Lufy do broni kulowej wykonywane są ze specjalnych stopów stali. Musi ona bowiem wytrzymywać duże ciśnienie gazów prochowych i nie może ulegać zmianom fizykochemicznym podczas strzelania.
Lufy broni kulowej mają długość 51 – 65 cm. Broń o dłuższych lufach daje możliwość większego wykorzystania gazów spalanego prochu, a to daje większą szybkość początkową pocisku, a także ułatwia bardziej precyzyjne wycelowanie przez szczerbinkę i muszkę, przy dłuższej linii celowania.
Na przewód lufy składa się:
- Komora nabojowa
- Stożek przejściowy
- Część gwintowana
Komora nabojowa – to tylna część przewodu lufy, gdzie mieści się łuska z materiałem miotającym przed strzałem. W przekroju to najczęściej kilka stożków o średnicy większej od kalibru lufy – główny, oporowy i prowadnica. Odpowiednio uformowana komora w kształcie stożków ułatwia załadowanie i rozładowanie broni (wyciąganie łuski). Komora nabojowa ze względu na przenoszenie w momencie strzału najwyższych ciśnień ma zazwyczaj grubsze ścianki niż reszta lufy.
Stożek przejściowy to odcinek, która łączy komorę z częścią prowadzącą przewodu lufy.
Część gwintowana to najdłuższa część przewodu lufy, w której wyróżniamy tzw. pola i bruzdy tworzące gwintowanie. Gwintowanie nadaje przesuwającemu się w lufie pociskowi ruch obrotowy, co sprawia, że jego trajektoria po opuszczeniu lufy jest powtarzalna, bardziej stabilna, a tym samym możliwe jest bardzo precyzyjne strzelanie. Bruzdy mogą mieć różny przekrój poprzeczny, różne szerokości i wysokości. Skok gwintu różni się od rodzaju broni (kalibru, długości używanych pocisków i twardości płaszcza pocisku) oraz producenta.
a) Spłonka zapalająca – czyli mały ładunek wybuchowy inicjujący wybuch właściwego materiału wybuchowego.
