Autor: Robert Klimowicz

Udział w kosztach ochrony lasu

Opublikowano przez

Fot: tapeciarnia.pl

Powszechnie wiadomo, iż myśliwi płacą odszkodowania rolnikom za szkody wyrządzone w płodach rolnych przez niektóre zwierzęta – głównie zwierzynę płową i dziki.

Mało kto jednak wie, że jeżeli koło łowieckie nie dokona planowanego na dany rok odstrzału, to także ponosi koszty.

W przypadku nieusprawiedliwionego, niezrealizowanego rocznego plany łowieckiego, dzierżawcy obwodów obowiązani są do udziału w kosztach ochrony lasu przed zwierzyną

Tylko pełne wykonanie planu łowieckiego stanowi o braku podstaw do naliczania udziału w kosztach ochrony lasu.

Udział w kosztach ochrony lasu uwzględnia się dodatkowo w wysokości czynszu dzierżawy obwodu, przy czym udział ten przypada w całości właściwemu nadleśnictwu.

Jak to jest liczone?

Nadleśnictwo, gospodarując lasem, ponosi corocznie koszty ochrony lasu przed zwierzyną. Ochrona lasu obejmuje działania gospodarcze zmierzające do ograniczenia szkód wyrządzanych głównie w uprawach leśnych i młodnikach lub prowadzące do zminimalizowania wpływu tych szkód na przyszły wzrost i jakość drzewostanu.

Spore szkody o znaczeniu gospodarczym powodują przede wszystkim sarny i łosie, czy jelenie – zawsze wówczas gdy ich populacja jest zbyt liczna na danym terenie i zbyt mała liczba drapieżników nie ogranicza tej populacji

W celu ochrony lasu przed zwierzyną podejmuje się różnorodne działania zmierzające do ograniczania interwencji zwierzyny na danym terenie (np. przez grodzenie młodniaków), wzbogacenia bazy żerowej, poprawy naturalnych warunków bytowania zwierzyny, próby odciągnięcia zwierzyny od upraw leśnych poprzez urozmaicenie struktury, składu gatunkowego drzewostanów, utrzymanie zwierzyny w dużym rozproszeniu, tworzenie oczek wodnych czy remiz itd.

Czyli krótko mówiąc przeciwdziałanie szkodom to konkretne, niemałe wydatki nadleśnictw.

Wysokość udziału w kosztach ochrony lasu przed zwierzyną liczy się zgodnie z zasadą, iż za każdy 1 proc. niezrealizowania planowanego w rocznym planie łowieckim pozyskania łosi, jeleni, danieli i saren – udział wynosi 1 proc. poniesionych przez nadleśnictwo kosztów ochrony lasów przed zwierzyną.

Jako, że szkody w uprawach leśnych przez zwierzęta są różne – większe szkody wyrządzają np. łosie niż sarny i niewykonanie planu dotyczy różnych zwierząt, przyjęto przelicznik do planu: jeden jeleń = 0,3 łosia = 2 daniele = 5 saren.

Szczegóły określa minister ds. środowiska po opinii PZŁ – udział w kosztach ochrony lasu nie może przekroczyć 10 proc. wartości wpływów ze sprzedaży tusz tych gatunków w roku poprzednim.

W takiej sytuacji brak polowań i planowanej redukcji zwierzyny na danym terenie może stać się bardzo kosztowne dla myśliwych

Jak dopasować strzelbę?

Opublikowano przez

Fot: astroclassic.pl

Długość kolby można ustalić stawiając kolbę na ramieniu (zgiętym w łokciu pod kątem 90 stopni) tak, aby stopka znajdowała się na ścięgnach. W takim układzie palec wskazujący powinien swobodnie i wygodnie dosięgać spustu. Za długa osada powoduje górowanie strzałów, zbyt krótka – zaniżanie.

Jeżeli zimą strzelamy w grubych ubraniach – należy skorygować długość kolby, przez wyjęcie dystansera lub założenie cieńszej stopki.

Pochylenie kolby powoduje, ze jest ona odczuwalnie niższa lub wyższa. Jeżeli złożymy się do strzału szybko (intuicyjnie) i widzimy szynę celowniczą oraz muszkę poprawnie, to osada jest dobrze dobrana. Jeżeli jednak muszka jest zasłonięta szyną – kolba jest za niska. Analogicznie, jeśli widzimy szynę zbyt z góry – kolba jest za wysoka.

U osób o długiej szyi pomocna może być baka. Nie powoduje ona (w przeciwieństwie do pochylenia całej kolby) podniesienia stopki, czyli przesunięcia punktu podparcia broni, a pozwala na wygodne ułożenie broni.

Odchylenie kolby od pionu trzeba uzależnić od budowy strzelca. Największe znaczenie ma budowa anatomiczna klatki piersiowej i obojczyka. Zasada jest tu prosta. Po wygodnym ułożeniu stopki kolby w „dołku strzeleckim” szyna celownicza musi zachowywać pion i poziom. Nie może być przechylona na bok.

Awantaż jest odchyleniem kolby w bok (lewy lub prawy). Służy do kompensacji budowy klatki piersiowej, ułożenia głowy (w tym rozstawu oczu), szczupłości twarzy, oka z którego strzelamy i wielu innych parametrów, które sumarycznie składają się na odległość punktu przyłożenia broni od linii wzroku. Awantaż ma zapewnić znalezienie się szyny celowniczej przed okiem.

Logicznie dobór awantażu polega na tym, żeby bez pochylania głowy do broni, móc oprzeć wygodnie policzek i widzieć szynę celowniczą i muszkę przed okiem, którym celujemy.

