Autor: Robert Klimowicz

Korzystanie z naganki podczas polowania

Opublikowano przez

Zasady opisane są w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z 23 marca 2005 roku w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowań i znakowania tuszy.

Naganka to jeden naganiacz lub grupa naganiaczy współpracujących ze sobą. Naganiacz – uczestnik polowania, którego zadaniem jest naganianie zwierzyny.

Polowanie naganką może odbywać się w okresie od 1 października (jeżeli wcześniej dni wolne to od tych dni) do 31 stycznia. Ograniczenie to nie dotyczy polowań na ptactwo łowne, na drapieżniki oraz poszukiwania postrzałka (można korzystać z pomocy naganiacza) z psem na otoku – wówczas w okresie polowań.

Na polowaniu zbiorowym

  • Nie wolno strzelać do zwierzyny w miocie, jeżeli naganka znajduje się od myśliwego w odległości mniejszej niż 150 metrów w terenie otwartym i nie mniejszej niż 100 metrów w terenie leśnym.
  • Wolno strzelać do ptactwa w locie w kierunku naganki, jeżeli strzał oddawany jest w górę, pod kątem nie mniejszym niż 60 stopni, a na linii strzału nie ma gałęzi lub innych przeszkód.

Na polowaniu zbiorowym prowadzący polowanie sporządza listę naganiaczy, dokonuje odprawy naganki, informuje o warunkach polowania, a w szczególności o obowiązkach i sposobach zachowania się na polowaniu. Osoby z naganki należy otoczyć opieką, w a czasie polowania sprawdzać ich obecność.

Prowadzący polowanie zaopatruje naganiaczy w odpowiednią odzież zapewniającą dobrą ich widoczność.

Podczas odprawy naganka staje po lewej stronie prowadzącego polowanie, czyli prawej stronie myśliwych

Podczas polowania indywidualnego również można korzystać z pomocy naganiacza, ale wyłącznie, jak wspomniano powyżej, gdy poluje się na drapieżniki przy stogach i norach oraz polując na ptactwo.

Są specjalne sygnały dźwiękowe dla naganiaczy, np. ruszenie naganki.

Jeżeli myśliwy spełnia rolę naganki to ma bezwarunkowy zakaz oddawania strzału, a broń musi mieć rozładowaną

Jeżeli nagankę stanowi wyłącznie jeden lub dwóch myśliwych korzystających z psów, prowadzący polowanie może zezwolić jednemu lub obu oddać strzał w trakcie pędzenia ale wyłącznie do dzików.

Naganka uczestniczy też w pokocie.

Nagankę wykorzystuje się także podczas inwentaryzacji zwierzyny – np. przy metodzie próbnych pędzeń.

Tropienie

Opublikowano przez

Trop to ślady nóg zwierząt łownych pozostawione w podłożu, czyli miękkim gruncie, śniegu, piasku, błocie.

Ślad to każdy trop lub inna rzecz świadcząca o przejściu zwierzyny.

Zwierzyna płowa i czarna zostawiają tropy racic, zwierzyna drobna trop łap. Pojedynczy odcisk w tropie nazywany jest pieczęcią.

Z tropu wyczytać można m.in.:

  • Jaki gatunek
  • Wiek, czasem płeć (np. u saren)
  • Ilość zwierzyny
  • Przybliżoną wielkość – głębokość tropu daje wskazówkę co do masy
  • Gdzie zwierzyna zalega
  • Trasy poruszania się
  • Czy nory są zamieszkałe i warto planować zasiadkę
  • Czy zwierzyna ciągnie (porusza się wolno), czy jest w tropie gonnym (biegnie)
  • Pozwalają odnaleźć postrzałka
  • Przydają się do inwentaryzacji zwierzyny
  • Wykorzystywane są do szacowania szkód łowieckich (rozpoznania czy przypadkiem to nie krowa weszła w szkodę)
  • Do znajdowania zrzutów poroża.

Tropy to nie tylko pieczęci, to też tropy górne – połamane gałęzie, poobgryzana lub powycierana kora drzew, to także odchody zwierząt

Każde zwierze ma specyficzny trop.

