Gęś Białoczelna

Do Polski zlatuje jesienią i zimą, zaś miejsca gniazdowania ma na północy Skandynawii i Rosji. Liczna na terenie północy i zachodu kraju.

Spotykana podczas przelotów w marcu i kwietniu, oraz listopadzie i grudniu.

Długość do 85 cm, rozpiętość skrzydeł 160 cm, masa 3,3 kg.

Jej ubarwienie jest w odcieniach szarobrunatnych. Po stronie brzusznej występują dobrze widoczne poprzeczne, niesymetryczne ciemne pasy. Część brzuszna od strony kupra jest biała, a na ogonie dobrze widoczna biała opaska.

Dziób różowo pomarańczowy z białym paznokciem, wiosła pomarańczowe.

Charakterystyczna jest biała obwódka, którą ma wokół nasady dzioba i biała plama zachodząca aż na czoło –  stąd inna nazwa białoczółka

Zimuje na polach, łąkach i nieużytkach gdzie ma dostęp do żeru – oziminy, ziarna, nasiona. Noc spędzają w bezpiecznych miejscach , zwykle na wodzi, na żer wychodzą w dzień.

Polowanie

Na gęsi poluje się na ciągach i przelotach (z zasiadki na trasie) oraz na żerowiskach. Można też polować z czatowni lub z podchodu. Najlepsze efekty daje polowanie z wykorzystaniem bałwanków i za pomocą wabika. Koniecznie trzeba mieć dobrego aportera.

Broń gładkolufowa, śrut nr 2-0 o średnicy 3,5 mm do 4,0 mm.

Okresy polowań:

  • Od 1 września do 21 grudnia
  • Na terenach województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego, wielkopolskiego i dolnośląskiego od 1 września do 31 stycznia

Kiedy odszkodowanie za szkody wyrządzone przez zwierzynę łowną nie przysługuje?

Fot: farmer.pl

Zgodnie z ustawą Prawo łowieckie:

  • Osobom, którym przydzielono grunty stanowiące własność Skarbu Państwa jako deputaty rolne na gruntach leśnych.
  • Posiadaczom uszkodzonych upraw lub płodów rolnych, którzy nie dokonali ich sprzętu w terminie 14 dni od dnia zakończenia zbioru tego gatunku roślin w danym regionie określonego przez sejmik województwa przez sejmik województwa w drodze uchwały – czyli nie zostały zebrane pomimo upłynięcia 14 dni od zakończenia okresu zbiorów danego gatunku roślin w danym regionie
  • Posiadaczom uszkodzonych upraw lub płodów rolnych, którzy nie wyrazili zgody na budowę przez zarządcę lub dzierżawcę obwodu łowieckiego urządzeń lub wykonywanie zabiegów zapobiegających szkodom.
  • Za szkody nieznaczne, nieprzekraczających wartości 100 kg żyta w przeliczeniu na 1 ha uprawy.
  • Za szkody powstałe w płodach rolnych złożonych w sterty, stogi i kopce w bezpośrednim sąsiedztwie lasu.
  • Za szkody w uprawach rolnych założonych z rażącym naruszeniem zasad agrotechnicznych.
  • Nieruchomość została wyłączona z obwodu łowieckiego lub z polowania.

Stójka

Fot: fordogtrainers.ru

Stójka to podstawowa pozycja przyjmowana przez psy myśliwskie, które chcą wystawić zwierzynę myśliwemu i wskazać miejsce, skąd wywęszyły zwierzynę.

Stójka jest typowa przede wszystkim dla wyżłów. W czasie wykonywania stójki pies zamiera w bezruchu, podnosząc przy tym przednią łapę (co jednak nie stanowi reguły). W napięciu i skupieniu układa ciało w kierunku wystawianego zwierzęcia.

W zależności od rasy stójka może być wykonywana w półsiadzie, pozycji stojącej bądź przez warowanie. Twardość stójki, czyli umiejętność skoncentrowania się na ofierze i pozostawania w bezruchu, jest zależna nie tylko od rasy, ale także wyszkolenia.

Wyróżniamy:

  • stójkę martwą – stójka, w której pies trwa, mimo otrzymanego rozkazu ruszenia zwierzyny,
  • stójkę pewną – stójka niezawodna, w odróżnieniu od stójki pustej,
  • stójkę pustą – błąd popełniany przez wyżła, który robi stójkę, mimo iż w pobliżu nie ma zwierzyny,
  • stójkę słabą – stójka, która wyżeł samowolnie przerywa i zaczyna spędzać zwierzynę,
  • stójkę twardą – stójka, która pies kontynuuje, mimo iż otrzymał rozkaz ruszenia zwierzyny.

Korzystanie z naganki na polowaniu indywidualnym

Na polowaniu indywidualnym nie korzysta się z naganiaczy, z wyjątkiem sytuacji:

  • Polowania na drapieżniki przy stogach i norach z użyciem psa.
  • Podczas dochodzenia postrzałka.
  • Gdy poluje się na ptactwo, w którym współpracuje ze sobą nie więcej niż trzech myśliwych korzystających z pomocy psa.