Słonka

Opublikowano przez

Fot: birdwatching.pl,  autor zdjęcia: Karol Nochowicz

Jest nielicznym ptakiem lęgowym spotykanym na terenie całego kraju. W okresie gniazdowania preferuje stare drzewostany liściaste, mieszane i drągowiny o wilgotnym podłożu.

Długość 35 cm, rozpiętość skrzydeł 60 cm, masa 0,4 kg.

Pierś i część brzuszna jest w kolorze popielatym z licznymi rdzawo brązowymi poprzecznymi prążkami. Pokrywa skrzydeł i część grzbietowa są brunatne z białymi plamkami. Skrzydła od spodu są popielate, a końce sterówek prawie białe. Całość upierzenia jest pstrokate ułatwiające kamuflaż. Nie występuje dymorfizm płciowy.

Charakterystyczną cechą słomki jest długi dziób i oczy osadzone prawie na szczycie głowy

Przyloty z zimowisk odbywają się wczesną wiosną, już od połowy marca. Samiec po przylocie obiera własne terytorium, które pilnie strzeże i oblatuje. Chroni je przed innymi samcami i wabi samice. W czasie lotu charakterystycznie chrapie i psyka.

Toki odbywają się w powietrzu i na ziemi. Po kopulacji samiec opuszcza partnerkę i zaczyna oblot swojego rewiru w poszukiwaniu następnej. Nie bierze udziału w wysiadywaniu jaj i opiece nad pisklętami.

Gniazdowanie trwa od kwietnia do sierpnia. Samica znosi 4 jaja i wysiaduje je przez 22 dni. Gniazda budowane są na ziemi w niewielkich zagłębieniach, wśród traw i liści. Samica nie rusza się z gniazda nawet w chwilach zagrożenia.

Pisklęta są zagniazdownikami. Szybko dojrzewają i po około 3 tygodniach odbywają pierwsze loty. Wkrótce po tym całkowicie się usamodzielniają.

Głównym ich pożywieniem są dżdżownice, ślimaki, owady, larwy i pędraki. Dietę uzupełniają nasionami i jagodami.

Fot: huntertools.pl

Koniec ich długiego dzioba wyposażony jest w receptory czuciowe i służy słonce do przeczesywania miękkiej gleby oraz ściółki leśnej. W ten sposób wyszukują i zdobywają pożywienie.

Na zimowiska odlatują od września do listopada.

Jest prawdopodobnie jedynym ptakiem, który w razie zagrożenia potrafi przenieść pisklęta w inne miejsce, nawet w czasie lotu przyciskając młode nogami i dziobem do podbrzusza.

Polowanie

Można polować na ciągach lub z psem z podchodu. Dawniej dobre rezultaty dawało korzystanie z wabika naśladującego głos samicy, ale obecnie nie poluje się już wiosną w czasie toków.

Broń gładkolufowa – śrut o średnicy 2,25 mm (nr 7)

Okresy polowań:

  • Od 1 września do 21 grudnia

Gończy polski

Opublikowano przez

Fot: goncze-lesna-muza.pl

Stara polska rasa psów gończych, zapomniana i odtworzona w połowie ubiegłego wieku.

To lekki pies o zwartej i sprężystej budowie. Psy tej rasy mają 55 – 59 cm wysokości w kłębie, suki są mniejsze – 50 – 55 cm.

Na ogół maja czarne lub czekoladowe umaszczenie z podpaleniami. Krótki włos nie wymaga specjalnej pielęgnacji.

Używany jest głównie do polowań na dziki i lisy. Jak wszystkie gończe ma świetny dolny wiatr, więc doskonale sprawdza się jako tropowiec i posokowiec. Większość gończych polskich lubi pływać i chętnie aportuje.

Postrzegany jest jako jeden z lepszych psów myśliwskich obecnym czasie

Jako, że jest dość nieufny wobec obcych, czasem wykorzystywany jest do stróżowania. I o ile w stosunku do obcych większość gończych okazuje rezerwę, choć nie są agresywne, to garną się do osób zaprzyjaźnionych – przepadają za pieszczotami.

Fot: gonczypolski.org

To łagodne, odważne i zrównoważone zwierzę

Fot: piesporadnik.pl

Energiczny, reaguje szybko i zdecydowanie. Nie jest jakoś specjalnie trudny w układaniu, choć może sprawiać pewne problemy początkującym opiekunom. Dotyczy to zwłaszcza samców. Wymagają odpowiedzialnego i konsekwentnego prowadzenia – kiedy wyczują słabość właściciela, mogą stać się nieposłuszne, agresywne i niszczycielskie. Są bardzo podatne na szkolenie, ale nie w formie przymusu.

Gończy polski jest silny i wytrwały. Uwielbia spacery, niezależnie od pogody i pory roku. Jest odporny na różne warunki atmosferyczne i może mieszkać w budzie. W ogóle chętnie przebywa na powietrzu. Może pracować w najtrudniejszych warunkach terenowych i nie przeszkadza mu gruba pokrywa śniegu.