Kategoria: Zwierzęta

Fot: drapiezniki.pl

W naturalnych warunkach występuje w Ameryce Środkowej i Północnej. W Polsce głównie na zachodzie kraju, przybyły do nas z Niemiec.

Zamieszkuje wilgotne lasy liściaste i mieszane, w pobliżu których znajdują się cieki wodne, stawy, jeziora i wolno płynące rzeki oraz tereny bagienne. Potrafi jednak znakomicie dostosować się do każdych warunków i żyć nawet w pobliżu terenów zurbanizowanych, jednak zawsze potrzebuje dostępu do wody.

To jedyny przedstawiciel rodziny szopowatych w Polsce.

Wielkością zbliżony do jenota – długość do 70 cm, ogon około 25 cm, wysokość w kłębie 30 cm, masa ciała – samce około 5,4 kg, samice mniejsze 4,6 kg. Jesienią szopy odkładają dużo tłuszczu, który może stanowić 1/3 masy ich ciała.

Ubarwienie zimowe futra jest szarobrązowe z rudawym odcieniem, letnie – stalowoszare w różnych odcieniach. Charakterystyczne jest ubarwienie części twarzowej, silnie kontrastujące z resztą ciała. Na białym tle, w poprzek głowy, przez policzki i oczy przebiega wyraźnie ciemna pręga.

Ma ciemny nos, prawie czarny, oraz szeroką, szpiczasto zakończoną głowę z dość krótkim pyskiem. Duże i szeroko ustawione uszy. Ogon – ma na przemian ciemniejsze i jaśniejsze poprzeczne pręgi. Nogi stosunkowo krótkie, nie pozwalające mu na szybkie bieganie.

W okolicach odbytu umieszczone są gruczoły zapachowe, którymi szopy znaczą swoje terytorium.

Fot: TVN Meteo

Dotyk jest ich najlepiej rozwiniętym zmysłem. Na łapach w okolicy palców mają włosy czuciowe, dzięki którym doskonale odnajdują swoje ofiary w wodzie. Wzrok i słuch mają słabo rozwinięte. Węch wykorzystywany jest głównie do komunikowania się wewnątrz własnej populacji. Doskonale pływają, dobrze chodzą po drzewach.

Wzór zębowy: 3 1 4 2 / 3 1 4 2. Dorosły osobnik ma 40 zębów.

Okres godowy (ruja) przypada na luty i marzec. Po dwóch miesiącach na przełomie kwietnia i maja rodzi się od 4 do 8 młodych, ślepych i głuchych, które pokryte są żółtobrunatnym futerkiem.

Fot: werandacountry.pl

Po trzech tygodniach już widzi i słyszy. Po dziesięciu tygodniach usamodzielnia się i opuszcza gniazdo, zaczynając naukę polowań w towarzystwie matki. Od szóstego miesiąca życia szukają własnych terytoriów.

Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia.

Są wszystkożerne. Uwielbiają zapach owoców, zwłaszcza śliwek – stosuje się je jako przynętę na nęcisku. Lubią też zapach miodu i ryb – na zanętę dobrze nadaje się również karma dla psów i kotów o aromacie rybnym. Przed zimą zwiększa swoją masę, gromadząc podskórne zapasy tłuszczu. Nie gardzą jedzeniem znajdowanym na śmietnikach, które często i chętnie przeczesują.

Aktywny nocą, dzień przesypia w dziuplach lub koronach drzew. Czasem w okresie silnych mrozów może zapadać w lekki sen zimowy.  Szopy przemierzają spore odległości penetrując brzegi płytkich cieków wodnych.

Niestety jest to w Polsce gatunek obcy, który może wpływać negatywnie na nasze środowisko i otoczenie w którym się zadamawia. Szybko rozrastająca się populacja, która właściwie nie ma wrogów (zagrożeniem dla szopa są właściwie jedynie wałęsające się psy) stanowi bardzo duże zagrożenie dla rodzimego ptactwa, płazów, gadów – bardzo łatwo wygrywa konkurencję z naszymi drapieżnikami. Szop potrafi polować w wodzie, na lądzie i na drzewach niemal wszędzie i robi to niezwykle sprawnie, co sprawia, że też bardzo skutecznie.

Niestety roznosi także pasożyty, na które sam jest odporny, a które skutecznie mogą przetrzebić lokalne populacje. Największym zagrożeniem jest m.in. glista szopia. Niemieckie badania wykazały obecność jaj tego pasożyta w 70-80 proc. badanych osobników. Polskie szopy przybyły do nas z Niemiec. Glista ta jest niebezpieczna dla ptaków, ssaków i niestety dla ludzi. Jaja glisty szopiej są produkowane w olbrzymiej liczbie, mają mikroskopijne rozmiary, cechują się wyjątkową wytrzymałością na warunki środowiskowe i mogą pozostać w glebie w stanie zdolnym do zainfekowania żywiciela nawet kilka lat.

Polowanie

Najczęściej z zasiadki, przy nęcisku lub przy okazji polowań na inne zwierzęta. Można polować na nie nocą.