Źródło: omnisarma.pl

Beagle

Opublikowano przez

Fot: akc.org

Rasa pochodzi z Anglii gdzie była hodowana głównie z myślą o polowaniu na lisy i zające. Powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Najprawdopodobniej psy rasy beagle są najstarszą rasą małych psów gończych.

Na polowaniach ten chętny do pracy pies zachwyca przede wszystkim swoim świetnym węchem, pewnym podążaniem po tropie i wyjątkową pasją do tropienia. Najlepiej sprawdza się w czasie polowań prowadzonych na dużych rewirach z naganką na zwierzynę płową. Nadaje się do samodzielnego polowania i do pracy w sforze lub złai.

Kiedy znajdzie trop szczeka bardzo głośno i wytrwale, nie sposób go nie usłyszeć

Jeśli pies pochwyci trop zwierzyny, to potrafi wyrwać się z ręki osoby prowadzącej go na smyczy, pozostawić zabawę i gnać przed siebie bez opamiętania w pogoni za tropem. Potrafi tak gonić nawet do kliku kilometrów, przez co łatwo może się zgubić.  Wybierając się z nim na spacer, nie wolno zapominać, że ma on skłonności do gonienia szybko poruszających się obiektów, ptaków czy innych małych zwierząt – w mieście spuszczenie go ze smyczy może się skończyć wypadkiem.

Może być także używany do poszukiwania postrzałków i do aportowania. Jest więc dość wszechstronnym psem myśliwskim.

Brak mu niestety ciętości wobec dzikich zwierząt

Fot: akc.org

Budowę ma mocną, zwartą, a sylwetkę niemalże kwadratową. Wysokość psa wynosi od 33 do 40 cm w kłębie – psy są zaliczane do małych ras. Waga oscyluje w granicach 15 kg.

Ma wyraźnie zaznaczony stop i ciemne oczy. Wygląd beagle jest raczej łagodny. Generalnie są to psy łagodne o wesołym usposobieniu, skłonne do zabaw, potrzebujące bliskiego kontaktu ze swoim przewodnikiem i jego rodziną. W odróżnieniu od wielu innych gończych, mocno się przywiązuje do właściciela. Są to psy źle zanoszące samotność i brak zajęcia.

Z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa

Sierść krótka, łatwa w pielęgnacji, a rozmaitość umaszczenia sprawie, że niemalże każdy pies jest inny. Paleta kolorów sierści beagla może sięgać od różnych odcieni rudego, po żółty, często z czarną łatą na grzbiecie i cętkami, ale spotyka się tez umaszczenie rudo-białe, brązowo-białe lub beżowo-białe.

Koniec ogona zawsze musi być biały

Pies potrzebuje sporo ruchu, którego trzeba mu zapewnić jeżeli żyje w mieszkaniu. Beagle nie lubi samotności, pozostawiony sam na długie godziny może psocić lub wyciem uprzykrzać życie sąsiadom. Jest to za to pies tolerancyjny i uprzejmy względem dzieci.

Fot: psy.pl

Szkolenie go wymaga dużo cierpliwości, konsekwencji i pozytywnych bodźców – jest bardzo wrażliwy i zbyt ostro traktowany, może się stać krnąbrny lub zamknąć się w sobie. Pies tej rasy szybko się nudzi, dlatego ćwiczenia muszą być urozmaicone i nie mogą trwać zbyt długo, przynajmniej w początkowej fazie nauki.

Beagle nie znoszą też nieróbstwa. Pozbawione możliwości aktywnego życia, dość szybko zwiększają swą wagę i skutecznie popadają w psią otyłość. Poza tym dolegliwością często spotykaną u szczeniąt jest choroba trzeciej powieki; nieleczona może doprowadzić do syndromu suchego oka. Długie zwisające uszy są podatne na infekcje bakteryjne, dlatego opiekun powinien pamiętać o ich regularnym czyszczeniu.

Gęś Białoczelna

Opublikowano przez

Do Polski zlatuje jesienią i zimą, zaś miejsca gniazdowania ma na północy Skandynawii i Rosji. Liczna na terenie północy i zachodu kraju.

Spotykana podczas przelotów w marcu i kwietniu, oraz listopadzie i grudniu.

Długość do 85 cm, rozpiętość skrzydeł 160 cm, masa 3,3 kg.

Jej ubarwienie jest w odcieniach szarobrunatnych. Po stronie brzusznej występują dobrze widoczne poprzeczne, niesymetryczne ciemne pasy. Część brzuszna od strony kupra jest biała, a na ogonie dobrze widoczna biała opaska.

Dziób różowo pomarańczowy z białym paznokciem, wiosła pomarańczowe.

Charakterystyczna jest biała obwódka, którą ma wokół nasady dzioba i biała plama zachodząca aż na czoło –  stąd inna nazwa białoczółka

Zimuje na polach, łąkach i nieużytkach gdzie ma dostęp do żeru – oziminy, ziarna, nasiona. Noc spędzają w bezpiecznych miejscach , zwykle na wodzi, na żer wychodzą w dzień.

Polowanie

Na gęsi poluje się na ciągach i przelotach (z zasiadki na trasie) oraz na żerowiskach. Można też polować z czatowni lub z podchodu. Najlepsze efekty daje polowanie z wykorzystaniem bałwanków i za pomocą wabika. Koniecznie trzeba mieć dobrego aportera.

Broń gładkolufowa, śrut nr 2-0 o średnicy 3,5 mm do 4,0 mm.

Okresy polowań:

  • Od 1 września do 21 grudnia
  • Na terenach województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego, wielkopolskiego i dolnośląskiego od 1 września do 31 stycznia