Kuna leśna – Tumak

Zamieszkuje Europę i Azję. W Polsce niezbyt licznie występuje w całym kraju. Najchętniej zamieszkuje lasy liściaste i mieszane, głównie starodrzewie. Spotkać ją można również w starych drzewostanach sosnowych.

Ma ciało o długości około 50 cm, ogon 25 cm, masa ciała od 1 do 2 kg. Sylwetka smukła i wydłużona.

Futro szarobrązowe lub szaro kasztanowe z wełnistym żółtym podbiciem. Na podgardlu wyraźna żółta plama, zaokrąglona w dolnej części, nie przechodzi na przednie łapy.

Łeb mały, szpiczasty z wyraźnie jaśniejszymi, trójkątnymi uszami. Oczy duże, łapy na podeszwach owłosione, dlatego trop kuny leśnej widoczny jest właściwie jedynie na śniegu i nie pozostawia odcisków poszczególnych palców czy pazurów. Porusza się skacząc, a jej trop układa się w położone obok siebie dwie pary odcisków.

Dobrze porusza się i po ziemi i po drzewach. Potrafi wykonać długie skoki pomiędzy konarami. W razie zagrożenia zawsze ucieka na drzewo.

Wszystkie zmysły ma doskonale rozwinięte. Zamieszkuje w starych dziuplach, gniazdach i stertach gałęzi, jednakże poza okresem, w którym wychowuje potomstwo prowadzi koczowniczy tryb życia. W ciągu doby może pokonać do kilku kilometrów w poszukiwaniu zdobyczy i za każdym razem nocować w innym miejscu. Aktywność kuny jest uzależniona od warunków atmosferycznych.

Wzór zębowy: 3 1 4 1/ 3 1 4 2. Dorosła kuna ma 38 zębów.

Ruja przypada na lipiec i sierpień, czasem rozpoczyna się w czerwcu. U kun występuje tzw. ciąża przedłużona (utajona). Po zapłodnieniu, zarodek nie rozwija się aż do stycznia – lutego.

Schronienia buduje w dziuplach drzew.

Młode przychodzą na świat wiosną. W kwietniu lub w maju samica rodzi od 2 do 5 młodych. Są one ślepe i niedołężne. Oczy otwierają dopiero po pięciu tygodniach.

Po tym czasie młode (niedokunki) opuszczają dziuplę, jednak przy matce pozostają aż do jesieni. Dojrzałość płciową osiągają w drugim roku życia.

Kuny są wszystkożerne, ale jako drapieżnik preferują pokarm mięsny. Są aktywne wieczorem i nocą. Polują na ziemi i na drzewach.

Ich wrogami są przede wszystkim duże ptaki drapieżne oraz lisy i psy.

Polowanie

Spotkanie kuny to najczęściej przypadek. Upolowanie jej na ziemi jest bardzo trudne, zagoniona na drzewo czuje się jednak bardzo pewnie, nie ucieka i przez długi czas potrafi wpatrywać się w człowieka.

Dobre wyniki daje polowanie na tropie, na białej stopie. Po zlokalizowaniu drzewa, gdzie kuna zaległa na odpoczynek, stosuje się wybębnianie (uderzanie gałęzi w pień).

Można na nie polować również nocą. Kuna jako drapieżnik chętnie podchodzi na woń padliny. Można użyć też sztucznych środków wabiących.

Okresy polowań:

• Od 1 września do 31 marca
• na terenach obwodów łowieckich, w których występuje głuszec lub cietrzew – na kuny polujemy przez cały rok;

Broń do polowań na kuny:

• O lufach gwintowanych – sztucer, ekspres, kniejówka, dryling – myśliwska amunicja półpłaszczowa o energii pocisku nie mniejszej niż 1000 J w odległości 100 m od wylotu lufy. Wystarczą mniejsze kalibry kulowe .222 Rem, .223 Rem, 5,6×50, 5,6×57. Pocisków pełno płaszczowych przy tak małych zwierzętach powinno się unikać.
• Gładkolufowa – jednorurka, dubeltówka, bok, dryling, kniejówka – amunicja śrutowa, ze śrutem o średnicy do 4,5 mm, jednak zdecydowanie wystarczy śrut o średnicy 2,75 – 3 mm.

Wystarczą uprawnienia podstawowe. Trofeum stanowi futro.