. Nie znosi samotności.  Jeżeli opiekuna nie ma w domu choćby przez kilka minut, jego powrót oznajmia radosnym charakterystycznym dla siebie burczeniem. Mały Munsterlander jest inteligentny i zawsze chętny do nauki.

Nadaje się na psa rodzinnego. Jego wyjątkowo przyjazny charakter i przywiązanie do człowieka czyni z niego sympatycznego domownika i członka rodziny. Cechuje go duża cierpliwość w stosunku do dzieci, szczególnie suczki bywają bardzo opiekuńcze.  Nadaje się do trzymania w bloku.

Fot: psy.pl

Hodowcy określają rasę jako „miękką”, co oznacza, że nie sprawia problemów wychowawczych i łatwo się układa. W razie potrzeby pies jest w stanie w obronić swojego pana; mają dość silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Gości wpuszczonych przez gospodarzy powita przyjaźnie.

Jeżeli zapewnimy mu zajęcie i odpowiednią dawkę ruchu to życie z nim może być bardzo przyjemne

Pies podlega próbom pracy.

Wytyczne dotyczące znakowania tusz dzików – sierpień 2018

Opublikowano przez

Główny Lekarz Weterynarii przekazał wytyczne dotyczące postępowania w sprawie znakowania tusz dzików, pozyskanych w ramach polowań na obszarze zagrożenia, obszarze objętym ograniczeniami i obszarze ochronnym oraz w ramach odstrzału sanitarnego.

Wytyczne obowiązują od dnia 20 września 2018 roku.

Plik do pobrania: Wytyczne Głównego Lekarza Weterynarii – sierpień 2018 roku