Autor: Robert Klimowicz

Jakiej wagi powinna być nasza strzelba?

Opublikowano przez

Fot: bronuzywana.pl

Masa broni powinna być dobierana do masy ciała z uwzględnieniem odrzutu jaki powoduje konkretna broń i amunicja.

Silna amunicja wymusza konieczność wyboru cięższej broni – tylko wówczas strzał nie będzie powodował dużego dyskomfortu i da możliwość oddania drugiego celnego strzału. Jednakże musimy pamiętać, iż zbyt ciężka broń powoduje problem przy polowaniach pędzonych, gdzie jednak lepiej sprawdzają się strzelby lżejsze.

Przy wyborze masy broni istnieje zasada 100-krotności. Jeżeli strzelamy ładunkami śrutu (kulą) o masie 32 g to masa broni powinna wynosić 3,2 kg.

Kaliber broni śrutowej

Opublikowano przez

Kaliber broni śrutowej oznacza ilość kul ołowianych o jednakowej średnicy lufy jaką można odlać z jednego funta angielskiego ołowiu.

Tak na przykład dla kalibru dwanaście można odlać dwanaście kul, a dla szesnastki szesnaście. Lufa kalibru 12 ma większą średnice nominalną niż lufa kalibru 16.

Przykładowy kaliber śrutowy 12/70 – mówi nam o:

  • Liczbie pocisków zgodnie z wytłumaczeniem powyżej.
  • Drugi parametru to maksymalna długość komory nabojowej.

Im większa cyfra oznaczająca kaliber tym mniejsza jest średnica nominalna przewodu wewnętrznego

Prawidłowy dobór jest kwestią niezwykle istotną, trzeba bowiem pamiętać, że im większa średnica śrucin w ładunku tym ich tam mniej, a tym samym mniejsze pokrycie celu. Skuteczniejszy strzał to często jednoczesne trafienie kilkoma mniejszymi śrucinami. Oczywiście skuteczność strzału zależy także od odległości z jakiej strzelamy.

Wielkość śrutu jest wyrażona przez liczby od trzech zer (000) do numeru 8. Im większy numer, tym mniejszy śrut. Najgrubszy dopuszczalny prawnie w Polsce ma wymiar 4,5 mm, najmniejszy 2 mm.

W Polsce zabronione jest stosowanie tzw. loftek, czyli śrutu o średnicy większej niż 4,5 mm. Większość ładunku śrutowego mieści się w przedziale wagowym 23 – 40 gram.

Śrut może być ołowiowy lub bezołowiowy (stop wielu metali).

Kuna domowa – Kamionka

Opublikowano przez

Fot: kunanastrychu.pl

Zamieszkuje Europę i Azję, z tym że nie występuje w Skandynawii i na Wyspach Brytyjskich.

Najchętniej zamieszkuje lasy liściaste w pobliżu osad i miejscowości oraz wszelkie zabudowania. Zajmuje stare dziuple, sterty gałęzi, dobrze czuje się w stodołach i komórkach. W miastach często mieszka na strychach.

W okresie lata może odbywać dłuższe wędrówki, jednak zimą zawsze wraca w pobliże ludzkich osad i zabudowań. Jest bardzo przywiązana do swojego terytorium. Teren swojego areału znakuje wydzieliną gruczołów zapachowych, moczem i odchodami.

To gatunek synantropijny – czyli gatunek zwierząt, które nauczyły się żyć na jednym terenie z ludźmi, podobnie jak szczury, czy bociany.

Ma ciało o długości około 50 cm, ogon 25 cm, masa ciała od 1 do 2 kg. Sylwetka smukła i wydłużona.

Futro szarobrązowe lub szaro kasztanowe z wełnistym białym podbiciem. Bardzo podobna do kuny leśnej, z tą różnicą, iż ma zabarwiony na czerwono nos, a na podgardlu wyraźna biała plama, która w dolnej części rozwidla się i przechodzi na przednie łapy.  Na podstawie łap nie ma też owłosienia. Ogon stanowi około połowy długości jej ciała.

Wszystkie zmysły ma doskonale rozwinięte. Wzór zębowy: 3 1 4 1/ 3 1 4 2. Dorosła kuna ma 38 zębów.

Ruja przypada na lipiec i sierpień, czasem rozpoczyna się w czerwcu. U kun występuje tzw. ciąża przedłużona (utajona). Po zapłodnieniu, zarodek nie rozwija się aż do stycznia – lutego. Miot rzucany jest zawsze w zabudowaniach lub w ich pobliżu, najczęściej na strychach.

Młode przychodzą na świat wiosną. W kwietniu lub w maju samica rodzi od 3 do 7 młodych. Są one ślepe i niedołężne. Oczy otwierają dopiero po pięciu tygodniach.

Po tym czasie młode (niedokunki) opuszczają gniazdo, jednak przy matce pozostają aż do jesieni. Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia.

Fot: kunanastrychu.pl

Kuny są wszystkożerne, ale jako drapieżnik preferują pokarm mięsny. Są aktywne głównie nocą. Wybór rewiru ma wpływ na dietę. Wyróżnić możemy dużą zmienność sezonową pokarmu. Latem i jesienią żywi się głównie owocami, zimą i wiosną je drobne gryzonie, ptaki, resztki pożywienia ludzi.

Niestety może powodować straty w pobliżu farm, potrafi także poprzegryzać przewody elektryczne w samochodach

Straszna bałaganiara, w jej schronieniach pełno jest resztek ofiar i odchodów. Zazwyczaj wędruje skokami, więc trop kuny jest charakterystyczny – dwójkowe odbicia łapek.

Jej liczebność w Polsce szacuje się na około 76 tys. sztuk.

Polowanie

Kuna domowa nie ma większego znaczenia dla gospodarki łowieckiej

Spotkanie kuny to najczęściej przypadek. Kuna jako drapieżnik chętnie podchodzi na woń padliny. Można użyć też sztucznych środków wabiących.

Okresy polowań:

  • Od 1 wrzesień do 31 marzec
  • na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na kuny polujemy przez cały rok;

Broń do polowań na kuny:

  • O lufach gwintowanych – sztucer, ekspres, kniejówka, dryling – myśliwska amunicja półpłaszczowa o energii pocisku nie mniejszej niż 1.000 J w odległości 100 m od wylotu lufy. Wystarczą mniejsze kalibry kulowe .222 Rem, .223 Rem, 5,6×50, 5,6×57. Pocisków pełno płaszczowych przy tak małych zwierzętach powinno się unikać.
  • Gładkolufowa – jednorurka, dubeltówka, bok, dryling, kniejówka – amunicja śrutowa, ze śrutem o średnicy do 4,5 mm, jednak zdecydowanie wystarczy śrut o średnicy 2,75 – 3 mm.

Wystarczą uprawnienia podstawowe. Trofeum stanowi futro.