Kategoria: Drapieżniki

Fot: drapiezniki.pl

Występuje w całej Europie z wyjątkiem jej północnych krańców. W Polsce w całym kraju ma dobre warunki bytowania.

Zamieszkuje tereny leśne, zadrzewienia, zakrzewienia w pobliżu akwenów. Jako zwierzę synantropijne często spotykany w pobliżu ludzkich siedzib. W odróżnieniu od kuny kamionki zamieszkuje dolne części budynków – piwnice, szopy, budynki gospodarskie.

Może wykorzystywać kilka miejsc służących mu za schronienie. Czasem kopie nory lub korzysta z nor króliczych. Unika otwartych przestrzeni.

Długość ciała do 45 cm, ogon ok. 15 cm, masa 1,5 kg. Samica jest zawsze mniejsza.

Futro na zewnątrz ciemnobrązowe z pod którego przebijają włosy o kremowym odcieniu. Na grzbiecie wyraźnie ciemniejsze, na bokach rozjaśnia się. Spód ciała, ogon i łapki czarne. Wargi, okolice nosa, boki głowy i końcówki uszu białe.

Głowa mała, szyja stosunkowo długa, tułów wydłużony na niskich łapach – typowy dla łasicowatych.

W okolicach odbytu usytuowane są silnie rozwinięte gruczoły zapachowe, z których wydzielina znaczy teren lub skutecznie broni przed napastnikiem.

Wzór zębowy: 3 1 3 1 / 3 1 3 2. Dorosły osobnik ma 34 zęby.

Fot:dinoanimals.pl

Ruja w marcu lub w kwietniu, czasem przedłuża się aż do czerwca. Po 40 dniach ciąży samica rzuca w dobrze ukrytej jamie lub norze miot złożony z 3 do 8 młodych. Są początkowo ślepe, głuche i niedołężne, całkowicie zdane na opiekę matki. Po około 3 tygodniach otwierają oczy. Mlekiem karmione do 2 miesiąca życia, później zaczynają pobierać pokarm mięsny. Usamodzielniają się po około 3 miesiącach, choć do jesieni mogą przebywać w rodzinnych grupach i wspólnie polować. Od jesieni zaczynają samotny tryb życia. Dojrzałość płciową osiągają w 9 miesiącu życia.

Tchórz jest wszystkożerny: drobne ssaki, gryzonie, ptaki, gady, płazy, owady, ryby, ale także np. owoce. Potrafi chować zdobycz, która ma w nadmiarze, aby zjeść ją w przyszłości.

Aktywny głównie nocą. Zimą, w czasie mrozów, zwykle pozostają w ukryciu, chętnie wyszukują wówczas kryjówki w budynkach gospodarczych. Tchórz dobrze pływa, sprawnie porusza się po ziemi i po drzewach.

Ich wrogami są psy, lisy i ptaki drapieżne. Tchórz żyje przeciętnie 5 – 6 lat.

Fot: cosnowego.idiks.org

Polowanie

Na tchórze poluje się zazwyczaj przez przypadek, przy okazji innych polowań, chyba że wyrządza straty w hodowli drobiu. Wówczas poluje się z zasiadki lub wabi zapachem.

Do polowań powinno używać się wyłącznie broni gładkolufowej i amunicji śrutowej.

Okresy polowań:

• Od 1 wrzesień do 31 marzec
• na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na tchórze polujemy przez cały rok;

W Polsce liczebność tchórza systematycznie spada, obecnie szacuje się, iż populacja liczy między 10 tys sztuk, a 27 tys sztuk.

Fot: ekologia.pl

Pochodzi z Ameryki Północnej.

Występuje prawie w całej Polsce, z wyjątkiem południowo – wschodnich części kraju. Liczna za to w części północno – wschodniej.

Jej tryb życia, zachowanie, siedlisko i dieta są związane z wodą. Zamieszkuje tereny podmokłe, na których występują cieki i zbiorniki wodne. Osiedla się zarówno na terenach nizinnych jak i górskich.

Charakteryzuje się wydłużonym tułowiem osadzonym na krótkich łapkach. Długość ciała dochodzi do 45 cm, ogon – 25 cm, waga około 1,7 kg. Samica jest znacznie mniejsza od samca.

