Broń śrutowa
Długa broń palna składająca się z dwóch niegwintowanych luf biegnących równolegle obok siebie, z identycznymi komorami nabojowymi, w tym samym kalibrze, lecz z różnymi czokami (końcowe zwężenie lufy, które powoduje skupienie śrutu).
Głównie do polowań na zwierzynę drobną – najczęściej do ptactwa łownego. Broń ma znaczny obszar rażenia śrutem, co wywołuje dość duże obrażenia. Dobrze strzela się z niej do rzutków.
Po oddaniu dwóch strzałów wymaga przeładowania.
Lufy zlokalizowane są w baskili, ryglowane tzw. kluczem. Mogą być umieszczane poziomo – wówczas mamy do czynienia z dubeltówką horyzontalną lub jedna na drugą – wówczas taka dubeltówka zwana jest bockiem lub nadlufką.
Rozróżnia się dubeltówki z kurkami zewnętrznymi i wewnętrznymi (bezkurkowa).
Z tej broni można strzelać śrutem albo myśliwskim nabojem kulowym przeznaczonym do strzelania z broni o lufach gładkich, zwanych Beneką (typu W-8 lub typu dzik).
Na polskim rynku najczęściej broń o kalibrach 12 i 16, rzadziej 20.