Fot: ekologia.pl
Pochodzi z Ameryki Północnej.
Występuje prawie w całej Polsce, z wyjątkiem południowo – wschodnich części kraju. Liczna za to w części północno – wschodniej.
Jej tryb życia, zachowanie, siedlisko i dieta są związane z wodą. Zamieszkuje tereny podmokłe, na których występują cieki i zbiorniki wodne. Osiedla się zarówno na terenach nizinnych jak i górskich.
Charakteryzuje się wydłużonym tułowiem osadzonym na krótkich łapkach. Długość ciała dochodzi do 45 cm, ogon – 25 cm, waga około 1,7 kg. Samica jest znacznie mniejsza od samca.
Ma lekko spłaszczoną, szpiczastą głowę z małymi uszami, nieznacznie wyrastającymi z futerka. Oczy małe ale dość wyraźne. Na policzku długie włosy czuciowe przypominające wąsy. Naturalne umaszczenie norki ma kolor ciemnobrunatny, jednakże zdarzają się osobniki o czarnym lub jasnobrązowym futrze. Na dolnej wardze wyraźne białe plamy. Futro gęste, puszyste, nie przepuszcza wody.
Wzór zębowy: 3 1 3 1 / 3 1 3 2. Dorosły osobnik ma 34 zęby.
Norka amerykańska jest gatunkiem poligamicznym, terytorium samca pokrywa się z terytorium kilku samic. Ruja trwa od lutego do kwietnia. Młode rodzą się w kwietniu lub w maju – w miocie jest od 2 do 6 osobników.
Fot: huntertools.pl
W pierwszym okresie potomstwo jest całkowicie zależne od matki, która karmi je do drugiego miesiąca życia. Po tym okresie zaczynają pobierać pokarm stały przynoszony przez matkę. Już w trzecim – czwartym miesiącu stają się samodzielne, a jesienią opuszczają swoją rodzinę. Dojrzałość płciową osiąga po roku.
Norki kopia swoje nory na brzegach rzek i akweduktów lub pomiędzy korzeniami drzew rosnących w pobliżu terenów podmokłych. Zajmują tez nory innych zwierząt lub nawet nisko położone dziuple.
Prowadzi nocny tryb życia, dzień przesypia w norze. Latem prowadzi osiadły tryb życia, a jesienią przechodzi w tryb koczowniczy, co wiąże się z poszukiwaniem nowych terenów przez dorastające młode.
Zjadają wszelkie zwierzęta żyjące w wodzie lub na jej brzegach: ryby, piżmaki, mięczaki, raki, owady, ptaki wodne i ich lęgi, małe ssaki i każdą inną zwierzynę jaka napotyka. Nie boi się zwierząt nawet większych od niej. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe norki to około 20 % jej masy ciała.
Fot: huntertools.pl
Naturalnymi jej wrogami są drapieżniki większe od niej: wydra, lis, wilk, pies oraz ptaki szponiaste. Wiele norek ginie na szosach w czasie dyspersji, czyli rozchodzenia się młodych i ich migracji.
Szacuje się, iż w Polsce jest około 55 tys. sztuk tego gatunku.
Polowanie
Najłatwiej na nie polować na przedwiośniu, gdy są bardziej aktywne przed okresem rui. Wówczas też, po zimie, ma najładniejsze futro, które stanowi cenne trofeum.
Okresy polowań:
- Od 1 lipiec do 31 marzec
- na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na norki polujemy przez cały rok;
- na terenach rybackich obwodów hodowlanych – na norki polujemy przez cały rok;