Ma lekko spłaszczoną, szpiczastą głowę z małymi uszami, nieznacznie wyrastającymi z futerka. Oczy małe ale dość wyraźne. Na policzku długie włosy czuciowe przypominające wąsy. Naturalne umaszczenie norki ma kolor ciemnobrunatny, jednakże zdarzają się osobniki o czarnym lub jasnobrązowym futrze. Na dolnej wardze wyraźne białe plamy. Futro gęste, puszyste, nie przepuszcza wody.

Wzór zębowy: 3 1 3 1 / 3 1 3 2. Dorosły osobnik ma 34 zęby.

Norka amerykańska jest gatunkiem poligamicznym, terytorium samca pokrywa się z terytorium kilku samic. Ruja trwa od lutego do kwietnia. Młode rodzą się w kwietniu lub w maju – w miocie jest od 2 do 6 osobników.

Fot: huntertools.pl

W pierwszym okresie potomstwo jest całkowicie zależne od matki, która karmi je do drugiego miesiąca życia. Po tym okresie zaczynają pobierać pokarm stały przynoszony przez matkę. Już w trzecim – czwartym miesiącu stają się samodzielne, a jesienią opuszczają swoją rodzinę. Dojrzałość płciową osiąga po roku.

Norki kopia swoje nory na brzegach rzek i akweduktów lub pomiędzy korzeniami drzew rosnących w pobliżu terenów podmokłych. Zajmują tez nory innych zwierząt lub nawet nisko położone dziuple.

Prowadzi nocny tryb życia, dzień przesypia w norze. Latem prowadzi osiadły tryb życia, a jesienią przechodzi w tryb koczowniczy, co wiąże się z poszukiwaniem nowych terenów przez dorastające młode.

Zjadają wszelkie zwierzęta żyjące w wodzie lub na jej brzegach: ryby, piżmaki, mięczaki, raki, owady, ptaki wodne i ich lęgi, małe ssaki i każdą inną zwierzynę jaka napotyka. Nie boi się zwierząt nawet większych od niej. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe norki to około 20 % jej masy ciała.

Fot: huntertools.pl

Naturalnymi jej wrogami są drapieżniki większe od niej: wydra, lis, wilk, pies oraz ptaki szponiaste. Wiele norek ginie na szosach w czasie dyspersji, czyli rozchodzenia się młodych i ich migracji.

Szacuje się, iż w Polsce jest około 55 tys. sztuk tego gatunku.

Polowanie

Najłatwiej na nie polować na przedwiośniu, gdy są bardziej aktywne przed okresem rui. Wówczas też, po zimie, ma najładniejsze futro, które stanowi cenne trofeum.

Okresy polowań:

• Od 1 lipiec do 31 marzec
• na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na norki polujemy przez cały rok;
• na terenach rybackich obwodów hodowlanych – na norki polujemy przez cały rok;

Fot: kunanastrychu.pl

Zamieszkuje Europę i Azję, z tym że nie występuje w Skandynawii i na Wyspach Brytyjskich.

Najchętniej zamieszkuje lasy liściaste w pobliżu osad i miejscowości oraz wszelkie zabudowania. Zajmuje stare dziuple, sterty gałęzi, dobrze czuje się w stodołach i komórkach. W miastach często mieszka na strychach.

W okresie lata może odbywać dłuższe wędrówki, jednak zimą zawsze wraca w pobliże ludzkich osad i zabudowań. Jest bardzo przywiązana do swojego terytorium. Teren swojego areału znakuje wydzieliną gruczołów zapachowych, moczem i odchodami.

To gatunek synantropijny – czyli gatunek zwierząt, które nauczyły się żyć na jednym terenie z ludźmi, podobnie jak szczury, czy bociany.

Ma ciało o długości około 50 cm, ogon 25 cm, masa ciała od 1 do 2 kg. Sylwetka smukła i wydłużona.

Futro szarobrązowe lub szaro kasztanowe z wełnistym białym podbiciem. Bardzo podobna do kuny leśnej, z tą różnicą, iż ma zabarwiony na czerwono nos, a na podgardlu wyraźna biała plama, która w dolnej części rozwidla się i przechodzi na przednie łapy.  Na podstawie łap nie ma też owłosienia. Ogon stanowi około połowy długości jej ciała.

