Autor: Robert Klimowicz

Rodzaje szkód wyrządzanych przez zwierzynę w młodnikach oraz uprawach leśnych

Opublikowano przez

    • Zgryzanie pędów wierzchołkowych.
    • Zgryzanie młodych pędów bocznych i kory.
    • Spałowanie – czyli zdzieranie kory z drzew poprzez zgryzanie kory przez jeleniowate.
  • Łamanie młodych drzew.

Zgryzanie pędów wierzchołkowych przez jeleniowate powoduje zanik wzrostu rośliny i nadmierny rozrost niższych pędów na boki co skutkuje zmianą formy drzewa, tzw. krzaczenie lub jego deformacją co nie gwarantuje w przyszłości odpowiedniej jego jakości.

Zgryzanie młodych pędów bocznych skutkuje nierównomiernym wzrostem drzewa.

Zgryzanie kory może spowodować nawet obumieranie rośliny.

Spałowanie, głównie młodych drzew o elastycznych pniach powoduje zdzieranie kory, a w efekcie nawet obumieranie drzewa.

Łamanie to częsta przyczyna szkód wywoływanych przez łosie, które aby dostać się do młodych pędów wierzchnich, napierają całym ciałem na drzewo, aby je wygiąć.

Jeżeli np. chmara jeleni skupi się na jednej powierzchni to potrafi szybko zniszczyć kilkuletni młodnik

Obecnie problemem młodników sosnowych są łosie. Nadmierny wzrost ich populacji powoduje występowanie szkód z którymi leśnicy przestają sobie radzić.

Łosie objadają młode pędy sosnowe i drzewa na znacznych obszarach lasów przestają rosnąć. Odtwarzanie lasu właściwie nie ma sensu, bo wszędzie w okolicy, gdzie są młodniki sosnowe, łosie je natychmiast niszczą.

Złom

Opublikowano przez

Uczestnik polowania zbiorowego, który dokona skutecznego strzału do zwierzyny zostaje udekorowany złomem, czyli odłamaną (nie odciętą) gałązką każdego gatunku drzewa lub krzewu rosnącego w miejscu, w którym padł strzał.

Złomem honorujemy zwierzynę grubą

Prowadzący polowanie łamie gałązkę, odrywa od niej część i wkłada strzelonemu zwierzęciu do pyska jako symboliczny ostatni kęs. Kolejna część, zwaną pieczęcią, kładzie się na miejscu wlotu pocisku, a ostatnią, umoczoną w farbie zwierzęcia, podaje myśliwemu lewą dłonią na kordelasie, kapeluszu lub nożu myśliwskim.

„Złom” na polowaniu zbiorowym zazwyczaj wręcza prowadzący polowanie, a na polowaniu indywidualnym myśliwy towarzyszący. W przypadku braku osoby towarzyszącej, myśliwy dekoruje zwierza „złomem”, a jego część zakłada na kapelusz.

Złom podaje się lewą dłonią, aby prawą móc uścisnąć w gratulacyjnym geście.

Złomem nazywamy także najważniejsze odznaczenie łowieckie.

Łyska

Opublikowano przez

Fot: poluje.pl

W Polsce można ptaka spotkać na terenie całego kraju z wyjątkiem obszarów górskich. Zamieszkuje wszelkie, wielkie zbiorniki wodne.

Jest najpopularniejszym i największym przedstawicielem rodziny chruścieli. Zwane są często kurkami wodnymi. Długość do 40 cm, rozpiętość skrzydeł 80 cm, masa do 1 kg. Nie występuje dymorfizm płciowy.

Samiec i samica mają jednakowe, czarne ubarwienie, jedynie dziób i czoło są białe. Mają dość długie nogi, bez błony pławnej miedzy palcami. Na trzech palcach występują pofałdowanie płaty skórne, które ułatwiają pływanie.

Gniazdowanie rozpoczyna się w końcu kwietnia. Gniazda budują oboje rodzice, najczęściej na pływających platformach zbudowanych z roślin wodnych, dobrze ukryte w szuwarach.

Pary lęgowe zazwyczaj budują dwa gniazda – jedno służy do wysiadywania, na drugim pisklęta są suszone i ogrzewane

Samica składa 6 – 9 jaj w jednodniowych odstępach, wysiadywanych około 21 – 24 dni od złożenia ostatniego jaja. W tym czasie samiec pływa w pobliżu strzegąc gniazda. W przypadku utraty lęgu łyski go powtarzają.

Fot: medianauka.pl

Łyski to gatunek monogamiczny. Wychowaniem piskląt zajmują się oboje rodzice. Pisklęta dojrzewają bardzo szybko, już po 3 tygodniach nurkują, po 2 miesiącach potrafią latać i się usamodzielniają.

Do lotu zrywają się bardzo niechętnie. W razie zagrożenia odpływają, biegają po wodzie lub nurkują – przepływając pod wodą spore odległości.

Cechą gatunku jest determinacja i temperament. Trudno sobie wyobrazić większego zadziorę na stawie niż Łyska, które nie boją się gatunków znacznie większych od siebie, szczególnie kiedy broni swojego terytorium.

Pobierają pokarm roślinny i zwierzęcy (mięczaki, larwy, ikra, skrzek, kijanki, małże).

