Autor: Robert Klimowicz

Znana również jako Zapadno-Sibirskaja Łajka, jest psem myśliwskim opracowanym przez rdzennych mieszkańców północnego Uralu i zachodniej Syberii. Łajka była wykorzystywana głównie do polowania na wiewiórki, ptaki.

W swej ojczyźnie poluje na bardzo rozległych obszarach, w ciężkich warunkach terenowych i klimatycznych.

Cechuje ją inteligencja, zdecydowany charakter, czujność i odwaga. Jest psem bardzo ruchliwym, samodzielnym, niezależnym, lecz równocześnie nawiązującym głęboką więź ze swoim właścicielem.

Dorosłe psy osiągają od 55 do 62 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 51 do 58 cm. Waga 25 – 30 kg.

Jak wszystkie szpice, łajka zachodniosyberyjska jest psem niepokornym, niechętnie wykonującym nużące polecenia.

Pies wykazuje dużą wrażliwość na sposób traktowania. Ukarany przez właściciela, choćby podniesieniem głosu, może stracić do niego zaufanie i nabrać dystansu. Z drugiej strony jednak, właściwie układana i dobrze traktowana przez właściciela łajka, wiąże się z nim bardzo mocno emocjonalnie i staje się najwierniejszym przyjacielem.

Odpowiednio wyszkolone psy nie sprawiają problemów wychowawczych. Należy jednak pamiętać, że zwierzęta powinny być socjalizowane i szkolone już w okresie wczesnej młodości. Łajki zachodniosyberyjskie zupełnie nie nadają się dla osób, które nie mają doświadczenia w prowadzeniu czworonogów.

Zawsze przyjazna w stosunku do ludzi. Nie tolerują jednak innych psów i mają silnie rozwinięty instynkt terytorialny.

Fot: psy.pl

W Polsce łajki użytkowane są głównie do polowań na dziki. Raczej rzadko spotyka się je w roli tropowców, czy płochaczy.

Psy tej rasy najpierw gonią zwierzynę w milczeniu, a oszczekiwać zaczynają dopiero podczas wystawiania.

Fot: psy.pl

Szukając zwierza posługuje się głównie górnym wiatrem, ale potrafi też pracować wiatrem dolnym – jako jeden z nielicznych psów myśliwskich pomaga sobie wzrokiem.

Współpracujących ze sobą kilka łajek potrafi osaczyć w miejscu dużego dzika, łosia, czy nawet posadzić niedźwiedzia.

Psy mają bardzo gęstą i bujną sierść, która wymaga regularnego czesania. Podczas lnienia pozostawiają wielkie ilości sierści. Nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych u rasy.

Lubi dzieci, chociaż nie jest polecana rodzinom z bardzo małymi dziećmi – mają tendencje do dominacji. Duszą się w miastach, nie przepadają za wysokimi temperaturami.

Podlega próbom pracy.