Wszystkie zmysły ma doskonale rozwinięte. Wzór zębowy: 3 1 4 1/ 3 1 4 2. Dorosła kuna ma 38 zębów.

Ruja przypada na lipiec i sierpień, czasem rozpoczyna się w czerwcu. U kun występuje tzw. ciąża przedłużona (utajona). Po zapłodnieniu, zarodek nie rozwija się aż do stycznia – lutego. Miot rzucany jest zawsze w zabudowaniach lub w ich pobliżu, najczęściej na strychach.

Młode przychodzą na świat wiosną. W kwietniu lub w maju samica rodzi od 3 do 7 młodych. Są one ślepe i niedołężne. Oczy otwierają dopiero po pięciu tygodniach.

Po tym czasie młode (niedokunki) opuszczają gniazdo, jednak przy matce pozostają aż do jesieni. Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia.

Fot: kunanastrychu.pl

Kuny są wszystkożerne, ale jako drapieżnik preferują pokarm mięsny. Są aktywne głównie nocą. Wybór rewiru ma wpływ na dietę. Wyróżnić możemy dużą zmienność sezonową pokarmu. Latem i jesienią żywi się głównie owocami, zimą i wiosną je drobne gryzonie, ptaki, resztki pożywienia ludzi.

Straszna bałaganiara, w jej schronieniach pełno jest resztek ofiar i odchodów. Zazwyczaj wędruje skokami, więc trop kuny jest charakterystyczny – dwójkowe odbicia łapek.

Jej liczebność w Polsce szacuje się na około 76 tys. sztuk.

Polowanie

Spotkanie kuny to najczęściej przypadek. Kuna jako drapieżnik chętnie podchodzi na woń padliny. Można użyć też sztucznych środków wabiących.

Okresy polowań:

• Od 1 wrzesień do 31 marzec
• na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na kuny polujemy przez cały rok;

Broń do polowań na kuny:

• O lufach gwintowanych – sztucer, ekspres, kniejówka, dryling – myśliwska amunicja półpłaszczowa o energii pocisku nie mniejszej niż 1.000 J w odległości 100 m od wylotu lufy. Wystarczą mniejsze kalibry kulowe .222 Rem, .223 Rem, 5,6×50, 5,6×57. Pocisków pełno płaszczowych przy tak małych zwierzętach powinno się unikać.
• Gładkolufowa – jednorurka, dubeltówka, bok, dryling, kniejówka – amunicja śrutowa, ze śrutem o średnicy do 4,5 mm, jednak zdecydowanie wystarczy śrut o średnicy 2,75 – 3 mm.

Wystarczą uprawnienia podstawowe. Trofeum stanowi futro.

Fot: drapiezniki.pl

W naturalnych warunkach występuje w Ameryce Środkowej i Północnej. W Polsce głównie na zachodzie kraju, przybyły do nas z Niemiec.

Zamieszkuje wilgotne lasy liściaste i mieszane, w pobliżu których znajdują się cieki wodne, stawy, jeziora i wolno płynące rzeki oraz tereny bagienne. Potrafi jednak znakomicie dostosować się do każdych warunków i żyć nawet w pobliżu terenów zurbanizowanych, jednak zawsze potrzebuje dostępu do wody.

To jedyny przedstawiciel rodziny szopowatych w Polsce.

Wielkością zbliżony do jenota – długość do 70 cm, ogon około 25 cm, wysokość w kłębie 30 cm, masa ciała – samce około 5,4 kg, samice mniejsze 4,6 kg. Jesienią szopy odkładają dużo tłuszczu, który może stanowić 1/3 masy ich ciała.

Ubarwienie zimowe futra jest szarobrązowe z rudawym odcieniem, letnie – stalowoszare w różnych odcieniach. Charakterystyczne jest ubarwienie części twarzowej, silnie kontrastujące z resztą ciała. Na białym tle, w poprzek głowy, przez policzki i oczy przebiega wyraźnie ciemna pręga.

Ma ciemny nos, prawie czarny, oraz szeroką, szpiczasto zakończoną głowę z dość krótkim pyskiem. Duże i szeroko ustawione uszy. Ogon – ma na przemian ciemniejsze i jaśniejsze poprzeczne pręgi. Nogi stosunkowo krótkie, nie pozwalające mu na szybkie bieganie.

