Kategoria: Gończe

Fot: goncze-lesna-muza.pl

Stara polska rasa psów gończych, zapomniana i odtworzona w połowie ubiegłego wieku.

To lekki pies o zwartej i sprężystej budowie. Psy tej rasy mają 55 – 59 cm wysokości w kłębie, suki są mniejsze – 50 – 55 cm.

Na ogół maja czarne lub czekoladowe umaszczenie z podpaleniami. Krótki włos nie wymaga specjalnej pielęgnacji.

Używany jest głównie do polowań na dziki i lisy. Jak wszystkie gończe ma świetny dolny wiatr, więc doskonale sprawdza się jako tropowiec i posokowiec. Większość gończych polskich lubi pływać i chętnie aportuje.

Jako, że jest dość nieufny wobec obcych, czasem wykorzystywany jest do stróżowania. I o ile w stosunku do obcych większość gończych okazuje rezerwę, choć nie są agresywne, to garną się do osób zaprzyjaźnionych – przepadają za pieszczotami.

Fot: gonczypolski.org

Fot: piesporadnik.pl

Energiczny, reaguje szybko i zdecydowanie. Nie jest jakoś specjalnie trudny w układaniu, choć może sprawiać pewne problemy początkującym opiekunom. Dotyczy to zwłaszcza samców. Wymagają odpowiedzialnego i konsekwentnego prowadzenia – kiedy wyczują słabość właściciela, mogą stać się nieposłuszne, agresywne i niszczycielskie. Są bardzo podatne na szkolenie, ale nie w formie przymusu.

Gończy polski jest silny i wytrwały. Uwielbia spacery, niezależnie od pogody i pory roku. Jest odporny na różne warunki atmosferyczne i może mieszkać w budzie. W ogóle chętnie przebywa na powietrzu. Może pracować w najtrudniejszych warunkach terenowych i nie przeszkadza mu gruba pokrywa śniegu.

Fot: akc.org

Rasa pochodzi z Anglii gdzie była hodowana głównie z myślą o polowaniu na lisy i zające. Powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Najprawdopodobniej psy rasy beagle są najstarszą rasą małych psów gończych.

Na polowaniach ten chętny do pracy pies zachwyca przede wszystkim swoim świetnym węchem, pewnym podążaniem po tropie i wyjątkową pasją do tropienia. Najlepiej sprawdza się w czasie polowań prowadzonych na dużych rewirach z naganką na zwierzynę płową. Nadaje się do samodzielnego polowania i do pracy w sforze lub złai.

Jeśli pies pochwyci trop zwierzyny, to potrafi wyrwać się z ręki osoby prowadzącej go na smyczy, pozostawić zabawę i gnać przed siebie bez opamiętania w pogoni za tropem. Potrafi tak gonić nawet do kliku kilometrów, przez co łatwo może się zgubić.  Wybierając się z nim na spacer, nie wolno zapominać, że ma on skłonności do gonienia szybko poruszających się obiektów, ptaków czy innych małych zwierząt – w mieście spuszczenie go ze smyczy może się skończyć wypadkiem.

Może być także używany do poszukiwania postrzałków i do aportowania. Jest więc dość wszechstronnym psem myśliwskim.

Fot: akc.org

Budowę ma mocną, zwartą, a sylwetkę niemalże kwadratową. Wysokość psa wynosi od 33 do 40 cm w kłębie – psy są zaliczane do małych ras. Waga oscyluje w granicach 15 kg.

Ma wyraźnie zaznaczony stop i ciemne oczy. Wygląd beagle jest raczej łagodny. Generalnie są to psy łagodne o wesołym usposobieniu, skłonne do zabaw, potrzebujące bliskiego kontaktu ze swoim przewodnikiem i jego rodziną. W odróżnieniu od wielu innych gończych, mocno się przywiązuje do właściciela. Są to psy źle zanoszące samotność i brak zajęcia.

Sierść krótka, łatwa w pielęgnacji, a rozmaitość umaszczenia sprawie, że niemalże każdy pies jest inny. Paleta kolorów sierści beagla może sięgać od różnych odcieni rudego, po żółty, często z czarną łatą na grzbiecie i cętkami, ale spotyka się tez umaszczenie rudo-białe, brązowo-białe lub beżowo-białe.

Pies potrzebuje sporo ruchu, którego trzeba mu zapewnić jeżeli żyje w mieszkaniu. Beagle nie lubi samotności, pozostawiony sam na długie godziny może psocić lub wyciem uprzykrzać życie sąsiadom. Jest to za to pies tolerancyjny i uprzejmy względem dzieci.

Fot: psy.pl

Szkolenie go wymaga dużo cierpliwości, konsekwencji i pozytywnych bodźców – jest bardzo wrażliwy i zbyt ostro traktowany, może się stać krnąbrny lub zamknąć się w sobie. Pies tej rasy szybko się nudzi, dlatego ćwiczenia muszą być urozmaicone i nie mogą trwać zbyt długo, przynajmniej w początkowej fazie nauki.

Beagle nie znoszą też nieróbstwa. Pozbawione możliwości aktywnego życia, dość szybko zwiększają swą wagę i skutecznie popadają w psią otyłość. Poza tym dolegliwością często spotykaną u szczeniąt jest choroba trzeciej powieki; nieleczona może doprowadzić do syndromu suchego oka. Długie zwisające uszy są podatne na infekcje bakteryjne, dlatego opiekun powinien pamiętać o ich regularnym czyszczeniu.