Kategoria: Tradycja łowiecka

czyli miecz Św. Huberta

Zajmuje on szczególne miejsce w historii łowiectwa. Od stuleci nierozerwalnie związany  z myśliwskim rynsztunkiem, stoi na straży honoru braci rycerskiej św. Huberta.

Kordelas został wynaleziony bardzo dawno temu. Właściwie funkcjonował od czasu, gdy zaczęto stosować narzędzia z żelaza. Właściwą formę przyjął w średniowieczu – jako mocny, długi nóż o wąskim, szpiczastym ostrzu, z solidną rękojeścią, służący do dobijania rannej zwierzyny. Myśliwy uzbrojony w kuszę czy też archaiczną broń palną, było tak aż do XIX wieku, nie miał innej możliwości uśmiercenia grubego zwierza jak tylko przez skłucie go kordelasem w serce.

Ozdobny, paradny, honorowy  kordelas myśliwski jest współczesnym oryginalnym wzorem białej broni. Został on zaprojektowany do noszenia przy stroju galowym jak również i w polu. Zastosowanie kordelasa jest wszechstronne tak przy rytuałach myśliwskich jak i przy skłuwaniu zwierza.

To kolejna pozostałość po rycerskim rodowodzie tradycji myśliwskiego pasowania. Zwyczajowo również tylko pasowany myśliwy może występować w poczcie sztandarowym, czy to w roli chorążego, czy przybocznego. Utarło się, by jedynie pasowanym myśliwym powierzać obowiązek opiekuna nad stażystą w kole łowieckim.

Kordelasem umaczanym w farbie grubego zwierza nie wolno kroić kiełbasy. Jeśli nie będzie on w użyciu, broń ta powinna wisieć na godnym miejscu, obok rosoch łosia, wieńca jelenia lub oręża dzika. Noszona przy pasie zawsze dodaje powagi swojemu właścicielowi, niczym miecz u boku szlachetnego rycerza.

Kordelas został uznany przez Zarząd Główny Polskiego Związku Łowieckiego za oficjalną broń honorową i ozdobną do munduru galowego PZŁ.

Źródło: szarakdzialdowo.pl

Stanowią nieodłączny element polowań. Są krótkimi utworami muzycznymi granymi na rogach myśliwskich. Stanowią dźwiękowy system komunikacji, a ich stosowanie służy usprawnieniu organizacji polowań zbiorowych, poprawia ich bezpieczeństwo oraz jest tradycyjną oprawą muzyczną.

Przede wszystkim pomagają w komunikacji między myśliwymi a naganką lub miedzy myśliwymi.

Dzielimy je na:

• Porozumiewawcze – uroczyste i właściwe.
• Sygnały pokotu.

To właśnie sygnały właściwe służą organizacji polowania. Podczas polowania zbiorowego najczęściej stosuje się sygnały:

• Naganka naprzód.
• Zakaz strzału w miot.
• Koniec pędzenia.
• Rozładuj broń.
• Zbiórka myśliwych.

Wszystkich sygnałów pokotu, a także gdy grane jest „powitanie”, „pasowanie” i „darz bór” wysłuchuje się w postawie stojącej, bez nakrycia głowy. Obowiązek nakrycia głowy nie dotyczy pocztu sztandarowego oraz sygnalistów myśliwskich.

Okres Bożego Narodzenia, czas przedświąteczny, to dla myśliwych moment bardzo ważny. To bowiem czas kultywowania pięknych tradycji łowieckich i myśliwskich.

Myśliwi z Koła Łowieckiego „Ryś” tradycyjnie już w okresie poprzedzającym święta udali się do lasu, aby wyłożyć karmę, bo zwierzynie w tych dniach należy się prezent. Przy paśnikach brać myśliwska podzieliła się opłatkiem nie tylko między sobą, ale także ze zwierzętami, umieszczając opłatki razem z pożywieniem w paśnikach.

Niejeden myśliwy dyskretnie „wykradał” przy tym siano z paśnika, aby włożyć je w wigilijny wieczór pod obrus w swoim domu. W dobrym tonie jest także, by w większości zwierzyna tego dnia uchodziła nie strzelana.