Autor: Robert Klimowicz

Inna nazwa: królik europejski

Żyje w większości obszarów Europy z wyjątkiem Skandynawii. W Polsce wyspowo głównie w środkowej części kraju i bardzo nielicznie w innych rejonach.

Preferuje młode drzewostany sosnowe z gęstym podszyciem, graniczące z polami, zakrzewione zbocza jarów i wąwozów, pastwiska, parki miejskie, ogródki działkowe. Na otwartych przestrzeniach potrzebują miejsc, w których mogą schować się przed drapieżnikami. Potrzebuje gleb piaszczystych, w których może kopać nory.

W języku łowieckim używamy wobec królików takich samych określeń jak w przypadku zająca.

Długość 35 – 45 cm, omyk 5 – 6 cm, masa do 1,2 kg.

Turzyca szarobrązowa na grzbiecie z lekkim rudawym odcieniem po bokach. Podszycie ma jasnego ubarwienia, spód ciała, wewnętrzne części tylnych skoków i spód omyka są białe, wyraźnie odcinają się od reszty turzycy. Górna część omyka jest czarna.

Głowa duża w porównaniu z tułowiem. Słuchy stojące bez czarnych końcówek jak to jest u zajęcy. Ich długość nigdy nie jest większa od długości głowy. Patry duże, ciemno ubarwione, osadzone po bokach zapewniają szeroki kąt widzenia.

Okres godowy rozpoczyna się w lutym i trwa do września. Ciąża 28 – 31 dni. W ciągu roku samica rzuca od 4 do 6 miotów, w których rodzi 5 – 6 młodych (choć zdarza się, że i 12).

Młode rodzą się w gniazdach umieszczonych w norach pod ziemią, są nagie i ślepe. Samica karmi je 3 – 4 tygodnie, potem przechodzą na pokarm roślinny. Jeżeli samica musi wyjść z nory i opuścić na chwile swoje potomstwo, zatyka wejście ziemią, trawą oraz suchymi liśćmi w celu zabezpieczenia nory przed zimnem i drapieżnikami, np. lisem. Przed opuszczeniem nory zaznacza wyjście moczem lub odchodami, których zapach sygnalizuje innym królikom, iż nora jest już zajęta.

Już po kilku miesiącach dojrzewają płciowo, tak że osobniki urodzone wczesną wiosną biorą udział w rozrodzie już pod koniec lata.

U królików spotykamy się ze zjawiskiem cekotrofii, czyli dwuetapowej metody trawienia pokarmu. Młode króliki zjadają odchody rodziców dostarczając w ten sposób do przewodu pokarmowego niezbędną florę bakteryjną.

Są zwierzętami stadnymi. Żyją w dużych rodzinnych koloniach i często kilka rodzin zajmuje wspólnie system nor. Króliki potrafią skutecznie schować się przed drapieżnikami, ale dziesiątkują je epidemie, gdyż ich duże zagęszczenie na małym obszarze sprzyja rozwojowi chorób. Mogą żyć mniej więcej 8 lat, jednakże średnia ich życia nie przekracza 2 – 3 lat.

Aktywne od zmroku do świtu. Mają doskonały wzrok i słuch. W czasie żerowania grupa zawsze czujnie obserwuje okolicę. 60 proc. życia poświęcają na znalezienie pokarmu.

Polowanie

Indywidualnie i zbiorowo. Także z psami. Najczęściej z zasiadki w pobliżu nor. Nie jest to łatwe, gdyż poruszają się bardzo szybko.

Broń wyłącznie gładkolufowa. Odpowiedni śrut to nr 6, czyli 2,5 mm. Wystarczą uprawnienia podstawowe.

Okresy polowań:

• Od 1 listopada do 31 grudnia
• W drodze odłowu do 15 stycznia