Przykładowo łosie poruszają się tzw. skroczem – jednoczesnym przestawianiem prawych i lewych badyli. U danieli nie ma odcisku szpil, nawet w tropie gonnym. W tropie byków jeleni można zaobserwować przestęp lub niedostęp. Przestęp – odciski tylnych racic są widoczne przed odciskami przednich. Niedostęp – odciski tylnych racic nigdy nie dotykają przednich. Taki trop pozostawiają stare byki, którym coraz trudniej jest przestawiać badyle. U saren szpile widoczne są tylko w tropie gonnym. Jeżeli nie są widoczne oznacza to, że sarna ciągnie.

Tropy służą do inwentaryzacji zwierzyny na danym terenie. Dany region obchodzi się po drogach lub liniach oddziałowych i ustala, czy zwierzyna przeszła dalej. Brak tropów wyjściowych oznacza, że ciągle przebywa w danym rejonie (ostępie). Ustalenie miejsc zalegania zwierzyny pozwala dobrze pokierować nagonką i rozstawić linię myśliwych.

Trop ciepły, świeży – trop, który zwierz niedawno zostawił.

Trop sfarbowany, krwawy – trop postrzelonego zwierza ze śladami krwi.

Trop sztuczny – trop stosowany na konkursach psów myśliwskich w celu sprawdzenia pracy psa na tropie postrzałka.

Trop zimny – trop zwietrzały, dawny.

Prawa i obowiązki myśliwego na polowaniu zbiorowym

Opublikowano przez

Prawa

  • Brać udział w polowaniu.
  • Oczekiwać od prowadzącego polowanie, polowania prowadzonego zgodnie z przepisami prawa, etyki i tradycji łowieckiej.
  • Strzelać do zwierzyny na zasadach zgodnych z prawem.
  • Wycofać się z polowania.
  • Oczekiwać pomocy podczas dochodzenia postrzałka.
  • Zabrać ze sobą psa na stanowisko – po uzyskaniu zgody prowadzącego polowanie.
  • Używać psa do dochodzenia postrzałka.
  • Wziąć udział w polowaniu pomimo spóźnienia się.

Obowiązki

  • Przestrzegać przepisów prawa łowieckiego, prawa o broni i rozporządzenia dotyczącego warunków wykonywania polowania.
  • Podporządkować się zaleceniom prowadzącego polowanie.
  • Dochodzenia i dostrzelenia postrzałka.
  • Udzielenia pomocy uczestnikowi polowania w razie nagłej konieczności lub wypadku.
  • Przestrzegać zasad bezpieczeństwa.
  • Przestrzegać zasad etyki i tradycji łowieckiej.
  • Posiadać przy sobie niezbędne dokumenty.

Borsuk

Opublikowano przez

Fot: zopzlowtarnow.pl

Inna nazwa: Jaźwiec

Borsuki zamieszkują cały kontynent europejski z wyjątkiem najmroźniejszych, najdalej wysuniętych na północ części Skandynawii. W Polsce na terenie niemal całego kraju.

Zamieszkuje tereny leśne, ale również remizy śródpolne i zarośla. Preferuje lasy liściaste i młodniki. Nie są jednak wymagające i potrafią osiedlać się w każdych warunkach.

Długość do 80 cm, ogon około 15 cm. Wysokość 30 cm, waży 10 – 12 kg, a bezpośrednio przed hibernacją zimową 15 kg. Zwierzę może żyć 10 lat, ale przeciętna długość życia wynosi 2 lata.

Ich największym wrogiem są wałęsające się psy i samochody – najczęściej giną bowiem na drogach

Głowa szpiczasta, biała, z dwoma czarnymi, podłużnymi pasami biegnącymi od nosa (wietrznik), przez oczy i uszy, aż na tył głowy. Okryw włosowy tworzą długie, sztywne włosy, na zewnątrz jasnoszare, dolna ich warstwa zdecydowanie ciemniejsza. Ogólnie odcień ich futra ma odcień srebrzystoszary, spód ciała i nogi czarne. Na przednich łapach potężne pazury, umożliwiające borsukowi kopanie rozległych nor.

