Autor: Robert Klimowicz

Rozstrzyganie spornych strzałów

Opublikowano przez

Fot: prawo.gazetaprawna.pl

Jeżeli dwóch lub więcej myśliwych strzela do tej samej zwierzyny, w wyniku czego zwierzyna padła, strzelający między sobą uzgadniają, który z nich ją ustrzelił.

Gdy nie ma porozumienia:

  • W przypadku strzału śrutem do zwierzyny drobnej – rozstrzyga prowadzący polowanie.
    • Decydujący jest strzał, który unieruchomił zwierzynę.
    • Przy równoczesnych strzałach – decyduje ten oddany z bliższej odległości – jak nie, ten oddany w lewą stronę.
    • W razie dostrzelenia przez innego myśliwego rannego ptaka, należy on do myśliwego, który go zranił.
  • W przypadku strzału kulą – każdy uczestnik sporu wyznacza arbitra spośród myśliwych biorących udział w polowaniu, arbitrzy wyznaczają superarbitra. Zespół arbitrów wydaje decyzję, od której nie ma odwołania.
    • Przy dwóch lub większej ilości celnych strzałów – decydujący jest pierwszy strzał unieruchamiający zwierzynę lub uznany za śmiertelny.
    • Dwa jednoczesne strzały uznane za śmiertelne – decyduje ten oddany z bliższej odległości – jak nie, ten oddany w lewą stronę.

Rozstrzygnięcie sporu musi nastąpić zaraz po podniesieniu sztuki spornej i zgłoszeniu o tym prowadzącemu polowanie.

Budowa i części składowe naboju śrutowego

Opublikowano przez

a) Spłonka zapalająca – czyli mały ładunek wybuchowy inicjujący wybuch właściwego materiału wybuchowego.

b) Dno łuski – mosiężne okucie, w którym znajduje się spłonka zapalająca.

c) Korek papierowy – służący do osadzania spłonki.

d) Wewnętrzna wkładka tekturowa komory prochowej.

e) Łuska

  • Tekturowa (dawniej)
  • Plastykowa (obecnie)
  • Metalowa (bardzo rzadko)

f) Ładunek prochu.

g) Przybitka wojłokowa (filcowa) lub plastykowa – rodzaj korka oddzielającego w naboju śrutowym proch od śrutu.

h) Oklejki przybitki.

i) Ładunek śrutu – czasami znajduje się w plastykowym koszyczku.

j) Zatyczka od góry – niekiedy łuska zawijana jest od góry w tzw. gwiazdę i nie ma wówczas dodatkowej tekturowej lub plastykowej zatyczki.

 

Gołąb grzywacz

Opublikowano przez

Fot: ekologia.pl

W Polsce pospolity gatunek lęgowy i przelotny, spotykany na terenie całego kraju. Jest największym z rodzimych gołębi i jedynym łownym.

Zasiedla niewielkie, prześwietlone lasy liściaste i mieszane, skraje dużych kompleksów leśnych, zadrzewienia i remizy śródpolne, ale przede wszystkim parki i ogrody na terenach miejskich.

Długość do 45 cm, rozpiętość skrzydeł 75 cm, masa 0,6 kg.

Ma szaroniebieskie ubarwienie z lekkim brunatnym odcieniem i metalicznym połyskiem. Dziób pomarańczowoczerwony.

Charakterystyczne dla grzywacza są białe plamy na szyi poniżej głowy (młode gołębie jej nie mają)

W locie dodatkowo dobrze widoczne są: biała plama na krawędzi skrzydła i ciemna przepaska na końcu ogona. Ten gatunek można również rozpoznać po odgłosie klaskania w momencie zrywania się do lotu (uderzania o siebie skrzydeł).

U tego gatunku nie występuje dymorfizm płciowy.

Ptaki rozpoczynają toki wczesną wiosną po powrocie z zimowisk. Samce zabiegają o zainteresowanie samic nadymając się przed nimi, rozkładając wachlarzowato ogon i wykonując loty tokowe podczas których głośno klaszczą skrzydłami, a następnie lądują obok wybranej partnerki.

Gniazdowanie trwa od kwietnia do lipca. Samica najczęściej znosi 2 jaja i wysiaduje je przez 16 – 17 dni. Wyprowadzane są zazwyczaj dwa lęgi w ciągu roku, jednakże w przypadku utraty pierwszych lęgów mogą być one powtórzone.

