Kategoria: Kynologia łowiecka

Mały munsterlander

Opublikowano przez

Fot: psy.pl

Mały munsterlander powinien mierzyć w kłębie 54 cm – pies i 52 cm – suki, co czyni go jednym z najmniejszych psów wystawiających. Mniejszy od niego jest tylko spaniel bretoński.

W porównaniu do innych psów zaliczanych do legawców ma nie tylko niewielki wzrost, ale także lekką budowę, co nie zawsze ułatwia mu wykonywaną pracę. Jednakże wytrwałość i wyjątkowa potrzeba tropienia, iż pies ten jest idealnym pomocnikiem na polowaniach w polu i w lesie.

Zrównoważone proporcje sprawiają, że wygląd ma elegancki, co w połączeniu z długim włosem i szlachetną głową daje obraz bardzo ładnego psa.

Jego maść powinna być brązowo – biała lub brązowej pleśni z brązowymi plamami. Często występują rude znaczenia na brwiach, kufie i zadzie. Długi włos wymaga systematycznego czesania.

Psy tej rasy lubią wodę i uchodzą za dobrych aporterów, więc sprawdzają się przy polowaniach na ptactwo wodne.

Mały munsterlander jest psem wszechstronnym, ruchliwym i wytrzymałym, pole przeszukuje szeroko i niezbyt głęboko, ale za to w sposób bardzo systematyczny i metodyczny, co dało mu przydomek „szpieg”

Fot: psy-pies.com

W porównaniu z innymi wyżłami jest mniej cięty w stosunku do drapieżników, ale płynąca w żyłach munsterlandera krew płochaczy sprawia, że chętnie pracuje on dolnym wiatrem i bardzo dobrze tropi postrzałki. Ma wolniejsze chody i mniej stylową stójkę niż wyżły angielskie.

To pies zrównoważony, pojętny i łatwy do prowadzenia. Cechuje go dozgonna wierność, ufność i oddanie. Nie znosi samotności.  Jeżeli opiekuna nie ma w domu choćby przez kilka minut, jego powrót oznajmia radosnym charakterystycznym dla siebie burczeniem. Mały Munsterlander jest inteligentny i zawsze chętny do nauki.

Nadaje się na psa rodzinnego. Jego wyjątkowo przyjazny charakter i przywiązanie do człowieka czyni z niego sympatycznego domownika i członka rodziny. Cechuje go duża cierpliwość w stosunku do dzieci, szczególnie suczki bywają bardzo opiekuńcze.  Nadaje się do trzymania w bloku.

Fot: psy.pl

Hodowcy określają rasę jako „miękką”, co oznacza, że nie sprawia problemów wychowawczych i łatwo się układa. W razie potrzeby pies jest w stanie w obronić swojego pana; mają dość silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Gości wpuszczonych przez gospodarzy powita przyjaźnie.

Jeżeli zapewnimy mu zajęcie i odpowiednią dawkę ruchu to życie z nim może być bardzo przyjemne

Pies podlega próbom pracy.

Beagle

Opublikowano przez

Fot: akc.org

Rasa pochodzi z Anglii gdzie była hodowana głównie z myślą o polowaniu na lisy i zające. Powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Najprawdopodobniej psy rasy beagle są najstarszą rasą małych psów gończych.

Na polowaniach ten chętny do pracy pies zachwyca przede wszystkim swoim świetnym węchem, pewnym podążaniem po tropie i wyjątkową pasją do tropienia. Najlepiej sprawdza się w czasie polowań prowadzonych na dużych rewirach z naganką na zwierzynę płową. Nadaje się do samodzielnego polowania i do pracy w sforze lub złai.

Kiedy znajdzie trop szczeka bardzo głośno i wytrwale, nie sposób go nie usłyszeć

Jeśli pies pochwyci trop zwierzyny, to potrafi wyrwać się z ręki osoby prowadzącej go na smyczy, pozostawić zabawę i gnać przed siebie bez opamiętania w pogoni za tropem. Potrafi tak gonić nawet do kliku kilometrów, przez co łatwo może się zgubić.  Wybierając się z nim na spacer, nie wolno zapominać, że ma on skłonności do gonienia szybko poruszających się obiektów, ptaków czy innych małych zwierząt – w mieście spuszczenie go ze smyczy może się skończyć wypadkiem.

Może być także używany do poszukiwania postrzałków i do aportowania. Jest więc dość wszechstronnym psem myśliwskim.

Brak mu niestety ciętości wobec dzikich zwierząt

Fot: akc.org

Budowę ma mocną, zwartą, a sylwetkę niemalże kwadratową. Wysokość psa wynosi od 33 do 40 cm w kłębie – psy są zaliczane do małych ras. Waga oscyluje w granicach 15 kg.

Ma wyraźnie zaznaczony stop i ciemne oczy. Wygląd beagle jest raczej łagodny. Generalnie są to psy łagodne o wesołym usposobieniu, skłonne do zabaw, potrzebujące bliskiego kontaktu ze swoim przewodnikiem i jego rodziną. W odróżnieniu od wielu innych gończych, mocno się przywiązuje do właściciela. Są to psy źle zanoszące samotność i brak zajęcia.

Z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa

Sierść krótka, łatwa w pielęgnacji, a rozmaitość umaszczenia sprawie, że niemalże każdy pies jest inny. Paleta kolorów sierści beagla może sięgać od różnych odcieni rudego, po żółty, często z czarną łatą na grzbiecie i cętkami, ale spotyka się tez umaszczenie rudo-białe, brązowo-białe lub beżowo-białe.

