Stójka

Fot: fordogtrainers.ru

Stójka to podstawowa pozycja przyjmowana przez psy myśliwskie, które chcą wystawić zwierzynę myśliwemu i wskazać miejsce, skąd wywęszyły zwierzynę.

Stójka jest typowa przede wszystkim dla wyżłów. W czasie wykonywania stójki pies zamiera w bezruchu, podnosząc przy tym przednią łapę (co jednak nie stanowi reguły). W napięciu i skupieniu układa ciało w kierunku wystawianego zwierzęcia.

W zależności od rasy stójka może być wykonywana w półsiadzie, pozycji stojącej bądź przez warowanie. Twardość stójki, czyli umiejętność skoncentrowania się na ofierze i pozostawania w bezruchu, jest zależna nie tylko od rasy, ale także wyszkolenia.

Wyróżniamy:

  • stójkę martwą – stójka, w której pies trwa, mimo otrzymanego rozkazu ruszenia zwierzyny,
  • stójkę pewną – stójka niezawodna, w odróżnieniu od stójki pustej,
  • stójkę pustą – błąd popełniany przez wyżła, który robi stójkę, mimo iż w pobliżu nie ma zwierzyny,
  • stójkę słabą – stójka, która wyżeł samowolnie przerywa i zaczyna spędzać zwierzynę,
  • stójkę twardą – stójka, która pies kontynuuje, mimo iż otrzymał rozkaz ruszenia zwierzyny.

Rodzaje (typy) zgryzu u psów

Fot: psy-pies.com

Nożycowy

To najbardziej pożądany, prawidłowy zgryz u psa (u większości ras). W tym typie zgryzu, przy zamkniętej jamie gębowej psa siekacze szczęki (górne) są na tyle wysunięte przed siekacze żuchwy (dolne), że siekacze górne i dolne swobodnie stykają się ze sobą.

Kleszczowy, nazywany też cęgowym

Taki zgryz u psa występuje w sytuacji, gdy przy zamkniętej jamie gębowej zwierzęcia siekacze jego szczęki i żuchwy nachodzą na siebie.

Przodozgryz

Występuje, gdy siekacze żuchwy są wysunięte do przodu bardziej, niż siekacze szczęki,

Tyłozgryz, nazywany też zgryzem karpiowatym

Taki zgryz u psa występuje wtedy, gdy jego żuchwa będzie nadmiernie skrócona i na skutek tego wystąpi również cofnięcie jej siekaczy.

Naprzemienny

Występuje, gdy poszczególne siekacze żuchwy (dolne) wychodzą przed, lub leżą za siekaczami szczęki (górne).

Fot: equesscarnivale.pl