Znana również jako Zapadno-Sibirskaja Łajka, jest psem myśliwskim opracowanym przez rdzennych mieszkańców północnego Uralu i zachodniej Syberii. Łajka była wykorzystywana głównie do polowania na wiewiórki, ptaki.
W swej ojczyźnie poluje na bardzo rozległych obszarach, w ciężkich warunkach terenowych i klimatycznych.
Cechuje ją inteligencja, zdecydowany charakter, czujność i odwaga. Jest psem bardzo ruchliwym, samodzielnym, niezależnym, lecz równocześnie nawiązującym głęboką więź ze swoim właścicielem.
Dorosłe psy osiągają od 55 do 62 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 51 do 58 cm. Waga 25 – 30 kg.
Jak wszystkie szpice, łajka zachodniosyberyjska jest psem niepokornym, niechętnie wykonującym nużące polecenia.
Pies wykazuje dużą wrażliwość na sposób traktowania. Ukarany przez właściciela, choćby podniesieniem głosu, może stracić do niego zaufanie i nabrać dystansu. Z drugiej strony jednak, właściwie układana i dobrze traktowana przez właściciela łajka, wiąże się z nim bardzo mocno emocjonalnie i staje się najwierniejszym przyjacielem.
Odpowiednio wyszkolone psy nie sprawiają problemów wychowawczych. Należy jednak pamiętać, że zwierzęta powinny być socjalizowane i szkolone już w okresie wczesnej młodości. Łajki zachodniosyberyjskie zupełnie nie nadają się dla osób, które nie mają doświadczenia w prowadzeniu czworonogów.
Zawsze przyjazna w stosunku do ludzi. Nie tolerują jednak innych psów i mają silnie rozwinięty instynkt terytorialny.
Fot: psy.pl
W Polsce łajki użytkowane są głównie do polowań na dziki. Raczej rzadko spotyka się je w roli tropowców, czy płochaczy.
Psy tej rasy najpierw gonią zwierzynę w milczeniu, a oszczekiwać zaczynają dopiero podczas wystawiania.
Fot: psy.pl
Szukając zwierza posługuje się głównie górnym wiatrem, ale potrafi też pracować wiatrem dolnym – jako jeden z nielicznych psów myśliwskich pomaga sobie wzrokiem.
Współpracujących ze sobą kilka łajek potrafi osaczyć w miejscu dużego dzika, łosia, czy nawet posadzić niedźwiedzia.
Psy mają bardzo gęstą i bujną sierść, która wymaga regularnego czesania. Podczas lnienia pozostawiają wielkie ilości sierści. Nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych u rasy.
Lubi dzieci, chociaż nie jest polecana rodzinom z bardzo małymi dziećmi – mają tendencje do dominacji. Duszą się w miastach, nie przepadają za wysokimi temperaturami.
Podlega próbom pracy.