W okolicach odbytu umieszczone są gruczoły zapachowe, którymi szopy znaczą swoje terytorium.

Fot: TVN Meteo

Dotyk jest ich najlepiej rozwiniętym zmysłem. Na łapach w okolicy palców mają włosy czuciowe, dzięki którym doskonale odnajdują swoje ofiary w wodzie. Wzrok i słuch mają słabo rozwinięte. Węch wykorzystywany jest głównie do komunikowania się wewnątrz własnej populacji. Doskonale pływają, dobrze chodzą po drzewach.

Wzór zębowy: 3 1 4 2 / 3 1 4 2. Dorosły osobnik ma 40 zębów.

Okres godowy (ruja) przypada na luty i marzec. Po dwóch miesiącach na przełomie kwietnia i maja rodzi się od 4 do 8 młodych, ślepych i głuchych, które pokryte są żółtobrunatnym futerkiem.

Fot: werandacountry.pl

Po trzech tygodniach już widzi i słyszy. Po dziesięciu tygodniach usamodzielnia się i opuszcza gniazdo, zaczynając naukę polowań w towarzystwie matki. Od szóstego miesiąca życia szukają własnych terytoriów.

Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia.

Są wszystkożerne. Uwielbiają zapach owoców, zwłaszcza śliwek – stosuje się je jako przynętę na nęcisku. Lubią też zapach miodu i ryb – na zanętę dobrze nadaje się również karma dla psów i kotów o aromacie rybnym. Przed zimą zwiększa swoją masę, gromadząc podskórne zapasy tłuszczu. Nie gardzą jedzeniem znajdowanym na śmietnikach, które często i chętnie przeczesują.

Aktywny nocą, dzień przesypia w dziuplach lub koronach drzew. Czasem w okresie silnych mrozów może zapadać w lekki sen zimowy.  Szopy przemierzają spore odległości penetrując brzegi płytkich cieków wodnych.

Niestety jest to w Polsce gatunek obcy, który może wpływać negatywnie na nasze środowisko i otoczenie w którym się zadamawia. Szybko rozrastająca się populacja, która właściwie nie ma wrogów (zagrożeniem dla szopa są właściwie jedynie wałęsające się psy) stanowi bardzo duże zagrożenie dla rodzimego ptactwa, płazów, gadów – bardzo łatwo wygrywa konkurencję z naszymi drapieżnikami. Szop potrafi polować w wodzie, na lądzie i na drzewach niemal wszędzie i robi to niezwykle sprawnie, co sprawia, że też bardzo skutecznie.

Niestety roznosi także pasożyty, na które sam jest odporny, a które skutecznie mogą przetrzebić lokalne populacje. Największym zagrożeniem jest m.in. glista szopia. Niemieckie badania wykazały obecność jaj tego pasożyta w 70-80 proc. badanych osobników. Polskie szopy przybyły do nas z Niemiec. Glista ta jest niebezpieczna dla ptaków, ssaków i niestety dla ludzi. Jaja glisty szopiej są produkowane w olbrzymiej liczbie, mają mikroskopijne rozmiary, cechują się wyjątkową wytrzymałością na warunki środowiskowe i mogą pozostać w glebie w stanie zdolnym do zainfekowania żywiciela nawet kilka lat.

Polowanie

Najczęściej z zasiadki, przy nęcisku lub przy okazji polowań na inne zwierzęta. Można polować na nie nocą.

Broń:

• Gwintowana – mniejsze kalibry kulowe
• Gładkolufowa – śrut o średnicy do 4,5 mm, jednak zdecydowanie wystarczy śrut o średnicy 3,5 do 4 mm.

Wystarczą uprawnienia podstawowe. Trofeum stanowi futro.

Okresy polowań:

• Od 1 lipiec do 31 marca
• na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew lub prowadzono w ostatnich 2 latach kalendarzowych zasiedlenia zająca, bażanta lub kuropatwy – na szopy polujemy przez cały rok;

W stosunku do szopa pracza używa się określeń języka łowieckiego taki jak w przypadku innych czworonożnych drapieżników.