Kategoria: Tradycja łowiecka

Odznaczenia łowieckie:

• Złom (w formie żetonu)
• Złoty, srebrny, brązowy Medal Zasługi Łowieckiej.
• Medal Św. Huberta – nadaje się za szczególne osiągnięcia w zakresie propagowania kultury i sztuki łowieckiej, a w szczególności za: prace naukowe, dorobek literacki i publicystyczny oraz osiągnięcia w sztuce o tematyce łowieckiej, osiągnięcia szkoleniowe, popularyzację wiedzy, tradycji i kultury łowieckiej.
• Odznaka za zasługi dla łowiectwa.

Odznaczeniami łowieckimi są także odznaczenia okręgowe, ustanowione przez okręgowe rady łowieckie.

Odznaczenia nadawane są członkom Zrzeszenia, a także innym (poza złomem) za szczególne zasługi dla rozwoju gospodarki łowieckiej, wybitnych dzieł artystycznych o tematyce łowieckiej lub rozpowszechniania idei łowieckich.

Kapitułę stanowi 11 osób powołanych spośród członków Zrzeszenia, odznaczonych Złomem lub Złotym Medalem Zasługi Łowieckiej.

Wnioskodawcą o odznaczenia łowieckie może być: walne zgromadzenie koła łowieckiego, Zarząd Główny PZŁ, Zarządy Okręgowe PZŁ.

Wprowadza młodego myśliwego w świat łowiectwa.

Zwykle przeprowadza się je na łowisku przed rozpoczęciem polowania zbiorowego (po powitaniu), ale także podczas innych okazji: posiedzenie rady łowieckiej, zakończeniu kursu, walnego zgromadzenia.

Na rozpoczęcie ślubowania sygnaliści grają sygnał „Pasowanie Myśliwskie”.

Młodemu myśliwemu powinien towarzyszyć opiekun, zaś ślubowanie przyjmuje najstarszy funkcją myśliwy. Może mu asystować myśliwy posiadający „złom” lub inny cieszący się dużym autorytetem.

Ślubujemy klęcząc na lewym kolanie, bez nakrycia głowy, w dłoni trzymana broń oparta na stopce przy lewej nodze. Za ślubującym staje opiekun trzymający prawą rękę na jego lewym ramieniu. Powtarza się słowa przysięgi dotyczące m.in.: sumiennego przestrzegania praw łowieckich, postępowania zgodnie z etyką łowiecką, zachowywania tradycji łowieckiej i chronienia przyrody.

W dobrym tonie jest po przysiędze podziękowanie swojemu wprowadzającemu.

Po każdorazowym, pierwszym zdobyciu sztuki zwierzyny danego gatunku.

Prowadzący polowanie obwieszcza zgromadzonym, że w towarzystwie jest fryc, który właśnie się wyzwolił. Chrzczenie następuje poprzez wymazanie twarzy farbą upolowanej zwierzyny. Śladów farby nie wolno zmywać aż do końca polowania, czyli do symbolicznego wykupienia się kolegom zacnym napitkiem.

Po ustrzeleniu pierwszej grubej zwierzyny.

Ceremonię przeprowadza się podobnie do ceremonii chrztu. Tylko pasowanemu myśliwemu zezwala się na noszenie kordelasa na rapciach (rzemienie podtrzymujące broń przy pasie).

Uczestnik polowania zbiorowego, który dokona skutecznego strzału do zwierzyny zostaje udekorowany złomem, czyli odłamaną (nie odciętą) gałązką każdego gatunku drzewa lub krzewu rosnącego w miejscu, w którym padł strzał.

Złomem honorujemy zwierzynę grubą

Prowadzący polowanie łamie gałązkę, odrywa od niej część i wkłada strzelonemu zwierzęciu do pyska jako symboliczny ostatni kęs. Kolejna część, zwaną pieczęcią, kładzie się na miejscu wlotu pocisku, a ostatnią, umoczoną w farbie zwierzęcia, podaje myśliwemu lewą dłonią na kordelasie, kapeluszu lub nożu myśliwskim.

„Złom” na polowaniu zbiorowym zazwyczaj wręcza prowadzący polowanie, a na polowaniu indywidualnym myśliwy towarzyszący. W przypadku braku osoby towarzyszącej, myśliwy dekoruje zwierza „złomem”, a jego część zakłada na kapelusz.

Złom podaje się lewą dłonią, aby prawą móc uścisnąć w gratulacyjnym geście.

Złomem nazywamy także najważniejsze odznaczenie łowieckie.