Fot: czuwaj.kochamjp.pl

Tropy – wyraźne odciski poduszek, pięciu palców i długich pazurów.

To największy przedstawiciel rodziny łasicowatych.

Jego wzór zębowy: 3 1 4 1 / 3 1 4 2. Dorosły osobnik ma 38 zębów.

Zwierzęta mają bardzo dobry słuch i węch, słabszy wzrok. Na dolnej części ogona umieszczony jest narząd zapachowy, a w okolicach odbytu dwa gruczoły zapachowe, dzięki którym borsuki oznaczają własny teren oraz w okresie rui siebie nawzajem.

Cieczka w lipcu i sierpniu, może jednak zacząć się wcześniej i później skończyć. W początkowym etapie ciąży płód nie rozwija się – zachodzi wówczas zjawisko ciąży przedłużonej.

W marcu lub kwietniu samica rodzi od 2 do 6 szczeniąt. Są one mało rozwinięte, całkowicie białe, bez sierści, mają zarośnięte małżowiny uszne, są ślepe przez pierwsze 3 – 4 tygodnie i całkowicie zależne od matki, która karmi je mlekiem przez dwa miesiące. Po tym okresie zaczynają wychodzić na zewnątrz z nory i przyjmować stały pokarm, chociaż ciągle (aż do 4 miesiąca) są dokarmiane mlekiem. Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia.

Borsuki nie zapadają w typowy sen zimowy. To raczej stan hibernacji podczas największych mrozów (w Polsce od grudnia do marca). W czasie ocieplenia budzą się i wychodzą na żer.

Fot: whisperingearth.co.uk

Aktywny głównie nocą, wychodzi na łowy wieczorem. Jest wszystkożerny: myszy, ślimaki, owady, larwy, jaja, pisklęta, drobne ssaki, kłącza, bulwy, owoce, nasiona, jagody, a nawet padlina.

Porusza się wolno i flegmatycznie, ale potrafi szybko biegać.

Ich jamy są bardzo rozległe. Borsuki często przeganiają lisy i zajmują ich nory, ale też potrafią współżyć z rodziną lisów i innymi borsukami.

Jesienią znoszą (włóczą) do gniazd suche liście, trawy i mech do wyściełania komory gniazdowej.

To wyjątkowo czyste zwierzęta, wypróżniają się na zewnątrz nor do specjalnie budowanych dołków (latryn).  W gniazdach panuje wzorcowy porządek

Polowanie

Polować na nie można indywidualnie i zbiorowo. Najczęściej z zasiadki lub z norowcami. Jako, że są drapieżnikami także przy nęcisku.

Okresy polowań:

  • Od 1 wrzesień do 30 listopad
  • na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na borsuki polujemy przez cały rok;

Broń do polowań na borsuki:

  • o lufach gwintowanych – sztucer, ekspres, kniejówka, dryling – myśliwska amunicja półpłaszczowa o energii pocisku nie mniejszej niż 1.000 J w odległości 100 m od wylotu lufy. Do polowań z bronią gwintowaną wystarczą kalibry do 5,6 mm i amunicja pełno płaszczowa, chociaż można używać większych kalibrów.
  • Gładkolufowa – jednorurka, dubeltówka, bok, dryling, kniejówka – amunicja śrutowa, ze śrutem o średnicy do 4,5 mm. Wystarczający do polowań w zimie jest śrut nr 0 o średnicy 4 mm.

Wystarczą uprawnienia podstawowe.

Trofeum stanowi futro, czaszka, kęsy, pęczki włosów czuciowych. Nie je się mięsa borsuka. Sadło uważane jest za panaceum na różne dolegliwości oraz do konserwowania skórzanych butów, gdyż nie przepuszcza wilgoci. Długie włosy z sierści borsuczej wykorzystywane są do produkcji pędzli do golenia.