Odstrzał redukcyjny

Odstrzały redukcyjne są możliwe przede wszystkim w przypadku nadmiernego zagęszczenia populacji zwierząt łownych zagrażających trwałości lasów.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 Prawa łowieckiego:

Art. 45. 1. W przypadku nadmiernego zagęszczenia zwierzyny, zagrażającego trwałości lasów, nadleśniczy działający z upoważnienia dyrektora regionalnej dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe po zasięgnięciu opinii Polskiego Związku Łowieckiego wydaje decyzję administracyjną nakazującą dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego wykonanie odłowu lub odstrzału redukcyjnego zwierzyny.”

Odstrzały redukcyjne w parkach narodowych mogą być realizowane na podstawie decyzji dyrektora parku narodowego, a w rezerwatach przyrody na podstawie decyzji dyrektora ochrony środowiska.

Odstrzały redukcyjne mogą być wykonywane wyłącznie z broni myśliwskiej przez osoby upoważnione do polowań z zachowaniem przepisów dotyczących polowań (okresy ochronne, zasady selekcji itd.)

W tym przypadku dobrem chronionym jest jednak stan lasów, a nie bezpieczeństwo sanitarne zwierząt hodowanych przez człowieka ani gospodarka hodowlana.

Odstrzał redukcyjny przeprowadzany na podstawie cytowanego przepisu może dotyczyć tylko gatunków zwierząt dzikich niszczących las, a więc żywiących się roślinami

Cytowany przepis nie może być więc podstawą do zwiększonego ani tym bardziej masowego odstrzału ani odłowu wilków, bobrów ani dzików motywowanego chęcią zapobieżenia albo zwalczenia afrykańskiego pomoru świń.

Odstrzały redukcyjne na terenach obwodów łowickich odbywają się na podstawie decyzji nadleśniczego działającego z upoważnienia dyrektora RDLP nakazującej dzierżawcy bądź zarządcy dokonanie odstrzału.

W pewnych przypadkach także starosta może nakazać odstrzał lub odłów zwierzyny. Zgodnie z art. 45 ust 3 Prawa łowieckiego:

Art. 45. 3. W przypadku szczególnego zagrożenia w prawidłowym funkcjonowaniu obiektów produkcyjnych i użyteczności publicznej przez zwierzynę, starosta, w porozumieniu z Polskim Związkiem Łowieckim, może wydać decyzję o odłowie lub odstrzale redukcyjnym zwierzyny.

W tym przypadku dobrem chronionym jest funkcjonowanie obiektu produkcyjnego lub obiektu użyteczności publicznej, np. lotniska, a nie jest nim i nie może być zdrowie zwierząt gospodarskich ani gospodarka hodowlana. Cytowane przepisy nie mogą być więc podstawą do zwiększonego ani tym bardziej masowego odstrzału ani odłowu wilków, bobrów ani dzików, a innych przepisów 4 regulujących te kwestię w ustawie w zasadzie nie ma.

Zgoda na odstrzał redukcyjny może być wydana także w przypadku konieczności:

  • Regulacji struktury płci lub struktury wieku danego gatunku.
  • Wyeliminowania zwierzyny z terenów zamieszkałych przez ludzi.

Rakieta

Podskok zwierzyny płowej, zaznaczającej w ten sposób rażenie pociskiem na komorę

Rys: polunek.pl

Na powyższym rysunku, czerwonym kolorem oznaczono komorę rogacza

Dopuszczalne odległości strzału na polowaniu indywidualnym i zbiorowym

Fot: joemonster.org

Polowanie indywidualne:

  • 40 metrów – z broni gładkolufowej
  • 100 metrów – z broni gwintowanej i otwartymi przyrządami celowniczymi
  • 200 metrów – z broni gwintowanej i optycznymi przyrządami celowniczymi

Polowanie zbiorowe:

  • 40 metrów – z broni gładkolufowej
  • 40 metrów – z broni gwintowanej w miot.
  • 80 metrów – z broni gwintowanej w miot z ambon.
  • 100 metrów – z broni gwintowanej bez względu na rodzaj przyrządów celowniczych poza miot.

Łajka zachodniosyberyjska

Znana również jako Zapadno-Sibirskaja Łajka, jest psem myśliwskim opracowanym przez rdzennych mieszkańców północnego Uralu i zachodniej Syberii. Łajka była wykorzystywana głównie do polowania na wiewiórki, ptaki.

W swej ojczyźnie poluje na bardzo rozległych obszarach, w ciężkich warunkach terenowych i klimatycznych.

Cechuje ją inteligencja, zdecydowany charakter, czujność i odwaga. Jest psem bardzo ruchliwym, samodzielnym, niezależnym, lecz równocześnie nawiązującym głęboką więź ze swoim właścicielem.

Dorosłe psy osiągają od 55 do 62 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 51 do 58 cm. Waga 25 – 30 kg.

Jest psem jednego pana, jednakże właściciel psa tej rasy nie powinien oczekiwać od niego bezwzględnego posłuszeństwa

Jak wszystkie szpice, łajka zachodniosyberyjska jest psem niepokornym, niechętnie wykonującym nużące polecenia.

Pies wykazuje dużą wrażliwość na sposób traktowania. Ukarany przez właściciela, choćby podniesieniem głosu, może stracić do niego zaufanie i nabrać dystansu. Z drugiej strony jednak, właściwie układana i dobrze traktowana przez właściciela łajka, wiąże się z nim bardzo mocno emocjonalnie i staje się najwierniejszym przyjacielem.

Odpowiednio wyszkolone psy nie sprawiają problemów wychowawczych. Należy jednak pamiętać, że zwierzęta powinny być socjalizowane i szkolone już w okresie wczesnej młodości. Łajki zachodniosyberyjskie zupełnie nie nadają się dla osób, które nie mają doświadczenia w prowadzeniu czworonogów.

Zawsze przyjazna w stosunku do ludzi. Nie tolerują jednak innych psów i mają silnie rozwinięty instynkt terytorialny.

Fot: psy.pl

W Polsce łajki użytkowane są głównie do polowań na dziki. Raczej rzadko spotyka się je w roli tropowców, czy płochaczy.

Idąc po tropach łajka nie głosi

Psy tej rasy najpierw gonią zwierzynę w milczeniu, a oszczekiwać zaczynają dopiero podczas wystawiania.

Fot: psy.pl

Szukając zwierza posługuje się głównie górnym wiatrem, ale potrafi też pracować wiatrem dolnym – jako jeden z nielicznych psów myśliwskich pomaga sobie wzrokiem.

Współpracujących ze sobą kilka łajek potrafi osaczyć w miejscu dużego dzika, łosia, czy nawet posadzić niedźwiedzia.

Psy mają bardzo gęstą i bujną sierść, która wymaga regularnego czesania. Podczas lnienia pozostawiają wielkie ilości sierści. Nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych u rasy.

Łajka nie powinna być trzymana w mieszkaniu

Lubi dzieci, chociaż nie jest polecana rodzinom z bardzo małymi dziećmi – mają tendencje do dominacji. Duszą się w miastach, nie przepadają za wysokimi temperaturami.

Podlega próbom pracy.