Koniec ogona zawsze musi być biały

Pies potrzebuje sporo ruchu, którego trzeba mu zapewnić jeżeli żyje w mieszkaniu. Beagle nie lubi samotności, pozostawiony sam na długie godziny może psocić lub wyciem uprzykrzać życie sąsiadom. Jest to za to pies tolerancyjny i uprzejmy względem dzieci.

Fot: psy.pl

Szkolenie go wymaga dużo cierpliwości, konsekwencji i pozytywnych bodźców – jest bardzo wrażliwy i zbyt ostro traktowany, może się stać krnąbrny lub zamknąć się w sobie. Pies tej rasy szybko się nudzi, dlatego ćwiczenia muszą być urozmaicone i nie mogą trwać zbyt długo, przynajmniej w początkowej fazie nauki.

Beagle nie znoszą też nieróbstwa. Pozbawione możliwości aktywnego życia, dość szybko zwiększają swą wagę i skutecznie popadają w psią otyłość. Poza tym dolegliwością często spotykaną u szczeniąt jest choroba trzeciej powieki; nieleczona może doprowadzić do syndromu suchego oka. Długie zwisające uszy są podatne na infekcje bakteryjne, dlatego opiekun powinien pamiętać o ich regularnym czyszczeniu.

Stójka

Opublikowano przez

Fot: fordogtrainers.ru

Stójka to podstawowa pozycja przyjmowana przez psy myśliwskie, które chcą wystawić zwierzynę myśliwemu i wskazać miejsce, skąd wywęszyły zwierzynę.

Stójka jest typowa przede wszystkim dla wyżłów. W czasie wykonywania stójki pies zamiera w bezruchu, podnosząc przy tym przednią łapę (co jednak nie stanowi reguły). W napięciu i skupieniu układa ciało w kierunku wystawianego zwierzęcia.

W zależności od rasy stójka może być wykonywana w półsiadzie, pozycji stojącej bądź przez warowanie. Twardość stójki, czyli umiejętność skoncentrowania się na ofierze i pozostawania w bezruchu, jest zależna nie tylko od rasy, ale także wyszkolenia.

Wyróżniamy:

  • stójkę martwą – stójka, w której pies trwa, mimo otrzymanego rozkazu ruszenia zwierzyny,
  • stójkę pewną – stójka niezawodna, w odróżnieniu od stójki pustej,
  • stójkę pustą – błąd popełniany przez wyżła, który robi stójkę, mimo iż w pobliżu nie ma zwierzyny,
  • stójkę słabą – stójka, która wyżeł samowolnie przerywa i zaczyna spędzać zwierzynę,
  • stójkę twardą – stójka, która pies kontynuuje, mimo iż otrzymał rozkaz ruszenia zwierzyny.

Alpejski gończy krótkonożny

Opublikowano przez

Fot: psy-pies.com

Podobny nieco do jamnika dlatego też zwany jest alpejskim jamnikogończym. Jest najmniejszym przedstawicielem grupy posokowców.

Jest to twardy i bardzo wytrzymały pies, użytkowany dawniej w surowych wysokogórskich terenach do polowań na jelenie, dziki, kozice oraz lisy i zające. Aktualnie w Polsce używany jako dzikarz i tropowiec.

Jest to pies bardzo wytrwały i ma wielką pasję myśliwską. Dlatego hodowany głównie przez myśliwych, nie jest psem wystawowym.

Jest małym, zwrotnym psem użytkowym, używanym przede wszystkim jako posokowiec, ale spośród posokowców jest najbardziej wszechstronny i bez problemu sprawdza się także jako pies gończy. Lubi bowiem iść po tropie, gonić i głosić – często jest używany do polowań na zwierzynę płową. Chętnie też aportuje – także z wody. Jednak jego głównym zadaniem jest praca po strzale.

Myśliwy powinien zdecydować się na ułożenie psa w którymś z tych kierunków, bo zwierzak, który zasmakuje samodzielnej pracy gończego czy dzikarza, może sprawiać trudności przy pracy na otoku (lince do tropienia).

Fot: Shutterstock

Idealny wzrost jamnikogończych określany jest w przedziale 37 – 38 cm – psy i 36 – 37 cm – suki. Waga mieści się między 18 kg, a 20 kg. Jest zatem to pies średniej wielkości, ale równocześnie mocnej budowy.

Sierść ma gęstą, krótką, gładką i lśniącą o różnorodnym umaszczeniu, choć najbardziej pożądana jest ciemna czerwień jelenia, czerwony z lekkim czarnym nalotem oraz czerń z wyraźnie widocznym czerwono-czarnym podpaleniem na głowie, piersiach, łapach oraz spodniej stronie ogona. Włos nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych.

Rasa jest bardzo cięta w stosunku do dzikich zwierząt – jamnikogończe odważnie stawiają czoła wytropionej zwierzynie

Mimo tej cechy jest to pies bardzo spokojny i przyjacielski, nieagresywny wobec ludzi, który może być dobrym towarzyszem dla wszystkich członków rodziny, także dla dzieci, gdyż jest bardzo tolerancyjny i delikatny wobec nich.

Pomimo przyjaznej natury są czujne i gdy wyczują obcego w pobliżu domu, ostrzegają szczekaniem

Nie są wymagające w utrzymaniu. Alpejski gończy krótkonożny należy do ras zdrowych i długowiecznych, nie ma szczególnych wymagań żywieniowych. Jest dość niezależny, dlatego przewodnik czworonoga tej rasy powinien mieć już pewne doświadczenie w układaniu psów.

Może być trzymany w mieszkaniu w mieście.