Autor: Robert Klimowicz

Przygotowania do „Ełkowiska” 2017

Opublikowano przez

W dniu 5 kwietnia 2017 r. w Ełku na zaproszenie prezesa Koła Łowieckiego Ryś w Ełku Kazimierza Raczyńskiego odbyło się spotkanie przedstawicieli Zarządu  Koła łowieckiego „Nr 1”, „Ponowa”, „Oręż” z Ełku, Koła Łowieckiego „Łoś” w Kalinowie, „Cietrzew” w Prostkach i warszawskiego Koła „Partyzant”.

Było to pierwsze spotkanie organizacyjne tegorocznego Festynu Łowieckiego „Ełkowisko”.

Impreza zaplanowana została na 9 września 2017 roku i znajduje się w harmonogramie imprez rekreacyjno – kulturalnych Prezydenta Miasta Ełk.

Wszystkie Koła oraz uczestniczący w spotkaniu Jan Goździewski Łowczy Okręgowy zadeklarowały wsparcie finansowe i prace społeczne  tej bardzo ważnej imprezy promującej łowiectwo i działalność ełckich kół oraz miasto Ełk.

Na spotkaniu przyjęto program imprezy, przychylnie odniesiono się do propozycji Kazimierza Raczyńskiego, by myśliwi oddawali krew, tak bardzo potrzebną w tym okresie.

Źródło: pzl.suwalki.pl

Budzimy miłość do przyrody

Opublikowano przez

Nie ma lepszej lekcji przyrody niż zabranie młodzieży do lasu i tam w otoczeniu drzew, w asyście śpiewających wiosną ptaków, opowiedzieć im o znaczeniu fauny i flory oraz łowiectwa w naszym życiu.

Tej roli podjął się nasz kolega Leszek Miezio, który na terenie leśnictwa Zaborowo oraz nadleśnictwa Mrozy nadzorował żywą lekcję biologii. Uczniowie klasy mundurowej Ełckiej Szkoły ZDZ przy tej okazji wzięli udział także w kolejnym już sezonie sadzenia brzozy i świerku, dzięki czemu uzupełnione zostały braki drzewostanu, które powstały po wichurze w 2012 roku.

Na zakończenie dnia w Stanicy Myśliwskiej młodzież miała okazję wysłuchać ciekawych historii myśliwskich opowiedzianych przez podłowczego w Kole Łowieckim „Ryś” Tomasza Mańczuka.

Fot: ZDZ Ełk

Mały wilk czy dziwny lis? Szakale zamieszkały w Polsce

Opublikowano przez

Nowy drapieżnik przywędrował do kraju nad Wisłą. Przebył długą drogę i najwyraźniej spodobało mu się na naszych terenach.

Nazwa zobowiązuje. Szakal złocisty ma krótkie i szorstkie futro, którego szarości i brązy mienią się złocistymi refleksami. To zwierzę o dyskusyjnej urodzie, trochę jak z powiedzenia „ni pies, ni wydra”. Choć bardziej właściwe byłoby określenie „ni wilk, ni lis„. Sporo mniejszy od tego pierwszego, nieco większy od drugiego. Jest niczym forma przejściowa pomiędzy swoimi krewniakami i wprawia w konsternację niemal wszystkich, którzy go spotkali. A jest ich coraz więcej, bo i coraz więcej jest w Polsce tych drapieżników.

Trudno jednak powiedzieć, jaka czeka go u nas przyszłość, bo… wedle polskiego prawa nie istnieje.

O pierwszych „odwiedzinach zagranicznego kuzyna” usłyszeliśmy w 2015 roku. Niemal jednocześnie zaobserwowano wówczas kilka załocistych okazów na zachodnich i wschodnich krańcach Polski: w województwie zachodniopomorskim niedaleko granicy z Niemcami, na Polesiu i w Dolinie Biebrzy. Na przełomie 2016 i 2017 r. sześciu szakali doliczono się w okolicach miejscowości Biała Góra, Benowo i Barcice, na terenie Nadleśnictwa Kwidzyn.

Doniesienia są tym bardziej sensacyjne, że ten gatunek – największy z szakali i jedyny występujący poza obszarem Afryki – został niemal wytępiony w Europie w latach sześćdziesiątych. Obecnie jednak stopniowo zwiększa swoją liczebność i anektuje kolejne tereny.

Aktualnie zamieszkuje w południowo-wschodnią Europę i południową Azję do Mjanmy.

– Tym bardziej byliśmy zdziwieni, że nie pojawił się na południu Polski, i trudno tak naprawdę nam określić, skąd przybył. Badania genetyczne jeszcze nie pozwalają na udzielenie odpowiedzi – mówi WP Adrian Wiśniowski, inżynier nadzoru w Nadleśnictwie Kwidzyn. Najprawdopodobniej ekspansja nastąpiła z kilku kierunków. Zwierzęta mogły przywędrować znad Kaukazu i Morza Kaspijskiego, przez Rosję, Ukrainę i Białoruś. Równie dobrze ich trasa mogła wieść z Grecji przez Bułgarię, Rumunię, Węgry, Austrię i Niemcy, albo jeszcze innymi, bardziej okrężnymi ścieżkami.

– Nie spodziewamy się jakieś wielkiej ekspansji szakali w Polsce, jednak skoro pojawiły się na naszych terenach, to znaczy, że im one odpowiadają – tłumaczy Wiśniowski. Może to wynikać m.in. z ocieplania klimatu, bo szakale lubią ciepło i nie znoszą srogich zim. – Jesteśmy jednak zaskoczeni, bo na naszym obszarze ustabilizowała się populacja wilków, które co do zasady nie tolerują w sąsiedztwie innych drapieżników. Ale szakale najwidoczniej im nie przeszkadzają – może się jeszcze nie spotkały, a może wynika to z faktu, że te ostatnie mają inną bazę pokarmową, żywią się przede wszystkim drobnymi zwierzętami, zającami czy gryzoniami, więc nie wchodzą w drogę swoim większym kuzynom.

Fot: Newsweek.pl

Raczej nie wchodzą również w drogę ludziom.

Tak jak inne dzikie zwierzęta, szakale na widok człowieka uciekają. Jeśli nie uciekają, to my powinniśmy

– tak jak uczyliśmy się w podstawówce – omijać je szerokim łukiem, bo mogą przenosić na człowieka choroby. Ale ataki z ich strony nie wchodzą w grę – uspokaja przedstawiciel Nadleśnictwa Kwidzyn. Wyjaśnia przy tym, że o przyszłości futrzastych „imigrantów” nad Wisłą w tym momencie trudno dyskutować. Na pewno pilnie powinien zostać określony ich status prawny. – Wedle polskiego prawa szakale nie istnieją – mówi Wiśniowski. – Nie funkcjonują ani jako zwierzęta łowne, ani chronione, dlatego nie do końca wiadomo, jak z nimi należy postępować.

Źródło: http://turystyka.wp.pl/