Gniazda są budowane z luźno ułożonych gałązek, bez wyściółki. Jaja wysiadują oboje rodzice. Pisklęta pozostają w gnieździe około miesiąca, później samica wyprowadza następny lęg.

Odżywiają się pokarmem roślinnym – nasiona, jagody, owoce, warzywa, ziarna zbóż.

Po okresie lęgów zbierają się w duże stada i intensywnie żerują na polach. We wrześniu i październiku zaczynają odloty na zimowiska.

Polowanie

Głównie na zlotach i przelotach, zwykle przy okazji polowań na inne ptactwo.

Ptaki te lubią odpoczywać na dużych drzewach, na skrajach lasów lub na pojedynczym drzewie wśród pól

Dobra jest więc zasiadka, z dobrym maskowaniem lub w czatowni. Mają doskonały wzrok co praktycznie wyklucza polowanie z podchodu. Przydają się bałwanki – trafiony pierwszy gołąb może także służyć za bałwanka.

Broń gładkolufowa – śrut o średnicy 2,5 mm (nr 6)

Okresy polowań:

  • Od 15 sierpnia do 30 listopada

Breneka

Opublikowano przez

Popularna nazwa ciężkich pocisków monolitycznych przystosowanych do wystrzeliwania z broni gładkolufowej.

Są to ciężkie pociski, o dużej sile rażenia, wykorzystywane do strzelania do zwierzyny grubej (głównie dzików). Niesiona przez wystrzelony pocisk energia ok. 1500 – 1700 J oddana przy dużej masie własnej pocisku i przy małej prędkości czyni go zadziwiająco skutecznym i odpornym na przeszkody terenowe. Znane są przypadki skutecznego trafienia po uprzednim przestrzeleniu drzewa grubości ludzkiej ręki.

W tych pociskach zamiast ładunku śrutowego znajduje się jednolita kula, a nabój od góry nie jest zabezpieczony zatyczką. Kule mogą być ołowiane (z różnymi domieszkami) lub metalowe w plastykowej osłonie. Nie mają płaszcza z innego metalu. Skośne bruzdy na ściankach pocisku Brenneke ułatwiają jego przejście przez czok lufy. Żebra pomiędzy bruzdami zostają w czoku spłaszczone, zmniejszając kaliber pocisku (a zatem i tarcie) i umożliwiając mu opuszczenie lufy.

Skuteczność rażenia zwierza na polowaniu w zasadzie nie podlega dyskusji. Podstawowy problem leży w celności brenek.

Jeżeli lufa jest cylindryczna, to taki luźny pocisk opuszcza ją mówiąc najdelikatniej „jak sam sobie chce”

Zatem niestety breneka ma istotne wady:

  • Jest mało precyzyjny, więc jest raczej stosowany na krótkich dystansach – nie więcej niż 40 metrów.
  • Niestety ma duży zasięg, bo nawet do 2.000 metrów, co przy kiepskiej celności czyni go bardzo niebezpiecznym.
  • Ma duże skłonności do rykoszetowania co dodatkowo zmusza do rozwagi przy użytkowaniu tej amunicji.

Mimo to warto jest zawsze mieć przy sobie brenekę i przy spotkaniu dzika na polowaniu na kaczki posłać mu ją celnie za ucho

Pociski tego typu mają także zastosowanie militarne, np. do odstrzeliwania zawiasów w drzwiach. Ponadto używa się ich w niektórych krajach jako ładunek strzelb policyjnych przy tłumieniu zamieszek ulicznych, co przy średnich dystansach (z powodu stosunkowej nieforemności – spłaszczony czubek – prędkość jest bardzo szybko wytracana) pozwala zastąpić groźniejszy w skutkach karabin. Z drugiej strony, ze względu na dużą masę tego pocisku (a zatem i pęd) po jego wystrzeleniu, trafienie nim niesie duże prawdopodobieństwo wystąpienia poważnych obrażeń wewnętrznych (pocisk jest pełny i nie deformuje się łatwo po uderzeniu w cel, więc ma o wiele większą zdolność penetracji).

Pociski zostały zaprojektowane w 1898 roku. Nazwa wywodzi się od twórcy, niemieckiego konstruktora broni i amunicji Wilhelma Brenneke.