Kategoria: Zwierzęta

Fot: drapiezniki.pl

Występuje w całej Europie z wyjątkiem jej północnych krańców. W Polsce w całym kraju ma dobre warunki bytowania.

Zamieszkuje tereny leśne, zadrzewienia, zakrzewienia w pobliżu akwenów. Jako zwierzę synantropijne często spotykany w pobliżu ludzkich siedzib. W odróżnieniu od kuny kamionki zamieszkuje dolne części budynków – piwnice, szopy, budynki gospodarskie.

Może wykorzystywać kilka miejsc służących mu za schronienie. Czasem kopie nory lub korzysta z nor króliczych. Unika otwartych przestrzeni.

Długość ciała do 45 cm, ogon ok. 15 cm, masa 1,5 kg. Samica jest zawsze mniejsza.

Futro na zewnątrz ciemnobrązowe z pod którego przebijają włosy o kremowym odcieniu. Na grzbiecie wyraźnie ciemniejsze, na bokach rozjaśnia się. Spód ciała, ogon i łapki czarne. Wargi, okolice nosa, boki głowy i końcówki uszu białe.

Głowa mała, szyja stosunkowo długa, tułów wydłużony na niskich łapach – typowy dla łasicowatych.

W okolicach odbytu usytuowane są silnie rozwinięte gruczoły zapachowe, z których wydzielina znaczy teren lub skutecznie broni przed napastnikiem.

Wzór zębowy: 3 1 3 1 / 3 1 3 2. Dorosły osobnik ma 34 zęby.

Fot:dinoanimals.pl

Ruja w marcu lub w kwietniu, czasem przedłuża się aż do czerwca. Po 40 dniach ciąży samica rzuca w dobrze ukrytej jamie lub norze miot złożony z 3 do 8 młodych. Są początkowo ślepe, głuche i niedołężne, całkowicie zdane na opiekę matki. Po około 3 tygodniach otwierają oczy. Mlekiem karmione do 2 miesiąca życia, później zaczynają pobierać pokarm mięsny. Usamodzielniają się po około 3 miesiącach, choć do jesieni mogą przebywać w rodzinnych grupach i wspólnie polować. Od jesieni zaczynają samotny tryb życia. Dojrzałość płciową osiągają w 9 miesiącu życia.

Tchórz jest wszystkożerny: drobne ssaki, gryzonie, ptaki, gady, płazy, owady, ryby, ale także np. owoce. Potrafi chować zdobycz, która ma w nadmiarze, aby zjeść ją w przyszłości.

Aktywny głównie nocą. Zimą, w czasie mrozów, zwykle pozostają w ukryciu, chętnie wyszukują wówczas kryjówki w budynkach gospodarczych. Tchórz dobrze pływa, sprawnie porusza się po ziemi i po drzewach.

Ich wrogami są psy, lisy i ptaki drapieżne. Tchórz żyje przeciętnie 5 – 6 lat.

Fot: cosnowego.idiks.org

Polowanie

Na tchórze poluje się zazwyczaj przez przypadek, przy okazji innych polowań, chyba że wyrządza straty w hodowli drobiu. Wówczas poluje się z zasiadki lub wabi zapachem.

Do polowań powinno używać się wyłącznie broni gładkolufowej i amunicji śrutowej.

Okresy polowań:

• Od 1 wrzesień do 31 marzec
• na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na tchórze polujemy przez cały rok;

W Polsce liczebność tchórza systematycznie spada, obecnie szacuje się, iż populacja liczy między 10 tys sztuk, a 27 tys sztuk.

Fot: ekologia.pl

Pochodzi z Ameryki Północnej.

Występuje prawie w całej Polsce, z wyjątkiem południowo – wschodnich części kraju. Liczna za to w części północno – wschodniej.

Jej tryb życia, zachowanie, siedlisko i dieta są związane z wodą. Zamieszkuje tereny podmokłe, na których występują cieki i zbiorniki wodne. Osiedla się zarówno na terenach nizinnych jak i górskich.

Charakteryzuje się wydłużonym tułowiem osadzonym na krótkich łapkach. Długość ciała dochodzi do 45 cm, ogon – 25 cm, waga około 1,7 kg. Samica jest znacznie mniejsza od samca.

Ma lekko spłaszczoną, szpiczastą głowę z małymi uszami, nieznacznie wyrastającymi z futerka. Oczy małe ale dość wyraźne. Na policzku długie włosy czuciowe przypominające wąsy. Naturalne umaszczenie norki ma kolor ciemnobrunatny, jednakże zdarzają się osobniki o czarnym lub jasnobrązowym futrze. Na dolnej wardze wyraźne białe plamy. Futro gęste, puszyste, nie przepuszcza wody.

Wzór zębowy: 3 1 3 1 / 3 1 3 2. Dorosły osobnik ma 34 zęby.

Norka amerykańska jest gatunkiem poligamicznym, terytorium samca pokrywa się z terytorium kilku samic. Ruja trwa od lutego do kwietnia. Młode rodzą się w kwietniu lub w maju – w miocie jest od 2 do 6 osobników.

Fot: huntertools.pl

W pierwszym okresie potomstwo jest całkowicie zależne od matki, która karmi je do drugiego miesiąca życia. Po tym okresie zaczynają pobierać pokarm stały przynoszony przez matkę. Już w trzecim – czwartym miesiącu stają się samodzielne, a jesienią opuszczają swoją rodzinę. Dojrzałość płciową osiąga po roku.

Norki kopia swoje nory na brzegach rzek i akweduktów lub pomiędzy korzeniami drzew rosnących w pobliżu terenów podmokłych. Zajmują tez nory innych zwierząt lub nawet nisko położone dziuple.

Prowadzi nocny tryb życia, dzień przesypia w norze. Latem prowadzi osiadły tryb życia, a jesienią przechodzi w tryb koczowniczy, co wiąże się z poszukiwaniem nowych terenów przez dorastające młode.

Zjadają wszelkie zwierzęta żyjące w wodzie lub na jej brzegach: ryby, piżmaki, mięczaki, raki, owady, ptaki wodne i ich lęgi, małe ssaki i każdą inną zwierzynę jaka napotyka. Nie boi się zwierząt nawet większych od niej. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe norki to około 20 % jej masy ciała.

Fot: huntertools.pl

Naturalnymi jej wrogami są drapieżniki większe od niej: wydra, lis, wilk, pies oraz ptaki szponiaste. Wiele norek ginie na szosach w czasie dyspersji, czyli rozchodzenia się młodych i ich migracji.

Szacuje się, iż w Polsce jest około 55 tys. sztuk tego gatunku.

Polowanie

Najłatwiej na nie polować na przedwiośniu, gdy są bardziej aktywne przed okresem rui. Wówczas też, po zimie, ma najładniejsze futro, które stanowi cenne trofeum.

Okresy polowań:

• Od 1 lipiec do 31 marzec
• na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na norki polujemy przez cały rok;
• na terenach rybackich obwodów hodowlanych – na norki polujemy przez cały rok;