Zasady opisane są w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z 23 marca 2005 roku w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowań i znakowania tuszy.
Naganka to jeden naganiacz lub grupa naganiaczy współpracujących ze sobą. Naganiacz – uczestnik polowania, którego zadaniem jest naganianie zwierzyny.
Polowanie naganką może odbywać się w okresie od 1 października (jeżeli wcześniej dni wolne to od tych dni) do 31 stycznia. Ograniczenie to nie dotyczy polowań na ptactwo łowne, na drapieżniki oraz poszukiwania postrzałka (można korzystać z pomocy naganiacza) z psem na otoku – wówczas w okresie polowań.
Na polowaniu zbiorowym
- Nie wolno strzelać do zwierzyny w miocie, jeżeli naganka znajduje się od myśliwego w odległości mniejszej niż 150 metrów w terenie otwartym i nie mniejszej niż 100 metrów w terenie leśnym.
- Wolno strzelać do ptactwa w locie w kierunku naganki, jeżeli strzał oddawany jest w górę, pod kątem nie mniejszym niż 60 stopni, a na linii strzału nie ma gałęzi lub innych przeszkód.
Na polowaniu zbiorowym prowadzący polowanie sporządza listę naganiaczy, dokonuje odprawy naganki, informuje o warunkach polowania, a w szczególności o obowiązkach i sposobach zachowania się na polowaniu. Osoby z naganki należy otoczyć opieką, w a czasie polowania sprawdzać ich obecność.
Prowadzący polowanie zaopatruje naganiaczy w odpowiednią odzież zapewniającą dobrą ich widoczność.
Podczas polowania indywidualnego również można korzystać z pomocy naganiacza, ale wyłącznie, jak wspomniano powyżej, gdy poluje się na drapieżniki przy stogach i norach oraz polując na ptactwo.
Są specjalne sygnały dźwiękowe dla naganiaczy, np. ruszenie naganki.
Jeżeli nagankę stanowi wyłącznie jeden lub dwóch myśliwych korzystających z psów, prowadzący polowanie może zezwolić jednemu lub obu oddać strzał w trakcie pędzenia ale wyłącznie do dzików.
Naganka uczestniczy też w pokocie.
Nagankę wykorzystuje się także podczas inwentaryzacji zwierzyny – np. przy metodzie próbnych pędzeń.