Broń:

• Gwintowana – mniejsze kalibry kulowe
• Gładkolufowa – śrut o średnicy do 4,5 mm, jednak zdecydowanie wystarczy śrut o średnicy 3,5 do 4 mm.

Wystarczą uprawnienia podstawowe. Trofeum stanowi futro.

Okresy polowań:

• Od 1 lipiec do 31 marca
• na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew lub prowadzono w ostatnich 2 latach kalendarzowych zasiedlenia zająca, bażanta lub kuropatwy – na szopy polujemy przez cały rok;

W stosunku do szopa pracza używa się określeń języka łowieckiego taki jak w przypadku innych czworonożnych drapieżników.

Fot: zopzlowtarnow.pl

Zamieszkuje Europę i Azję. W Polsce niezbyt licznie występuje w całym kraju. Najchętniej zamieszkuje lasy liściaste i mieszane, głównie starodrzewie. Spotkać ją można również w starych drzewostanach sosnowych.

Ma ciało o długości około 50 cm, ogon 25 cm, masa ciała od 1 do 2 kg. Sylwetka smukła i wydłużona.

Futro szarobrązowe lub szaro kasztanowe z wełnistym żółtym podbiciem. Na podgardlu wyraźna żółta plama, zaokrąglona w dolnej części, nie przechodzi na przednie łapy.

Łeb mały, szpiczasty z wyraźnie jaśniejszymi, trójkątnymi uszami. Oczy duże, łapy na podeszwach owłosione, dlatego trop kuny leśnej widoczny jest właściwie jedynie na śniegu i nie pozostawia odcisków poszczególnych palców czy pazurów. Porusza się skacząc, a jej trop układa się w położone obok siebie dwie pary odcisków.

Dobrze porusza się i po ziemi i po drzewach. Potrafi wykonać długie skoki pomiędzy konarami. W razie zagrożenia zawsze ucieka na drzewo.

Wszystkie zmysły ma doskonale rozwinięte. Zamieszkuje w starych dziuplach, gniazdach i stertach gałęzi, jednakże poza okresem, w którym wychowuje potomstwo prowadzi koczowniczy tryb życia. W ciągu doby może pokonać do kilku kilometrów w poszukiwaniu zdobyczy i za każdym razem nocować w innym miejscu. Aktywność kuny jest uzależniona od warunków atmosferycznych.

Fot:ladnydom.pl

Wzór zębowy: 3 1 4 1/ 3 1 4 2. Dorosła kuna ma 38 zębów.

Ruja przypada na lipiec i sierpień, czasem rozpoczyna się w czerwcu. U kun występuje tzw. ciąża przedłużona (utajona). Po zapłodnieniu, zarodek nie rozwija się aż do stycznia – lutego.

Schronienia buduje w dziuplach drzew.

Młode przychodzą na świat wiosną. W kwietniu lub w maju samica rodzi od 2 do 5 młodych. Są one ślepe i niedołężne. Oczy otwierają dopiero po pięciu tygodniach.

Po tym czasie młode (niedokunki) opuszczają dziuplę, jednak przy matce pozostają aż do jesieni. Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia.

Kuny są wszystkożerne, ale jako drapieżnik preferują pokarm mięsny. Są aktywne wieczorem i nocą. Polują na ziemi i na drzewach.

Ich wrogami są przede wszystkim duże ptaki drapieżne oraz lisy i psy.

Polowanie

Fot: rmax.com.pl

Spotkanie kuny to najczęściej przypadek. Upolowanie jej na ziemi jest bardzo trudne, zagoniona na drzewo czuje się jednak bardzo pewnie, nie ucieka i przez długi czas potrafi wpatrywać się w człowieka.

Dobre wyniki daje polowanie na tropie, na białej stopie. Po zlokalizowaniu drzewa, gdzie kuna zaległa na odpoczynek, stosuje się wybębnianie (uderzanie gałęzi w pień).

Można na nie polować również nocą. Kuna jako drapieżnik chętnie podchodzi na woń padliny. Można użyć też sztucznych środków wabiących.

Okresy polowań:

• Od 1 września do 31 marca
• na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na kuny polujemy przez cały rok;

Broń do polowań na kuny:

• O lufach gwintowanych – sztucer, ekspres, kniejówka, dryling – myśliwska amunicja półpłaszczowa o energii pocisku nie mniejszej niż 1000 J w odległości 100 m od wylotu lufy. Wystarczą mniejsze kalibry kulowe .222 Rem, .223 Rem, 5,6×50, 5,6×57. Pocisków pełno płaszczowych przy tak małych zwierzętach powinno się unikać.
• Gładkolufowa – jednorurka, dubeltówka, bok, dryling, kniejówka – amunicja śrutowa, ze śrutem o średnicy do 4,5 mm, jednak zdecydowanie wystarczy śrut o średnicy 2,75 – 3 mm.

Wystarczą uprawnienia podstawowe. Trofeum stanowi futro.