Słonka

Opublikowano przez

Fot: birdwatching.pl,  autor zdjęcia: Karol Nochowicz

Jest nielicznym ptakiem lęgowym spotykanym na terenie całego kraju. W okresie gniazdowania preferuje stare drzewostany liściaste, mieszane i drągowiny o wilgotnym podłożu.

Długość 35 cm, rozpiętość skrzydeł 60 cm, masa 0,4 kg.

Pierś i część brzuszna jest w kolorze popielatym z licznymi rdzawo brązowymi poprzecznymi prążkami. Pokrywa skrzydeł i część grzbietowa są brunatne z białymi plamkami. Skrzydła od spodu są popielate, a końce sterówek prawie białe. Całość upierzenia jest pstrokate ułatwiające kamuflaż. Nie występuje dymorfizm płciowy.

Charakterystyczną cechą słomki jest długi dziób i oczy osadzone prawie na szczycie głowy

Przyloty z zimowisk odbywają się wczesną wiosną, już od połowy marca. Samiec po przylocie obiera własne terytorium, które pilnie strzeże i oblatuje. Chroni je przed innymi samcami i wabi samice. W czasie lotu charakterystycznie chrapie i psyka.

Toki odbywają się w powietrzu i na ziemi. Po kopulacji samiec opuszcza partnerkę i zaczyna oblot swojego rewiru w poszukiwaniu następnej. Nie bierze udziału w wysiadywaniu jaj i opiece nad pisklętami.

Gniazdowanie trwa od kwietnia do sierpnia. Samica znosi 4 jaja i wysiaduje je przez 22 dni. Gniazda budowane są na ziemi w niewielkich zagłębieniach, wśród traw i liści. Samica nie rusza się z gniazda nawet w chwilach zagrożenia.

Pisklęta są zagniazdownikami. Szybko dojrzewają i po około 3 tygodniach odbywają pierwsze loty. Wkrótce po tym całkowicie się usamodzielniają.

Głównym ich pożywieniem są dżdżownice, ślimaki, owady, larwy i pędraki. Dietę uzupełniają nasionami i jagodami.

Fot: huntertools.pl

Koniec ich długiego dzioba wyposażony jest w receptory czuciowe i służy słonce do przeczesywania miękkiej gleby oraz ściółki leśnej. W ten sposób wyszukują i zdobywają pożywienie.

Na zimowiska odlatują od września do listopada.

Jest prawdopodobnie jedynym ptakiem, który w razie zagrożenia potrafi przenieść pisklęta w inne miejsce, nawet w czasie lotu przyciskając młode nogami i dziobem do podbrzusza.

Polowanie

Można polować na ciągach lub z psem z podchodu. Dawniej dobre rezultaty dawało korzystanie z wabika naśladującego głos samicy, ale obecnie nie poluje się już wiosną w czasie toków.

Broń gładkolufowa – śrut o średnicy 2,25 mm (nr 7)

Okresy polowań:

  • Od 1 września do 21 grudnia

Gończy polski

Opublikowano przez

Fot: goncze-lesna-muza.pl

Stara polska rasa psów gończych, zapomniana i odtworzona w połowie ubiegłego wieku.

To lekki pies o zwartej i sprężystej budowie. Psy tej rasy mają 55 – 59 cm wysokości w kłębie, suki są mniejsze – 50 – 55 cm.

Na ogół maja czarne lub czekoladowe umaszczenie z podpaleniami. Krótki włos nie wymaga specjalnej pielęgnacji.

Używany jest głównie do polowań na dziki i lisy. Jak wszystkie gończe ma świetny dolny wiatr, więc doskonale sprawdza się jako tropowiec i posokowiec. Większość gończych polskich lubi pływać i chętnie aportuje.

Postrzegany jest jako jeden z lepszych psów myśliwskich obecnym czasie

Jako, że jest dość nieufny wobec obcych, czasem wykorzystywany jest do stróżowania. I o ile w stosunku do obcych większość gończych okazuje rezerwę, choć nie są agresywne, to garną się do osób zaprzyjaźnionych – przepadają za pieszczotami.

