Fot: akc.org
Rasa pochodzi z Anglii gdzie była hodowana głównie z myślą o polowaniu na lisy i zające. Powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Najprawdopodobniej psy rasy beagle są najstarszą rasą małych psów gończych.
Na polowaniach ten chętny do pracy pies zachwyca przede wszystkim swoim świetnym węchem, pewnym podążaniem po tropie i wyjątkową pasją do tropienia. Najlepiej sprawdza się w czasie polowań prowadzonych na dużych rewirach z naganką na zwierzynę płową. Nadaje się do samodzielnego polowania i do pracy w sforze lub złai.
Jeśli pies pochwyci trop zwierzyny, to potrafi wyrwać się z ręki osoby prowadzącej go na smyczy, pozostawić zabawę i gnać przed siebie bez opamiętania w pogoni za tropem. Potrafi tak gonić nawet do kliku kilometrów, przez co łatwo może się zgubić. Wybierając się z nim na spacer, nie wolno zapominać, że ma on skłonności do gonienia szybko poruszających się obiektów, ptaków czy innych małych zwierząt – w mieście spuszczenie go ze smyczy może się skończyć wypadkiem.
Może być także używany do poszukiwania postrzałków i do aportowania. Jest więc dość wszechstronnym psem myśliwskim.
Fot: akc.org
Budowę ma mocną, zwartą, a sylwetkę niemalże kwadratową. Wysokość psa wynosi od 33 do 40 cm w kłębie – psy są zaliczane do małych ras. Waga oscyluje w granicach 15 kg.
Ma wyraźnie zaznaczony stop i ciemne oczy. Wygląd beagle jest raczej łagodny. Generalnie są to psy łagodne o wesołym usposobieniu, skłonne do zabaw, potrzebujące bliskiego kontaktu ze swoim przewodnikiem i jego rodziną. W odróżnieniu od wielu innych gończych, mocno się przywiązuje do właściciela. Są to psy źle zanoszące samotność i brak zajęcia.
Sierść krótka, łatwa w pielęgnacji, a rozmaitość umaszczenia sprawie, że niemalże każdy pies jest inny. Paleta kolorów sierści beagla może sięgać od różnych odcieni rudego, po żółty, często z czarną łatą na grzbiecie i cętkami, ale spotyka się tez umaszczenie rudo-białe, brązowo-białe lub beżowo-białe.
Pies potrzebuje sporo ruchu, którego trzeba mu zapewnić jeżeli żyje w mieszkaniu. Beagle nie lubi samotności, pozostawiony sam na długie godziny może psocić lub wyciem uprzykrzać życie sąsiadom. Jest to za to pies tolerancyjny i uprzejmy względem dzieci.
Fot: psy.pl
Szkolenie go wymaga dużo cierpliwości, konsekwencji i pozytywnych bodźców – jest bardzo wrażliwy i zbyt ostro traktowany, może się stać krnąbrny lub zamknąć się w sobie. Pies tej rasy szybko się nudzi, dlatego ćwiczenia muszą być urozmaicone i nie mogą trwać zbyt długo, przynajmniej w początkowej fazie nauki.
Beagle nie znoszą też nieróbstwa. Pozbawione możliwości aktywnego życia, dość szybko zwiększają swą wagę i skutecznie popadają w psią otyłość. Poza tym dolegliwością często spotykaną u szczeniąt jest choroba trzeciej powieki; nieleczona może doprowadzić do syndromu suchego oka. Długie zwisające uszy są podatne na infekcje bakteryjne, dlatego opiekun powinien pamiętać o ich regularnym czyszczeniu.