Autor: Robert Klimowicz
Gdy kupujesz używany sztucer
Nie sugeruj się ceną, sprawdź co uniemożliwia jego zakup!
Brudne lub upstrzone smugami miedzi wnętrze lufy
Mogą kryć większe problemy, np. wżery.
Szczerby lub wgniecenia na wylocie lufy
Skutecznie rujnują celność broni i wylot lufy musi być wytoczony ponownie.
Rdza gdziekolwiek w jakiejkolwiek ilości
To rzecz niewybaczalna.
Pęknięcia trzonu broni
Nie strzelajmy zanim nie zostaną naprawione.
Wgłębienia na czole trzonu zamka
Są one wynikiem rozrywania się spłonek, co świadczy o tym, że ktoś używał nieodpowiednich ładunków.
Sztucer, który strzela w momencie zatrzaśnięcia zamka suwliwego
Świadczy to o niedostatecznym blokowaniu się dźwigni łączącej spust z kurkiem, co swoją drogą jest bardzo niebezpieczne.
Spust, który stawia zbyt duży lub zbyt słaby opór, ślizga się lub widać, że ktoś przy nim majstrował
Źle wyregulowany spust to zawsze problem.
Sztucer, który wypala po tym jak naciągniemy kurek, zabezpieczymy broń, naciśniemy spust, a potem odbezpieczymy
Nie trzeba tłumaczyć jak bardzo jest to niebezpieczne.
Komora zamkowa, która wskutek wytarcia straciła okrągły kształt
To skutek niewłaściwej pracy wyciorem, a broń taka nigdy nie będzie celna.
Przypalone gwintowanie w tylnej części lufy
Oznacza to, że zbliża się koniec okresu użytkowania danego sztucera.
Gruczoły zapachowe u saren
Fot: kasiulka73.flog.pl
Gruczoły zapachowe saren występują w pięciu miejscach:
Gruczoły szczoteczkowe (piętowe) znajdujące się na zewnętrznej stronie tylnych cewek poniżej stawu skokowego.
Pomiędzy racicami tylnych cewek dodatkowe gruczoły zapachowe (gruczoły międzyraciczne), które, podobnie jak te pierwsze, służą do znakowania przebytej przez sarnę drogi oraz komunikacji międzygatunkowej.
W okresie rui uaktywniają się u kozłów gruczoły napletkowe, u kóz gruczoły sromowe.
Wiosną i latem dzięki wydzielinie gruczołów czołowych mieszczących się między pniami oraz gruczołów policzkowych samce zaznaczają swoje terytoria na krzakach i gałęziach.
Korzystanie z naganki podczas polowania
Zasady opisane są w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z 23 marca 2005 roku w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowań i znakowania tuszy.
Naganka to jeden naganiacz lub grupa naganiaczy współpracujących ze sobą. Naganiacz – uczestnik polowania, którego zadaniem jest naganianie zwierzyny.
Polowanie naganką może odbywać się w okresie od 1 października (jeżeli wcześniej dni wolne to od tych dni) do 31 stycznia. Ograniczenie to nie dotyczy polowań na ptactwo łowne, na drapieżniki oraz poszukiwania postrzałka (można korzystać z pomocy naganiacza) z psem na otoku – wówczas w okresie polowań.
Na polowaniu zbiorowym
- Nie wolno strzelać do zwierzyny w miocie, jeżeli naganka znajduje się od myśliwego w odległości mniejszej niż 150 metrów w terenie otwartym i nie mniejszej niż 100 metrów w terenie leśnym.
- Wolno strzelać do ptactwa w locie w kierunku naganki, jeżeli strzał oddawany jest w górę, pod kątem nie mniejszym niż 60 stopni, a na linii strzału nie ma gałęzi lub innych przeszkód.
Na polowaniu zbiorowym prowadzący polowanie sporządza listę naganiaczy, dokonuje odprawy naganki, informuje o warunkach polowania, a w szczególności o obowiązkach i sposobach zachowania się na polowaniu. Osoby z naganki należy otoczyć opieką, w a czasie polowania sprawdzać ich obecność.
Prowadzący polowanie zaopatruje naganiaczy w odpowiednią odzież zapewniającą dobrą ich widoczność.
Podczas odprawy naganka staje po lewej stronie prowadzącego polowanie, czyli prawej stronie myśliwych
Podczas polowania indywidualnego również można korzystać z pomocy naganiacza, ale wyłącznie, jak wspomniano powyżej, gdy poluje się na drapieżniki przy stogach i norach oraz polując na ptactwo.
Są specjalne sygnały dźwiękowe dla naganiaczy, np. ruszenie naganki.
Jeżeli myśliwy spełnia rolę naganki to ma bezwarunkowy zakaz oddawania strzału, a broń musi mieć rozładowaną
Jeżeli nagankę stanowi wyłącznie jeden lub dwóch myśliwych korzystających z psów, prowadzący polowanie może zezwolić jednemu lub obu oddać strzał w trakcie pędzenia ale wyłącznie do dzików.
Naganka uczestniczy też w pokocie.
Nagankę wykorzystuje się także podczas inwentaryzacji zwierzyny – np. przy metodzie próbnych pędzeń.