Fot: gonczypolski.org

To łagodne, odważne i zrównoważone zwierzę

Fot: piesporadnik.pl

Energiczny, reaguje szybko i zdecydowanie. Nie jest jakoś specjalnie trudny w układaniu, choć może sprawiać pewne problemy początkującym opiekunom. Dotyczy to zwłaszcza samców. Wymagają odpowiedzialnego i konsekwentnego prowadzenia – kiedy wyczują słabość właściciela, mogą stać się nieposłuszne, agresywne i niszczycielskie. Są bardzo podatne na szkolenie, ale nie w formie przymusu.

Gończy polski jest silny i wytrwały. Uwielbia spacery, niezależnie od pogody i pory roku. Jest odporny na różne warunki atmosferyczne i może mieszkać w budzie. W ogóle chętnie przebywa na powietrzu. Może pracować w najtrudniejszych warunkach terenowych i nie przeszkadza mu gruba pokrywa śniegu.

Tchórz zwyczajny

Opublikowano przez

Fot: drapiezniki.pl

Występuje w całej Europie z wyjątkiem jej północnych krańców. W Polsce w całym kraju ma dobre warunki bytowania.

Zamieszkuje tereny leśne, zadrzewienia, zakrzewienia w pobliżu akwenów. Jako zwierzę synantropijne często spotykany w pobliżu ludzkich siedzib. W odróżnieniu od kuny kamionki zamieszkuje dolne części budynków – piwnice, szopy, budynki gospodarskie.

Może wykorzystywać kilka miejsc służących mu za schronienie. Czasem kopie nory lub korzysta z nor króliczych. Unika otwartych przestrzeni.

Długość ciała do 45 cm, ogon ok. 15 cm, masa 1,5 kg. Samica jest zawsze mniejsza.

Futro na zewnątrz ciemnobrązowe z pod którego przebijają włosy o kremowym odcieniu. Na grzbiecie wyraźnie ciemniejsze, na bokach rozjaśnia się. Spód ciała, ogon i łapki czarne. Wargi, okolice nosa, boki głowy i końcówki uszu białe.

Głowa mała, szyja stosunkowo długa, tułów wydłużony na niskich łapach – typowy dla łasicowatych.

W okolicach odbytu usytuowane są silnie rozwinięte gruczoły zapachowe, z których wydzielina znaczy teren lub skutecznie broni przed napastnikiem.

Wzór zębowy: 3 1 3 1 / 3 1 3 2. Dorosły osobnik ma 34 zęby.

Fot:dinoanimals.pl

Ruja w marcu lub w kwietniu, czasem przedłuża się aż do czerwca. Po 40 dniach ciąży samica rzuca w dobrze ukrytej jamie lub norze miot złożony z 3 do 8 młodych. Są początkowo ślepe, głuche i niedołężne, całkowicie zdane na opiekę matki. Po około 3 tygodniach otwierają oczy. Mlekiem karmione do 2 miesiąca życia, później zaczynają pobierać pokarm mięsny. Usamodzielniają się po około 3 miesiącach, choć do jesieni mogą przebywać w rodzinnych grupach i wspólnie polować. Od jesieni zaczynają samotny tryb życia. Dojrzałość płciową osiągają w 9 miesiącu życia.

Tchórz jest wszystkożerny: drobne ssaki, gryzonie, ptaki, gady, płazy, owady, ryby, ale także np. owoce. Potrafi chować zdobycz, która ma w nadmiarze, aby zjeść ją w przyszłości.

Niestety może dobrać się do drobiu wywołując znaczne szkody, szczególnie w fermach hodowlanych

Aktywny głównie nocą. Zimą, w czasie mrozów, zwykle pozostają w ukryciu, chętnie wyszukują wówczas kryjówki w budynkach gospodarczych. Tchórz dobrze pływa, sprawnie porusza się po ziemi i po drzewach.

Ich wrogami są psy, lisy i ptaki drapieżne. Tchórz żyje przeciętnie 5 – 6 lat.

Fot: cosnowego.idiks.org

Polowanie

Na tchórze poluje się zazwyczaj przez przypadek, przy okazji innych polowań, chyba że wyrządza straty w hodowli drobiu. Wówczas poluje się z zasiadki lub wabi zapachem.

Do polowań powinno używać się wyłącznie broni gładkolufowej i amunicji śrutowej.

Okresy polowań:

  • Od 1 wrzesień do 31 marzec
  • na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na tchórze polujemy przez cały rok;

W Polsce liczebność tchórza systematycznie spada, obecnie szacuje się, iż populacja liczy między 10 tys sztuk, a 27 tys sztuk.