Polowanie

Przy okazji polowań na kaczki. Nie strzela się do łysek będących w locie. Dobrze mieć ze sobą aportera.

Broń gładkolufowa – śrut o średnicy 3 mm (nr 4)

Okresy polowań:

  • Od 15 sierpnia do 21 grudnia

Oręż

Opublikowano przez

Fot: zopzlowtarnow.pl

Cechą charakterystyczną dzików, jednocześnie będąc wspaniałym trofeum dla myśliwego są kły – dolne i górne. Kły loch i odyńców różnią się zarówno budową jak i kształtem.

Szable, czyli dolne kły służą odyńcowi jako narzędzie walki, dlatego całość nosi nazwę oręża. Szable są dłuższe, szersze, mocniejsze niż fajki i zdecydowanie wygięte (szablasto). Na zewnątrz wystaje zaledwie 1/3 ich długości, reszta jest ukryta w zębodole.

Górne kły zwane fajkami, są twardsze od kłów dolnych i służą do ostrzenia szabel, co odbywa się poprzez ścieranie jednych o drugie. Fajki są też krótsze i węższe.

Po odstrzale wiek odyńca można ocenić tzw. Metodą Brandta – na podstawie stosunku średnicy szabli mierzonej 1 cm od jej nasady, do średnicy szabli mierzonej w miejscu gdzie rozpoczyna się powierzchnia starcia.

Oręż, a właściwie jego klasa, czyli długość i szerokość szabli oraz fajek, stanowi wskaźnik jakości osobniczej dzików. Podlega więc odpowiednim pomiarom, uwzględniającym zarówno wielkość jak i wygląd.

Formuła wyceny oręża dzika – zgodnie z kryteriami CIC (Międzynarodowej Rady Łowieckiej) jest następująca:

Pomiary

  1. Długość szabel – lewej i prawej (w cm x 1 pkt = )
  2. Szerokość szabel – lewej i prawej (w mm x 3 pkt = )
  3. Obwody fajek (w cm x 1 pkt = )

Suma punktów ………

Fot: kololos.pl

Długość szabel mierzy się wzdłuż ich zewnętrznej krzywizny w centymetrach z dokładnością do 1 milimetra. Jeżeli szabla jest obłamana, należy zmierzyć tylko jej rzeczywistą długość.

Szerokość szabel mierzy się w najszerszym miejscu za pomocą cyrkla lub suwmiarki z podziałką milimetrową. Nie mierzy się występujących na szabli narośli.

Obwody fajek mierzy się w najgrubszym miejscu, w centymetrach z dokładnością do 1 milimetra, bez wciskania miarki w nierówności. Nie dokonuje się pomiarów w miejscach narośli, a nierówności powierzchni nie uwzględnia się przy liczeniu.

Dodatki

  1. Za piękno szabel (od 0 do 2 pkt)
  2. Za piękno fajek (od 0 do 3 pkt)

Suma punktów dodatkowych …………

Dodatki za szable uwzględniają:

  • Wykształcenia końców (czubków).
  • Równomierne, wypukłe sklepienie powierzchni zewnętrznych.
  • Półkoliste wygięcia szabli.
  • Równą szerokość od nasady (korzenia) do szlifów.

Ocena nie może przekroczyć 2 pkt.

Dodatki za fajki mogą łącznie wynieść 3 pkt, przy czym:

  • Za opalenia czubków 1 pkt.
  • Za wygięcie jeżeli następuje obustronne do 2 pkt.
  • Jeżeli występuje jednostronne do 1 pkt.

Potrącenia

  1. Za niedostateczne szlify (od 0 do 3 pkt).
  2. Za asymetrię szabel (od 0 do 3 pkt).
  3. Za asymetrię fajek (od 0 do 3 pkt).
  4. Za dysproporcje między szablami i fajkami (od 0 do 1 pkt).

Suma punktów ujemnych …………

Potrącenia za usterki mogą wynieść łącznie 10 pkt:

  • Za niedostateczne zeszlifowanie końców do 3 pkt, przy czym:
    • Jeżeli długość szlifów obustronnie sięgają do 4 cm – 3 pkt.
    • Jeżeli długość szlifów po jednej stronie sięga do 4 cm – 1,5 pkt.
    • Jeżeli długość szlifów obustronnie mają od 4,1 cm do 5 cm – 1 pkt.
    • Jeżeli długość szlifów po jednej stronie ma od 4,1 cm do 5 cm – 0,5 pkt.
  • Za asymetrię w długości, szerokości i kształcie szabel – do 3 pkt.
  • Za asymetrię w długości, szerokości i kształcie fajek – do 3 pkt.
  • Za dysproporcje między szablami i fajkami – do 1 pkt.

Po zsumowaniu punktacja medalowa przedstawia się następująca:

  • Medal brązowy: 110 pkt – 114,99 pkt.
  • Medal srebrny: 115 pkt – 119,99 pkt.
  • Medal złoty: 120 pkt i więcej.

Oręż jest klasyfikowany zgodnie z formułą przyjętą przez CIC od 1937 roku. W wykazie najlepszych trofeów pierwsze miejsce zajmuje oręż zdobyty w 1930 roku w Rychcicach przez Juliusza hr Bielskiego o wartości 151 punktów. Wynik ten należy do najlepszych na świecie.